Джон Стейнбек - Гронкi гневу (на белорусском языке)

Сыграйце яшчэ, сыграйце якую-небудзь старадаўнюю баладу... ну хоць "Як па вулiцах хадзiў я ў Ларэла".

Вогнiшча патухла. Ну i хай, не трэба яго зноў распальваць. Неўзабаве месяц узыдзе.

Каля арашальнай канавы на ўсю моц стараўся прапаведнiк, i людзi крычалi i лямантавалi. Прапаведнiк пахаджваў сярод iх, як тыгр, падсцёбваў сваю паству голасам, i людзi качалiся па зямлi з рыкам i стогнам. Ён прыглядаўся да iх, ацэньваў позiркам, рабiў з iмi што хацеў, i калi ўсе яны ў сутаргах валiлiся на зямлю, ён падыходзiў да кожнага, нахiляўся, адным махам падымаў з зямлi i з крыкам "Прымi, госпадзi!" кiдаў яго ў ваду. I калi ўсе яны стаялi па пояс у вадзе, спалохана пазiраючы на свайго настаўнiка, ён падаў на каленi на краi канавы i малiўся за iхнiя душы, прасiў у бога, каб усе мужчыны i ўсе жанчыны маглi качацца па зямлi з рыканнем i енкам у славу боскую. А людзi ў наскрозь прамоклай адзежы выбiралiся на бераг i вярталiся ў лагер, да сваiх палатак, перамаўляючыся мiж сабой цiхiмi, здушанымi галасамi, а чаравiкi ў iх на нагах чмякалi i хлюпалi.

Цяпер мы выратаваныя, казалi яны. Цяпер мы чыстыя, як першы снег. Больш мы нiколi ўжо не будзем грашыць.

А дзецi - напалоханыя, мокрыя - перашэптвалiся мiж сабой:

Цяпер мы выратаваныя. Больш ужо не будзем грашыць.

Добра было б даведацца, якiя на свеце бываюць грахi. Я ўсе пераспрабаваў бы.

Вандроўнiкi сцiпла задавальнялiся любой забавай у дарозе.

РАЗДЗЕЛ ДВАЦЦАЦЬ ЧАЦВЁРТЫ

У суботу вечарам у пральнi было поўна жанчын. Яны мылi сукенкi - ружовыя з сарпiнкi, квяцiстыя з паркалю i вешалi iх на сонцы, расцягваючы тканiну рукамi па вяроўцы, каб не моршчылiся. Да полудня жыццё ў лагеры пачало вiраваць, людзi заклапочана мiтусiлiся. Узбуджэнне перадалося i дзецям, i яны шумелi больш чым звычайна. У сярэдзiне дня iх сталi купаць, i па меры таго як iх аднаго за другiм вылоўлiвалi, утаймоўвалi i вялi мыцца, шум на пляцоўцы для гульняў паступова сцiхаў. Да пяцi гадзiн з дзяцей адскрэблi бруд i наказалi не пэцкацца, i дзецi сноўдалiся па лагеры як адзеравянелыя ў сваiм чысценькiм адзеннi, няшчасныя ад неабходнасцi ўсяго асцерагацца.

На вялiкай танцавальнай пляцоўцы пад адкрытым небам завiхалася спецыяльная камiсiя. Кожны абрывак электрычнага проваду iшоў у ход. У пошуках яго абследавалi гарадскую звалку, iзаляцыйную стужку ахвяравалi з кожнай iнструментальнай скрынкi. I вось залатаны, зрошчаны з некалькiх кавалкаў провад правялi да танцпляцоўкi, падвесiўшы яго на бутэлечных рыльцах замест фарфоравых iзалятараў. Гэтым вечарам над танцпляцоўкай упершыню загарэлася святло. Да шасцi гадзiн мужчыны вярнулiся ўжо з працы цi з пошукаў яе, i душавыя запрацавалi з новай сiлай. Да сямi паспелi паабедаць, i мужчыны ўбралiся па-святочнаму: свежапамытыя камбiнезоны, чыстыя сiнiя кашулi, а сёй-той нават у добрым чорным гарнiтуры. Дзяўчаты прыбралiся ва ўзорыстыя паркалёвыя сукенкi, чысценькiя, без нiводнай маршчынкi, заплялi валасы ў косы, перавязалi стужкамi. Жанчыны заклапочана паглядалi на сваiх сямейнiкаў i мылi посуд пасля абеду. На танцпляцоўцы струнны аркестр, абкружаны двайной сценкай дзяцей, рэпецiраваў сваю праграму. Усе былi засяроджаныя, усхваляваныя.

У палатцы Эзры Хастана, старшынi цэнтральнай камiсii, якая складалася з пяцi чалавек, iшло пасяджэнне. Хастан - высокi, хударлявы чалавек з цёмным абветраным тварам i вачамi, як вастрыё клiнка, гаварыў з членамi камiсii, прадстаўнiкамi ад усiх пяцi санiтарных аддзяленняў.

