СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

«И самиот?!», помисли Харутун, но не рече ништо. Отила повторно погледна во корпорацијата и се задева.

– Ах, мачка Јошкин, што направија со твојата кригла?

– Да, добро, апчи, – Харутун ја мавташе со раката и го сврте обезличеното лице: скршен нос, два фингала – под десното око и три – под левото, а не еден преден заб. Суровиот свет на бездомниците и милостивиот во една личност. Многу е тешко старите да преживеат на овој свет на дното.

– Мдаа… но зарем не ги прашавте за нивниот нос?

– Не, дури и не ми падна на памет.. – Харутун полека ткаеше зад шефот и го џвакаше неговиот јазик како и обично, – иако, запре! – извика тој, – да, слушнав дека е затрупан на бакар до најблискиот прием, а оние – умреа во античка продавница.

– Кој, тие? – застана Отила.

– Па, од приемното место што го предадоа на античка продавница.

– И во која?

– И во централниот, зад Казанската катедрала.

– Ајде да одиме. И тогаш, одеднаш тие го продадоа?

Тие сепак излегоа од Мос. Бана на Невски Проспект. Дизхуха. Отила отиде кај тетката што стоеше на тротоарот и ја праша:

– И каде ебам. Казанска катедрала?

– Наха?

– Тоа е: лоцирано.

– Зар не сте Русинки? гостин или гостин работник?

– Не. Јас сум предел.

– Гледам. Одете по Невски, кон плоштадот Палас и од левата страна ќе ја видите Катедралата.

– Благодарам. Здравје за вас и вашите деца … – Пред да се заблагодариме на креветот и се упати со Инсефалопат по тротоарот.

Случајот заврши успешно. Споменикот беше вратен на своето место и ставен под алармот и видео надзорот.

Bedbug и Incephalopath добија од Маршал благодарност во форма на награда и подготвеност да очекуваат нов бизнис.

Бедбуг седел во својата канцеларија и разговарајќи со Инчефалапат, со сопругата и децата, разговарал за авантурите, испуштајќи детали за понижувањата што се случиле за време на истрагата. Секако, тажните работи беа изоставени и заменети со херојски фиктивни дела… Накратко, тие се смееја со тресок…

Поминаа пет години здодевен колективен живот на фармата, и Отила почна да се опива со Интефалапатом, поточно, тој го пиеше Солоп намерно за да ја освои сопругата. И бубачки во умот, одговара. Да, и Маршал не се јави.

– Ај, ќе се наречам. – фрлил шајка на левата рака, и чекан на неговата обвивка, каде што се израмнети ноктите, со десната рака за рециклирање. Тој беше шокиран од chвончето од «bellвончето» и запрепастен … – Но, ако ме испрати? – Отила го испита својот двор на домаќинството, каде пред него беа: портата пред него, бања надесно со куче чувар на дворот, зјапајќи глупаво кон сопственикот од дупката прикачена на страничната барака.

– Полкан! Извика Отила. Кучето ги затвори очите. – Кел, – кучето му викна увото, – atијат, јјат! – Кучето ги затвори очите со шепа, – Кел Манда, Кетим Jamesејмс! – Кучето се качи во штандот. – Еве, кучка! – На руски, Клоп беше вознемирен. Беше вознемирено, но не и навредено. На крајот на краиштата, жените се навредени, а мажите се вознемирени, мислеше тој и неговиот татко. Но, тој беше вознемирен и го извади каменот од оградата на цветниот кревет.

– Полкан. – бум, го зеде второто и се тркалаше прво – Палкан!! – бум, бум, – Полкан!!! – бум, бум, бум, – Извади го копиле!!!! – бум, бум, бум, бум, бум и сл., сè додека не истечат камењата во цветната граница.

– Ааааааааааа!!!!!!!!! – кучето се смируваше во болка и лелекаше. Дури и соседите ги слушнаа јаготките. Отила седна задоволно и го издишува кислородот од белите дробови. Понатаму, прегледот го виде зад оградата, а лево – влезот во станбениот дел од колибата.

– Отила, дојдоа кај тебе! – викна од прагот на Изолд. Бубачката се сврте наоколу. Сопругата стоеше на вниманието пред влезната врата. Од под здолништето, одеднаш се појави симпатично лице на Изи. Тој веќе беше седумнаесет години. И слатко се насмевна со кавкаски очи.

– Што правиш таму? – го праша презаситениот татко – биолошки очув.

– Па, излезете од под здолништето! – Таа му удри рака на главата и ја заниша главата во себе. Башка исчезна.

– Повикајте ги овде. Отила одговори и, земајќи го ноктот во левата рака, почна да го исправа со чекан.

Од далеку во колибата имаше морничав, досаден грозен. Наскоро се појави Инчефалопат, влечејќи го криминалецот со нож на вратот. Тој го влече на тремот и го фрли во центарот на дворот на домаќинството. Криминалецот се тркалаше како топка во центарот.

– Кој е тоа? – праша, убиен од сонцето Отила.

– Еве, еве, кертриџот. Оооо! Фатени, апчи, на дело. Оох Оох

– Што направи? – неволно го прашал пределот.

– Тој, тој, апчи, во ѓубриво коноп трие, апчи, разбирај.

– Како тер? – Бубачката ги крена погледот кон момчето и механички го удри палецот со чекан. – Ах, ебај!

– Тој лаже. – Уапсениот Идот викнал со името Коломитјцо, син на Панкрат, Атаман на локалните козаци и зачувување на дивиот свет.

– Вие, Идот, не зуи, полето беше орање. Се покаја, само погоди. Клоп лаеше.

– Да, не фаќам! – отпушти Идот. – «ickе биде ударот од татко ми». – леташе во главата размислувајќи.

– Па, што, ќе го повикаме таткото? Апчи, – го праша здивот Интерсефалопат.

– Дали го одвлековте од соседната област? Крварот прашуваше и замавна со чекан, израмнувајќи го ноктот.

«Не, апчи», се испотепа Арутун Карапетович. – тој е тука, во ѓубре.

– Па, па што ќе правиме? Ах, Идот?? – Бубачката ги стегна забите и повторно возеше на истиот прст со чекан. -… Стани!!! Кога зборувам со тебе. Не градите црв од себе, инсект, што, одете на вашите планови?

– Не. – Идот престана да плаче, но сепак се плашеше.

– Што направи таму? Отила праша саркастично, повлекувајќи ги очните капаци над оковите и ги стеснуваше, како Кинез. – Jиркаат? – извади насмевка Клоп. – Одговори! – преку еден момент веднаш викна Отила.

– Јас, мислам …, срање. – Идот призна и го погледна Арутун, чекајќи го редот на извршувањето. И ова, «му кимна со главата,» Бев под ножот на вратот, па ги избришав пантолоните, немав време да го избришам газот, па ја удрив бакшишот во пантолоните и се фаќав на жаби. Сега гори

Остила голташе.

– Што му донесе? Тој сè уште е срамен од километар од него.

– Значи, тој, апчи, штеди, трие…!? – одговори Интерсефалопат. – Погледнете ги дланките, апчи, тие се размачкани со хаш..

– и срања. – додаде Идот. – Не зедов хартија со себе и го избришав газот со дланките.

– Која рака? Клоп прашал саркастично.

– И двајцата. – Дете од петнаесетина, бушаво во стил на панк или шмак, ги прегледа дланките и избра погубно. – тоа, ова.

– Ајде, Харутун, мирисај го. – праша Отила.

– Што? апчи. – праша корпорацијата.

– Мирисајте ја раката и направете санитарен и епидемиолошки заклучок за составот на супстанцијата што се нанесува на кожата. Го зеде?