СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– Ја фрлив преку оградата.

– Дали сте будала или нешто? Ова е ветеран на растението. Точно, седи. На кратко – бум.

– Јадете. – сопругата се искачи на плочата.

– Не сакам. Требаше да го ставиш на мојата чинија. Каква храна е? Извадете го, оставете ги децата да изедат. Само не кажувај им што јадев. И тогаш тие презираат.

– Така е, ако имате курва од устата. Дали треба да ги миете забите кога последен пат сте ги исчистиле, пред сто години? – сопругата ги собра садовите од масата и отиде во станбената половина од колибата.

– Бидете тивки, жена! Што разбираш во мириси? Океј, – го исфрлив ракавот со трошки и капки од масата. – Она што сакав да го кажам. Нели?.. Значи, подгответе се да одите кај Петар.

– Зошто?

– О, колега, имаме нов сериозен бизнис. Прво и последно!

– Дали сме пренесени во Санкт Петербург? – Харутун ја повлече косата од ноздрите, беше воодушевен и затрескан со трска.

– Не, земете го поладно. Willе испитаме сериозна работа, а не да pиркаме низ бараките, во потрага по изгубени кокошки и бик. И тогаш, кога ќе го најдеме, ќе бидеме пренесени повисоко…

– Каде е до небото?

– Будала, нема градови на небото, во Америка.

– И, што ќе бараме? Што треба да се најде за да не испратите во Америка?

– lookе го бараме носот…

– Чиј нос? – Харутун не разбра.

Отила се искачи на масата и одеше на другата страна, поблиску до Корпоралниот. Тој седна и ги завитка нозете, муабет со нив.

– Па, со мало.. – започна со половина глас.

– А, што, тогаш во шепот?

– Нерд, конкуренција. Овој случај може да биде одземен од ФЕД.

– Аххх! Ја реализирав кертриџот.

– Па, тогаш, ракавот. Ех, кул! Јас сум «кертриџ», а вие сте «ракав». И кертриџот се става во ракавот. Хахаха Е смешно

– Не. Тие ставија куршум во кертриџот.

– Што, паметно? И знаете дека кај нас сите се паметни – сиромашни и сиромашни. Дали сакате да направите разлика? Потоа, слушај, нема да објаснам двапати. Свето место никогаш не е празно. И твоето место, не само Светиот.. Дали знаете колку невработени луѓе во нашето село сакаат да ве заебаат за да го завземат вашето слободно место?

Харутун ги исфрли очите од страв и пролеа солзи на сенилност.

– Извинете, кертриџот, не е ставен куршум во ракавот, туку кертриџ.

– Па, тогаш слушнете, колку, јас ќе објаснам накратко: Еее… го прочитавте Гогоol?

– Пиеше магнат.

– Дали ме шегуваш?

– Тоа беше хумор. Гледав филмови со негово учество.

– Тоа е добро. Дали гледавте филм за НОС?

– За чиј нос?

– Па, не за твоето? … – Отила скокна од масата, – пак хумор?

– Мн, да! – старецот застана на внимание. Отила погледна во препоните на корпорацијата и, со надуени очи, ја крена главата, фрлајќи ја главата до крај и виде само заспан плексус.

– Седнете заебано!! викна тој. Корпоралниот седеше на почетна позиција.

– Се сетив. Касетата… ова е местото каде што човекот го изгуби носот…

– Се сетивте?

– Така е!!

– Така ќе го бараме. Самиот себе си … – И Отила oked удри прст на таванот. – ме праша половина ден. Тој многу бараше јас и јас лично да ја преземам оваа работа. Така да се каже, ја презеде личната контрола.

– Боже?

– Не, будала, Маршал. Нуу, нашиот бог. Тој рече дека никој не е достоинствен … – Отила скокна на колена, стоејќи подредена и ја презеде контролата врз ситуацијата.

– И, како ќе го бараме. Ова е приказна?! Покрај тоа, тие починаа.

– Кои се тие?

– Па, овие, главните ликови умреле многу одамна… а Гогоolл е главниот сведок, истиот… добро, мртов.?! Ова не е хумор.. Ахх?

– Будала. – Бубачката скокна од скутот на Инсефалопат. – lookе бараме споменик на бакарна плоча што беше украдена. Или бездомници или гласаме за арамии. Сеедно, споменик на НОСУ, а можеби и… антиквитети.!?

– А кој ќе остане тука?

– Изолде и Изи за главниот.

– Дали е тој сè уште мал?

– Ништо не е мало, веќе знаев жена во неговите години.

– За ова, не е потребно многу умот: ставете го, испрскајте и отидов…

– Како да знаете, како да знаете…

– Не, покровител, би можел да останам, моето срце е слабо…

– Ништо, овде во Санкт Петербург ќе дишете гасови и олеснувате.

Харутун сепак сакаше да каже нешто за да остане заедно со сопругата на Клоп, но тој стана внимателен и погледна на погледот во ползи со две опашки на коленото и со палецот го притисна инсектот во ткаенината на панталоните.

– Што сакавте да размачкате? – саркастично, кривајќи ги очите, праша Отила.

– Немам пари или лекови.

– Па, тоа е решливо. Сè што го плаќа буџетот. Ако го најдеме носот.

– И ако не го најдеме?

– И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

– Како така?

– И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

– Така е, разбрано. Кога одиме?

– Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

– И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

– Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате работа… Патем, истата работа…

– Што?

– Не го спакував куферот. Да, не ни требаат. По пристигнувањето, купете што ви треба. Имам банкарска картичка.

– И ако нема доволно пари?

– Тој ќе фрли. – и повторно окружниот полицаец okedиркаше прст на таванот и во пигмиски стил скокна, со помош на салто, на масата, мавтајќи со нога пред носот на колегата. Се качи на нозе и ја премина масата пеш во правец од Арутун кон столот. Солзи и се упати кон излезот.

– Што седите? ајде да одиме! – и ја мавтаа со раката, – и, како да долж Санкт Петербург, ја зафати Земјата…

Тие го напуштија упориштето, оставајќи само нота во креда на вратата:

«Не грижи се. Заминавме на итна задача на Санкт Петербург. Вие останувате на местото на Инсефалат, а Изија – наместо мене.. Јас!»

И на дното е додавањето во друг ракопис:

«Sorryал ми е, Пупсик, ќе се вратам како што морам! Додека вашата Флеа оди нагоре. Чекајте ме и ќе се вратам. Можеби една…»

Исја ја прочита белешката и, пишувајќи на листот во ракописот на неговиот татко и Интефалопат, ја скри во џебот и го избриша натписот од вратата.

– Па, стара коза, ја добивте. – Го зедов мобилниот телефон и му испратив СМС порака на татко ми. Потоа влегол во куќата и gave дал белешка на својата мајка. Читаше и се намали.

Нека се вози. Willе го замениме. И не збор за продолжување на таткото. Го зеде?

– Секако, мајко, разбирам… И ајде да ја земеме свињата од директорот, а? предложи тој.

– Што си ти Ние мора да сториме сè според повелбата и правдата.

– И тој ми вика неправедно?

– Тој е директор. Тој знае подобро. И тој самиот ќе биде оправдан пред Бога.

– Дали е тој што виси на wallидот во канцеларијата?

– Скоро. Таму е обесен Ironелез Феликс, неговиот заменик. Океј, оди си домашна работа.