- Нам страшэнна пашанцавала, - сказаў ён, - што нас папярэдзiлi аб намеры ўчынiць скандал на танцах.

Загаварыў тоўсты карантыш, прадстаўнiк ад блока нумар тры:

- Трэба з iх дух выбiць вон, правучыць як след.

- Не, - сказаў Хастан. - Яны таго толькi i чакаюць. Не, сэр. Калi iм удасца распачаць бойку, яны паклiчуць палiсменаў i заявяць, што ў нас тут буяняць. У iншых лагерах так ужо было. - Ён павярнуўся да смуглявага юнака з сумным тварам - прадстаўнiка санблока нумар два: - Ну, ты сабраў хлопцаў, выставiў ахову ўздоўж агароджы, каб нiхто ў лагер не пралез?

Юнак з сумным тварам кiўнуў галавой:

- Зрабiў. Дваццаць чалавек. Загадаў нiкога не бiць. Выпхнуць - i ўсё.

Хастан сказаў:

- Схадзi, калi ласка, знайдзi Ўiлi Iтана. Ён сёння, здаецца, распарадчык на вечарынцы?

- Ага.

- Скажы яму, нам трэба з iм пагаварыць.

Юнак выйшаў з палаткi i неўзабаве вярнуўся ў суправаджэннi жылiстага тэхасца. Падбародак у Ўiлi Iтана быў вузкi, тонкi, валасы попельна-шэрыя, рукi i ногi доўгiя i быццам расхлябаныя, а вочы светла-шэрыя, апаленыя сонцам, як у тыповага жыхара Тэхаскага выступу. Ён увайшоў з усмешачкай у палатку i стаў, нецярплiва пакручваючы кiсцямi рук.

Хастан запытаўся ў яго:

- Ты чуў, што вечарам рыхтуецца?

Уiлi шырока ўсмiхнуўся:

- Ага!

- Зрабiў што-небудзь?

- Ага!

- Раскажы нам што.

Уiлi Iтан усмiхнуўся на ўвесь рот:

- Значыць, так, сэр: звычайна ў суботнюю камiсiю ў нас уваходзяць пяць чалавек, а я набраў яшчэ дваццаць - надзейныя ўсе хлопцы. Яны будуць танцаваць, але вочы iх i вушы будуць усё бачыць i чуць. Ледзь толькi дзе гучней загавораць цi заспрачаюцца, яны раз! - i кружком. Чыста будзе зроблена. Нiхто нiчога не заўважыць. Будзе так, быццам усе яны з пляцоўкi iдуць, i скандалiст хочаш не хочаш з iмi пойдзе.

- Скажы iм, каб рукам волi не давалi.

Уiлi весела засмяяўся:

- Казаў.

- Не, ты так скажы, каб да iх дайшло.

- Дайшло. Пяцёх пастаўлю каля варот, няхай прыглядаюцца да тых, што ўваходзяць. Паспрабуем адразу iх высачыць, яшчэ да таго, як пачнуць.

Хастан падняўся з месца. Вочы яго сталёвага колеру глядзелi сурова.

- Паслухай, Уiлi. Бiць iх нельга. Каля пярэднiх варот будуць шэрыфавы агенты. Калi вы пусцiце каму-небудзь кроў, вас забяруць.

- Мы i гэта абмазгавалi, - сказаў Уiлi. - Выведзем iх задамi проста ў поле. А там хлопцы прасочаць, каб яны пайшлi туды, адкуль прыйшлi.

- Што ж, на словах выходзiць усё добра, - не супакойваўся Хастан. - Але глядзi, Уiлi, каб нiчога такога не было. Ты адказваеш за ўсё. Бiць iх нельга. Нi кiёў, нi кулакоў цi яшчэ там чаго ў ход не пускаць.

- Ёсць, сэр! Мы слядоў не пакiнем.

Хастан насцярожыўся:

- Нешта не давяраю я табе, Уiлi. Калi ўжо вам так i карцiць iх збiць, бiце так, каб крывi не было.

- Ёсць, сэр!

- У хлопцах сваiх ты ўпэўнены?

- Так, сэр!

- Ну добра. На той выпадак, калi самi вы не справiцеся, я буду сядзець там на танцпляцоўцы, з правага боку.

Уiлi аддаў яму жартам чэсць i выйшаў з палаткi.

Хастан сказаў:

- Проста не ведаю. Каб хоць яго хлопцы нiкога не забiлi. Якога чорта шэрыфавым памагатым абавязкова хочацца нашкодзiць нашаму лагеру? Чаму яны не пакiнуць нас у спакоi?

Сумны юнак ад блока нумар два сказаў:

- Я жыў у лагеры Зямельна-жывёлагадоўчай кампанii каля Сандлэнда. Дык, бог сведка, там на кожныя дзесяць чалавек па фараону. А водаправодны кран адзiн чалавек на дзвесце.

Каратканогi таўстун усклiкнуў: