СтаВл Зосимов Премудрословски - W DZIEŃ. Humorystyczna prawda

– Ale jak się tam dostali?

Zabierając nas na następny komisariat, dyżurny oficer kazał nam zamknąć nasz gang w domku dla małp, gdzie już dwa Turkmeny i kiepski, śmierdzący bezdomny ubrany w zimę klaun już się klaunowali, chociaż upał był za burtą plus trzydzieści, a on miał również zimowy kapelusz. I mówi bez żądania, że rano jest zimno z połowów, i drapie łopatki, potem pośladek, potem szyję, pod pachami lub podeszwę, nie zdejmując butów, potem pachwiny i innych miejsc. I to prawda.

Zabraliśmy Fionę pod pachę w klatce i położyliśmy na ławce. Odsunął się na plecy i chrapał, otwierając usta na tyle, na ile nie chcę, z którego ślina powoli wypływała i wprawiała w zakłopotanie, owiana włosami brody i wąsów. Kucając na śluzie, muchy były lepkie, jak trujący papier muchowy z komarów. Serafin grzechotał siedząc. Próbowałem ukryć resztki pieniędzy w podeszwie, w której miałem wbudowany portfel. Nagle kratka się otworzyła i do środka wszedł najzdrowszy, prawdopodobnie z całej Centralnej Dyrekcji Spraw Wewnętrznych, android z pistoletem na ramieniu. Powoli, zjadając oczy, obejrzał chmyr, a potem, gdy orzeł spojrzał na azjatyckie bliźnięta w różnym wieku, już utknęli z oczu strażnika do ściany, otwierając wąskie szczeliny oczne na pięć rubli monet, zwanych naszymi uczniami i spojrzał na śpiącą Fionę, który rój much krążył w jego ustach, przypominając lejek tornada. Serafin otworzył lewe oko i powiedział:

– Dowódco, wykończyć go! – i dyżurujący przy barze, chlapiąc, nie wychowując śliny w kółku, śmiejąc się. Redneck w kamizelce kulistej spokojnie, skrzypiąc kośćmi kręgów szyjnych, odwrócił głowę, nie ruszając się i falsetem, to znaczy głosem jak mała dziewczynka wysadził:

– Ty, mądry koleś, z rzeczami do zrobienia.. Szybko!!

Serafin powoli pokręcił głową, by spojrzeć uczniom w oczy strażnika, powoli wstał i opuścił podjazd.

– Imię – zapytał oficer dyżurny.

– Ja? Ojcze Serafini! – stary mnich odpowiedział dumnie i pogładził brodę.

– Powiedziałem, pełne imię!! – przybył oficer dyżurny. – lub idź do kamery na trzy dni.

– Bydło Sergey Baituleuovich. – obraźliwie nazwał swoje imię świeckim Serafinem. – Przeklinam to. syknął.

– co?? – zapytał gliniarz.

– Mówię, że nosiłem to imię przez długi czas, przed tonsurą i przyjęciem kolacji w celibacie. zadeklarował i syknął ponownie. – Przeklinam to.

– W tej chwili poprowadzę cię między nogami kijem. – warknął drugi, stojąc na plecach ojca świętego. – Zgadza się, teraz jest już noc?

– Rano – Bydło, a wieczorem.. – dodał siedzący obok niego.

– Tak nie jest, jestem już wierny od dwudziestu lat. – Zacząłem boleć jak dziecko, którego cukierki zabrano.

– Hej, Serafini, on jest śmieciem…

– On jest Chikatilo. – Po przerwie dodał zdrowego gliniarza.

– Czy widziałeś relikwie swoich tesos?

– Tak, szefie!

– Och, jak! – uśmiechnął się oficer dyżurny. – I ukradłeś kość? – wszyscy się śmiali. – A on przyjeżdżał do Petersburga, żeby go częściej sprzedawać?! – krzyk nasilił się.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.