СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Коллеҷ, ман метавонам ҳоҷатхонаро истифода барам?

Пирон бо хушӣ ҷавоб доданд, – «мумкин аст, аммо агар шумо онро шӯед».

– Чаро? – Оттила ғазаб кард, – ман як маҳбус ҳастам, аммо дар давлати шумо зани поксард ҳаст ва ӯ бояд фаршро бишӯяд.

– Оё бояд, вале маҷбур нашавад, ки долнякро пас аз чунин ашхоси бетартибиҳо бишӯяд. Хуб, пас чӣ тавр?

– Ман нуқтаеро шуста нахоҳам монд! – Умуман Бедбуг қатъиян гуфт.

– Хуб, пас дар шим худро бӯй кунед. Ва агар чизе ба фарш афтад, пас шумо тамоми фаслро ғарқ мекунед.

– Ин хилофи қонун аст; шумо бояд ба ман ҳоҷатхона ва телефон диҳед.

– Ва боз чӣ ман қарздорам? Оҳ? – сержант омад.

Оттила чизе нагуфт. Ва ҳис кард, ки ба камол расидааст, ва ҳама якдилона розӣ шуданд. Гузашта аз ин, ҳеҷ кас намебинад.

– Хуб, ман розӣ ҳастам.

– Хуб. сержант шод шуд ва Клопро ба ҳоҷатхона бурд. – ранг, хока дар он ҷо, зери раковина. Ва барои техникаҳое, ки ман мегирам. Бӯҳрон, хахаха.

– Ва сатил ва когази ҳоҷатхона дар куҷост?

– Роҳро дар танӯра бишӯед ва хари худро бо ангуштон тоза кунед. – сержант хато кард.

– Чӣ хел? – ҳайрон шуд Клоп.

– Шумо чӣ меомӯзед, ман аслан регпеч дорам, ман пешниҳод карда метавонам ва бо коғазҳои оддӣ мо фишори зиёде дорем. Бӯҳрон дар кишвар. Гузашта аз ин, мо ходимони давлатӣ ҳастем.

Оттила рӯи худро тоза кард ва коғазро пешниҳод карда, ба ҳоҷатхона баромад. Борони шадиде ба амал омад, Пент рӯй гардонд ва ба постгоҳ пӯшида рафт. Ва Отилла ором шуда, байни пойҳояш нигарист ва чеҳраи худро доғдор кард. На танҳо бадбӯйии чашмони ширин осеб расонд, балки ҳамаи шимҳо аз берун бо рангҳои хушк, хушк ва рангоранг оро дода шуданд. Ҳоҷатхона набуд. Ҳатто қатраҳои дарунрав дар девор афтиданд.

Инсфалопат дар назди сутун меистод ва сержантро, ки аз қафои вазифа баромада буд, дид, зуд ба сӯи вай давид.

– Салом! apchi, «ӯ хушҳол шуд.

– Чй, шумо набераро интизоред? Панҷ бофаросатӣ пурсид.

– Кадом набера? Апчи, – аблаҳ Арутун Карапетович.

– Шумо дар ин ҷо барои ман ғурфаҳо сохта истодаед? Ё вай шарики шумост? Шумо чӣ фикр доред, меҳмонони меҳмон?

– Кӣ? Апчи, «Ҳарутун тарсид.

– Шумо чӣ беақл сохта истодаед? Дӯстии шуморо федералӣ мехоҳад. Шумо бо ӯ ҳастед?

– Аҷаб? апчи, – ришҳояшро бо як Иншефалопат ларзонд. – Не. Ман ӯро умуман намешиносам. Бори аввал мебинам.

– Ва баъд барои ӯ чӣ ҷӯш мекунед? Стаб, амак. – Ногаҳон сержант сар кард. Харутун баргашт. – Вай барои шумо ва худи шумо истифода кард?

