СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Ман ӯро ба девор партофтам.

– Шумо девонаед ё чизе? Ин ветерани завод аст. Дуруст, нишаст. Дар кӯтоҳ – биҷангад.

– Шумо мехӯред. – зан табақро боло бардошт.

– Ман намехоҳам. Шумо бояд онро ба табақи ман гузоштед. Ин чӣ гуна хӯрок аст? Онро берун кунед, бигзор кӯдакон хӯрок хӯранд. Танҳо нагӯед, ки ман чӣ хӯрдам. Ва он гоҳ онҳо норозӣ шуданд.

– Ин дуруст аст, агар шумо аз даҳони ту ягон фоҳиша дошта бошед. Оё ба шумо лозим аст, ки дандонҳоятонро пас аз охирин сад сол пеш тоза кунед? – зан хӯрокҳоро аз ҷадвал ҷамъоварӣ карда, ба хонаи истиқоматии нисфи ҳавлӣ рафт.

– Ором бош, эй зан! Дар бӯйҳо шумо чӣ мефаҳмед? Хуб, – ман дастро бо нонрезаҳо ва қатраҳо аз ҷадвал партофтам. – Он чизе ки ман гуфтан мехостам. Хуб?.. Ҳамин тавр, ба Петрус рафтан тайёр шавед.

– Чаро?

– Оҳ, ҳамкор, мо як тиҷорати ҷиддии нав дорем. Якум ва охир!

– Оё моро ба Санкт-Петербург интиқол медиҳанд? – Ҳарутун мӯйҳояшро аз бинии худ кашид, хушҳол шуд ва бо найза зад.

– Не, онро сардтар кунед. Мо як масъалаи ҷиддиро таҳқиқ карда, атрофи саройро ҷустуҷӯ намекунем, дар ҷустуҷӯи чӯҷаҳои кушташуда ва барзагов. Ва он гоҳ, ки мо ӯро меёбем, мо болотар интиқол хоҳем ёфт…

– Дар осмон куҷост?

– Дурӯғгӯён, дар осмонҳо шаҳре нест, Ба Амрико.

– Ва мо чӣ меҷӯем? Чӣ бояд ёфт, ки моро ба Амрико фиристад?

– Мо биниро ҷустуҷӯ хоҳем кард…

– Бинои кӣ? – Ҳарутун нафаҳмид.

Оттила ба рӯи миз баромада, ба тарафи дигар, ба корпус наздик шуд. Ӯ нишаст ва пойҳои худро ҷеғ зад ва бо онҳо сӯҳбат кард.

– Хуб, ба маънӣ … – ӯ бо овози ним сар кард.

– Ва дар он лаҳза, бо пичиррос?

– Нерд, рақобат. Ин парванда метавонад аз тарафи Федс гирифта шавад.

– Ахх! Ман картриджро фаҳмидам.

– Ҳамин тавр, дастпӯшак. Heh, сард! Ман «картридка» ҳастам ва шумо «кар» ҳастед. Ва картридж ба гилем ворид карда мешавад. Хахаха Хандовар аст

– Не. Онҳо тирро ба картридж андохтанд.

– Чӣ, интеллектуалӣ? Ва шумо медонед, ки дар кишвари мо ҳама оқиланд – камбизоат ва бенаво. Оё шумо мехоҳед тағир диҳед? Пас гӯш диҳед, ман дубора шарҳ намедиҳам. Ҷои муқаддас ҳеҷ гоҳ холӣ нест. Ва ҷои шумо, на танҳо Қуддус.. Шумо медонед, ки чӣ қадар мардуми бекор дар деҳаи мо мехоҳанд шуморо фиреб диҳанд, то ҷои холии худро бигиред?

Ҳарутун аз тарс чашмонашро баст ва ашкҳои пирӣ рехт.

– Бубахшед, картридж, на тир ба гилем дохил карда мешавад, балки патрон.

– Хуб, пас бифаҳмед, ки чӣ қадар, ман ба таври холис шарҳ медиҳам: Eeee… шумо Гоголро хондед?

– Могулро менӯшид.

– Маро масхара мекунед?

– Ин хандаовар буд. Ман бо иштироки ӯ филм тамошо кардам.

– Ин хуб аст. Оё шумо дар бораи NOS филм тамошо кардед?

– Дар бораи бинии кӣ?

– Хуб, дар бораи шумо не? … – Оттила аз ҷадвал ҷаҳида, – Юмор боз?

– Мнн, бале! – пирамард ба диққат истод. Оттила ба қафаси синааш нигарист ва бо чашмони ашк сарашро боло карда, сарашро то ба охир партофт ва танҳо плекси хобидаро дид.

– Нишаста нишинед!! вай дод зад. Корпоратсия дар мавқеи ибтидоӣ нишаст.

– Ман ба ёд овардам. Картриш… ин аст, ки мард биниро гум кардааст…

– Дар хотир доред?

– Ин дуруст аст!!

– Ҳамин тавр, мо ӯро ҷустуҷӯ хоҳем кард. Худи … – Ва Отила ангушти худро ба шифт такон дод. – ним рӯз пурсидам ман. Вай хеле хоҳиш кард, ки ман шахсан ин масъаларо бар дӯш гирам. Ҳамин тавр, гӯем, назорати шахсиро ба ӯҳда гирифтанд.

– Худо?

– Не, шумо фиреб кардед, Маршал. Нууу, худои мо. Вай гуфт, ки чизи арзандае нест … – Оттила ба зону истода, тобеъ истода, вазъиятро зери назорат гирифт.

– Ва чӣ гуна мо ӯро ҷустуҷӯ хоҳем кард. Ин ҳикоя аст?! Гузашта аз ин, онҳо мурданд.

– Онҳо кистанд?

– Хуб, инҳо, қаҳрамонони асосӣ хеле пештар вафот карданд… ва Гогол шоҳиди асосӣ аст, худи ҳамон… хуб, мурда.?! Ин хандаовар нест.. Аҳ.

– Дуруг. – Хатогӣ аз даври Инсефалопат ҷаҳида баромад. – Мо дар тахтаи мис, ки дуздида шудааст, ёдгорӣ меҷӯем. Ҳам мардуми бехонумон ё қаллобон. Ҳама, як ҳайкали НОСУ ва шояд… антиқа.?!

– Ва кӣ дар ин ҷо хоҳад монд?

– Isolde ва Izzy барои асосӣ.

– Ҳоло вай хурд аст?

– Ҳеҷ чиз хурд нест, Ман аллакай як занро дар солҳои худ медонистам.

– Барои ин, ақли зиёд лозим нест: онро гузоред, пошед ва рафт…

– Чӣ гуна бояд донад, чӣ тавр донад…

– Не, сарпараст, ман монда метавонистам, дили ман заиф аст…

– Ҳеҷ чиз, дар ин ҷо дар Петербург шумо бо газҳо нафас мекашед.

Ҳарутун ҳанӯз мехост чизе бигӯяд, то бо зани Клоп монад, аммо ӯ ба фикр фуру рафт ва ба думчаи думаш дар зонуи худ нигарист ва ҳашаротро ба матои болишташ бо ангушти калонаш фишор дод.

– Шумо чӣ хостед? – саросемавор чашмонашро кӯр карда, пурсид Отилла.

– Ман пул ё дору надорам.

– Хуб, ин ҳалшаванда аст. Ҳама чиз буҷаро пардохт мекунад. Агар бинем.

– Ва агар мо онро наёфтем?

– Ва агар мо онро пайдо накунем, пас тамоми хароҷот аз шумо гирифта мешавад.

– Чӣ тавр?

– Ва ҳамин тавр. Агар шумо ба ҳар ҳол саволҳои беақлро диҳед, шумо метавонед коратонро аз даст диҳед. Оё он?

– Ин дуруст аст, фаҳмо. Мо кай меравем?

– Саволи беақл. Мо бояд аллакай он ҷо бошем. Биёед ҳоло биравем!

– Ва ин чӣ зудӣ аст? Ман ҷомадонамро напӯшондам?

– Мо бояд ҳамеша онро омода созем. Шумо медонистед, ки дар куҷо кор ёфта истодаед… Бо ин роҳ, худи ҳамон чиз…

– Чӣ?

– Ман ҷомадонамро напартофтам. Бале, мо ба онҳо ниёз надорем. Пас аз расидан, чизҳои заруриро харед. Ман корти бонкӣ дорам.

– Ва агар пул кофӣ набошад?

– У мепартояд. – ва боз милисаи ноҳия ангушти худро ба шифт такон дод ва дар шакли пистонак бо кӯмаки нишонаҳо ба сӯи миз нишаста, пои худро дар бинии ҳамкасбон ҷунбонд. Вай ба пойҳояш бархӯрд ва пиёда мизро аз самти Арутун ба курсии худ гузошт. Ашкҳо ба сӯи баромад баромаданд.

– Шумо чӣ нишастаед? биравем! – ва дасташро ҷеғ зад, – ва гӯё дар Санкт-Петербург тамоми рӯи заминро ғарқ кард…

Онҳо қалъаро тарк карданд ва танҳо як хат дар болои дарҳо монданд:

«Парво накунед. Мо ба таъини фаврӣ ба Санкт-Петербург рафтем. Шумо дар ҷои Инсфалате, ва Изя – ба ҷои ман мемонед.. Ман!»

Ва дар поёни ин, илова дар дастнависи дигар аст:

«Бубахшед, Пупсик, ман маҷбурам бармегардам! Дар ҳоле ки Флёи шумо боло меравад. Маро интизор шавед ва ман бармегардам. Шояд як…»

Изя ёддоштро хонда, дар варақ ба дасти падар ва Интсефалопат навишта, онро дар ҷайбаш пинҳон кард ва навиштаҷотро аз дари хона маҳв кард.

– Хуб, бузи пир, шумо онро дарёфт кардед. – Ман телефони мобилии худро гирифтам ва ба падари худ SMS фиристодам. Баъд ӯ ба хона даромада, қайдро ба модараш дод. Вай мехонд ва меларзид.

Бигзор вай савор шавад. Мо онро иваз мекунем. Ва ҳеҷ сухане дар бораи идомаи падар нест. Ман гирифтам?

– Албатта, модар, ман фаҳмидам… Ва биёед, аз хук сарвари онро гирем, ахмақ? таклиф кард.

– Шумо чӣ? Мо бояд ҳама чизро мувофиқи оиннома ва адолат иҷро кунем.