СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– Нема да мијам точка! – Општо рече категорично Bedbug.

– Па, тогаш срање во пантолоните. И ако нешто го погоди подот, тогаш ќе го огласите целиот оддел.

– Тоа е спротивно на законот; мора да ми обезбедите тоалет и телефон.

– И што друго должам? Ах? – пристигнал наредникот.

Отила не рече ништо. И почувствувајќи дека е наскоро да порасне, сите се согласија. Покрај тоа, никој не гледа.

– Добро, се согласувам.

– Океј. наредникот се радувал и го одвел Клоп во тоалетот. – партал, прав таму, под мијалникот. И за техниките што ги добивам. Кризата, хахаха.

– А, каде е корпа и тоалетна хартија?

– Исплакнете ја парталката во мијалникот и избришете го газот со прстот. – грешеше наредникот.

– Како е? – изненади Клоп.

– Како учиш, јас во основа имам шкурка, можам да понудам, а со обична хартија имаме многу стрес. Кризата во земјата. Покрај тоа, ние сме државни службеници.

Отила се напива на лицето и, земајќи ја предложената хартија, се искачи на тоалетот. Имаше гласна дризла, Пент се сврте и замина надвор, затворајќи го постот. И, Отила се опушти, погледна меѓу нозете и го збрчка лицето. Не само што боли смрдеата на кисели очи, туку сите панталони однадвор беа облеани со мала, гадна по боја, миризлива сушарка. Немаше прашање на тоалетот. Дури и капки дијареја трепереа на wallидот.

Инсефалопат застана на колоната и, кога го виде наредникот кој ја напушти функцијата, брзо се стрча кон него.

– Здраво! апчи», се расплака.

– Што, чекате внук? го праша Пента саркастично.

– Кој внук? Апчи, – глуп Арутун Карапетович.

– За што тука градите гримаси? Или тој е соучесник за вас? Што планирате, гости-работници?

– Кој? Апчи», се исплаши Харутун.

– Што градиш будала? Вашето пријателство се бара сојузно. Дали си со него

– Ах? апчи, – ги затресе образите со инцефалопат. – не Јас воопшто не го познавам. Првиот пат кога ќе видам.

– И, што вриете за него тогаш? Стаб, чичко. – Одеднаш лаеше наредникот. Харутун се повлече. – Тој се искористи за вас, како за вашите, и за вас?

– Ах, апчи, го познавам, но тоа е многу лошо, и само благодарам на неговата сопруга.

– Што? – Пент се насмевна.

– Јас спијам со неговата сопруга! – потврди Харутун. Наредникот се скарал и отишол да пука документи за пиво.

– И кога ќе биде пуштен на слобода? – одекна во лобито.

– Како тоалетот е дом и одговорот ќе дојде. Така што веќе три дена имам право да го ебам.

– Може ли да му помогнам? – предложи Харутун пред целото лоби.

– Измијте го тоалетот?

– Да, да се ослободи побрзо.

– Не, не требаше.

Харутун за жал ја спушти главата: Мдаа… стигна таму и нема пари и Клоп се спушти.

– Дали имате пари? – некој му шепна директно во аурикулата до телесните. Тој се тресеше со целото тело и се сврте наоколу. Зад него стоеше маснотија во полициска униформа и џвакаше тврд плескавица.

– Не.

– Зошто? Ом јум јум.

– И пари, апчи, – Харутун се збуни во мислите и, истегнувајќи го показалецот, трагајќи по ученици, укажа на вратата на полициското место. – И парите од мојот, апчи, готвач, таму, во мајмунот од Клоп.

– Што грешка? Дали е тоа прекар?

– Не, неговото презиме, апчи, тој беше приведен додека не се утврди неговиот идентитет.

– Аххх! Ом јум јум., Па ајде да одиме, да ги земеме парите од него, како за себе, и дај ми го.

– Аххх Тој има, апчи, картичка.

