СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– јас направив. Мамо, можам да одам на прошетка на реката?

– Оди, но запомни, кутре: удави, не доаѓај дома. Youе те убијам…

– Да. – Изи извика и исчезна зад вратата…

АПУЛАЗ 3

– Не, покровител, би можел да останам, моето срце е слабо…

– Ништо, овде во Санкт Петербург ќе дишете гасови и олеснувате.

Харутун сепак сакаше да каже нешто за да остане заедно со сопругата на Клоп, но тој стана внимателен и погледна на погледот во ползи со две опашки на коленото и со палецот го притисна инсектот во ткаенината на панталоните.

– Што сакавте да размачкате? – саркастично, кривајќи ги очите, праша Отила.

– Немам пари или лекови.

– Па, тоа е решливо. Сè што го плаќа буџетот. Ако го најдеме носот.

– И ако не го најдеме?

– И ако не го најдеме, тогаш сите трошоци ќе бидат одземени… од вас.

– Како така?

– И така. Ако сè уште поставувате глупави прашања, можете да изгубите работа. Го зеде?

– Така е, разбрано. Кога одиме?

– Глупаво прашање. Веќе треба да бидеме таму. Ајде да одиме сега!

– И што е толку наскоро? Не го спакував куферот?

– Ние секогаш мора да го подготвуваме. Вие знаевте каде заработувате работа… Патем, истата работа…

– Што?

– Не го спакував куферот. Да, не ни требаат. По пристигнувањето, купете што ви треба. Имам банкарска картичка.

– И ако нема доволно пари?

– Тој ќе фрли. – и повторно окружниот полицаец okedиркаше прст на таванот и во пигмиски стил скокна, со помош на салто, на масата, мавтајќи со нога пред носот на колегата. Се качи на нозе и ја премина масата пеш во правец од Арутун кон столот. Солзи и се упати кон излезот.

– Зошто седите? ајде да одиме! – и ја мавтаа со раката, – и, како да долж Санкт Петербург, ја зафати Земјата…

Тие го напуштија упориштето, оставајќи само нота во креда на вратата:

«Не грижи се. Заминавме на итна задача на Санкт Петербург. Вие останувате на местото на Инсефалат, а Изија – наместо мене.. Јас!»

И на дното е додавањето во друг ракопис:

«Sorryал ми е, Пупсик, ќе се вратам како што морам! Додека вашата Флеа оди нагоре. Чекајте ме и ќе се вратам. Можеби една…»

Исја ја прочита белешката и, пишувајќи на листот во ракописот на неговиот татко и Интефалопат, ја скри во џебот и го избриша натписот од вратата.

– Па, стара коза, ја добивте. – Го зедов мобилниот телефон и му испратив СМС порака на татко ми. Потоа влегол во куќата и gave дал белешка на својата мајка. Читаше и се намали.

Нека се вози. Willе го замениме. И не збор за продолжување на таткото. Го зеде?

– Секако, мајко, разбирам… И ајде да ја земеме свињата од директорот, а? предложи тој.

– Што си ти Ние мора да сториме сè според повелбата и правдата.

– И тој ми вика неправедно?

– Тој е директор. Тој знае подобро. И тој самиот ќе биде оправдан пред Бога.

– Дали е тој што виси на wallидот во канцеларијата?

– Скоро. Таму е обесен Ironелез Феликс, неговиот заменик. Океј, оди си домашна работа.

– јас направив. Мамо, можам да одам на прошетка на реката?

– Оди, но запомни, кутре: удави, не доаѓај дома. Youе те убијам…

– Да. – Изи извика и исчезна зад вратата…

– Ух, – контролорот, роден во некоја латвиска колективна фарма, ја затресе главата, дозволувајќи им на посетителите. – Нема совест, очигледно е дека лицето не е руско и се повлече униформата на генералот.

– И за тоа има административна казна.. – објасни наредникот Голитко, роден во Лавов.

– И еве го мојот пасош, со крик, Харутун Карапетович и му подари пента. – руски. Јас сум Русин, мој!

– Како мене, – додаде пенкало

– И јас. – испукајќи ги очите, додаде контролорот.

– Па, добро си. – Пасошот со лисја ја изрече пунтата, – иако за секунда – погледна од под челата, – дали си уметник? – во обоени очи, по што го спушти студискиот поглед кон ушите, – или зоофил?

Очите на Отила се прилепуваа и тој се прилагоди како старешина, гледајќи во Интерсфалопат. Темелното црвенило.

– Па, бод, со кое ве складира добиток, или дома култура? – присутните го предадоа пасошот на Харутун.

– Каков уметник сум? Јас не сум редовен асистент на локалното село Соколов тек, Ленинградскиот регион.

– О, досаден, излези од овде. – предложи дежурниот службеник.

– Еве го мојот личен лик.

– Корпоративни, вие велите? – наредникот го изгреба образот и му стави семе во устата. – добро, ти си слободен, и овој ќе дојде со мене.

– Што значи, «дојди со мене»? – Бебето беше огорчено. – Дозволете ми да го повикам мојот шеф сега? Тој ќе ти постави мозоци…

– Вие се јавувате, вие се јавувате таму, во мојата канцеларија и на почетокот ќе ве тестирам за пребарување, можеби сте чечен терорист или избегавте од родителите. Ајде, ајде. слугата се скарал и едноставно го избришал: или со задникот или со барел, на Отил му била доверена пиштол за напад во собата за железнички стража железничка станица. Анкефалопат го следеше и дури сакаше да запали со својата Отила, како што се чинеше на Клоп, веднаш исчезна зад колоната и се преправаше дека не го познава Клоп.

– Харутун, повикај го Изолд, нека ги донесе документите! – викна Клоп.

«И побрзо», додаде наредникот, «во спротивно тој ќе остане со нас долго време».

– И кога ќе биде пуштен на слобода? праша Харутун.

– Како да се основа лице…

– Три дена? – се насмевна старецот.

– Или можеби три години. – одговори присутните. – ако тој нема да им се спротивстави на властите. – и ја тресна вратата одвнатре.

Инсефалопат, со прстите на левата рака, ја прегрнал тенка брадата и, грабајќи под носот, решил да ја изврши задачата, што му одговараше на него и на неговиот шеф. Тој брзо излегол од станицата на улица и веднаш застанал.

– Каде одам? Харутун се запраша.

– До Изолд, будала. – одговори саркастично внатрешен глас.

– Па нема пари? На што ќе одам?

– А ти, за доброто на вашата сакана, украде таму, од тој човек со маснотии што седи во црн џип.

– Нејзината, таа ќе го победи лицето. И не треба да, јас сум затворен?!

И додека Харутун се советуваше со неговиот внатрешен глас, Клоп, откако ги даде своите податоци, скромно се оддалечува додека седеше во мајмун.

– Еј бум, добар прдат! – викна присутните. Отила флинка и ги отвори извитканите очи. Ја мачкаше устата и почувствувајќи пригушница во устата се обиде да го собере плунката со неговиот јазик, но немаше доволно влага во устата и тој побара да оди во тоалетот.

– колега, можам ли да го користам тоалетот?

«Можно е», одговориле старешините со убав живот, «но ако го измиете».

– Зошто? – Отила беше огорчена, – јас сум притворен, но имате дама за чистење во вашата држава и таа треба да го измие подот.

– Треба, но не и да биде обврзана да се мие dolnyak по ваквите смрдливи бездомници. Па, па како?