– Извини. – И полицаецот се повлече во длабочините на предниот дел.

Една недела подоцна, Бедбуг беше ослободен од 78-та полициска станица. Ова беше петта гранка по ред, започнувајќи со станици полицајци и насекаде миеше тоалети. Никој пред него не се согласи на ова. И тој мораше да ја измие годишната нечистотија.

Харутун беше уморен да го чекам на станицата цела недела, беше добро лето. Тој контактирал со локалниот гопот и бездомникот. Неговата облека се претвори во подно партал. Неговото потечено лице од «мразот» – средство за чистење очила од етанол, пијан од бездомници и слично – се претвори во црвена боја како газ на шимпанзо. Очите му беа исполнети со солзи, не само од тага, туку и од ужасен мамурлак. Седеше во преминот на московската метро станица. Неговата капа беше наопаку и лежеше на подот. Во него можеше да се види дина: еден, пет и десет монети. Седеше на колена и малку се откина. Фингалите тешко промашија солзи.

– Харутун? Отила се јави, «која е работата со вас?»

– Ах? Апчи, – телесни крена погледот полека.

– Стани, дали седиш тука? – Бубачката излезе и ја крена капа.

– Не допирајте, апчи. – Харутун викаше хистерично и ја зграпчи шапката. Нешто малку скокна на мермерниот под и заangвони. Ingвонењето се слушнало од бездомници кои стоеле во близина. Тие изгледаа пристојно и помлади.

– Ај дете, добро, тргни се од очајот. – викна еден од нив

– Не му пречи да заработува леб, Шмак. – се исплаши втората.

– Вали, Вали. – го поддржа третиот, – додека беше жив.

– Дали ми кажуваш млади? – локалниот детектив генерал Клоп ги изненади очите во изненадување.

– О? Да, ова воопшто не е дете.

– Дали е џуџе?!

– Да, и негро. Ех – И, тие почнаа да се приближуваат кон «Сијалицата».

«Касета», викаше Харутун, колена. – бегај, шеф. Willе ги одложам. Сеедно, тие веќе ме тепаа и ме натераа да се молам.

– Не ssy, ќе им објаснам во Sarakabalatanayaksoyodbski дека не можете да ги навредите постарите. Отила одговори самоуверено и ги навива ракавите.

– О, Зјома, тој реши да влезе во нас, – за копиле, најздрав од нив и ќелав.

– Сиво, повлечете го на корпата. – поддржани тенки и во тетоважи, укажувајќи на урна.

– Велам веднаш, смири ги младите, те предупредувам последен пат. – askedубезно го праша Клоп, гледајќи во очите на здравиот. Тој ја зеде со својата огромна четка покрај јаката и, кревајќи го, му го донесе на очите. Тој се насмевна на ехидно и остро го испушти здивот. Тој ги отвори очите, како со запек и ја зголеми устата, како да сакаше да ја стави сијалицата на Илих во устата. Густа ја пушти четката и се наведна, ја зграпчи препоните со двете раце.

– Ахххх!!!! – ги удави сите наоколу.

Отила слета на нозете и, крцкајќи, му нанесе втор удар на топките, но со тупаница.

Тој го зафати ударот со тупаници за една минута, толку брзо што беше тешко да ги разликувате рацете и на крајот со удар од пета ја удри петицата во јаболкото на Адам. Црвената кола полека падна напред и падна на мермерниот под со челото, кршејќи сè што се држи до себе. Отила отскокна на едната страна, испуштајќи го падот. Неговите домови се разнесени од ветрот. И воопшто, транзицијата беше исчистена од сите видови на хонорарни преведувачи – пијаници.

Анцефалопаф стана, потпирајќи се на рамото на готвачот.

– Благодарам, апчи, патрон. Мислев, апчи, ќе умрам овде.

– Како дојдовте до ова? Ме затворија за една недела? И веќе сте така потонале.