– Эҳ, apchi, ман ӯро мешиносам, аммо ин хеле бад аст ва танҳо ба шарофати занаш.

– Чӣ? – Пент табассум кард.

– Ман бо ҳамсараш хобидаам! – тасдиқ кард Харутун. Сержант ғазаб карда, ба тирпарронӣ барои пиво рафт.

– Ва он кай бароварда мешавад? – такрор кард ба даромадгоҳ.

– Чӣ гуна ҳоҷатхона дар хона аст ва ҷавоб хоҳад омад. Аз ин рӯ, барои се рӯз, ман ҳақ дорам, ки ӯро бибӯсам.

– Оё ман ба ӯ кӯмак карда метавонам? – пешниҳод кард Харутун ба тамоми щиморхона.

– Ҳоҷатхона бишӯед?

– Бале, зудтар озод карда шавад.

– Не, гумон нест.

Ҳарутун ғамгинона сарашро поён дод: Мдаа… вай дар он ҷо расидааст ва пул нест ва Клоп паст карда шуд.

– Шумо пул доред? – касе пичир-пичир рост ба майдон ба корпартоӣ печид. Вай бо тамоми баданаш ларзон шуд ва ба ақиб нигарист. Дар паси ӯ нишони фарбеҳ дар либоси полис истода буд ва як бургери ҷӯшон буд.

– Ннет.

– Чаро? Омм юм.

– Ва пул, apchi, – Ҳарутун дар фикрҳо ошуфта шуд ва ангушти диққати худро дароз карда, шогирдонро ҷустуҷӯ кард ва ба дари бинои полис ишора кард. -Ва пулҳои аз ман, apchi, chef, дар он ҷо, дар маймун аз Клоп.

– Чӣ хато? Ин лақаб аст?

– Не, насабаш, apchi, ӯро то муайян кардани шахсият боздошт карданд.

– Ахх! Om yum yum., Пас, биравем, пулро аз ӯ гирифта барам, гӯё ба худат бидеҳ ва онро ба ман диҳед.

– Ахх. Ӯ, apchi, як корт дорад.

– Бубахшед. – Ва полис ба қаъри майдони истгоҳ даромад.

Пас аз як ҳафта Бедбуг аз идораи 78-уми полис раҳо карда шуд. Ин панҷумин саф дар пайи он буд, ки аз мисҳои истгоҳ сар карда, дар ҳама ҷо ҳоҷатхонаҳоро шуст. Пеш аз ӯ касе ба ин розӣ набуд. Ва ӯ маҷбур буд, ки лойи солонаро бишӯяд.

Ҳарутун аз як ҳафта дар истгоҳ ӯро интизор шудан хаста шуд, тобистони хуб буд. Ӯ бо гопотҳои маҳаллӣ ва бехонагон тамос гирифт. Либосҳояш ба ранги ошёна мубаддал шуданд. Чеҳраи варамкардаи ӯ аз «ях» – тозакунандаи шишаҳои этилиро, ки аз ҷониби бехонагон маст шудаанд, мисли хари харгӯши шимпанзе сурх гаштааст. Чашмони ӯ аз ашк пур шуданд, на танҳо аз ғаму ғусса, балки аз бонги даҳшатнок. Вай дар гузаргоҳи истгоҳи метрои Маскав нишаста буд. Шляпаашро зеру забар карда, ба замин хобонд. Як миқдоре дар он дида метавонист: як, панҷ ва даҳ танга. Ӯ ба зону нишаст ва каме гиря кард. Ангуштҳо ашкро сахт ёд мекарданд.

– Харутун? Оттила нидо кард: «Шумо чӣ ҳастед?»

– Аҷаб? Апчи, – корпоратив чашмонашро суст кард.

– Бархез, дар ин ҷо нишастаӣ? – Хато баромад ва кулоҳашро бардошт.

– Даст нарасонед, апчи. – Ҳарутун саросема фарёд зад ва кулоҳашро гирифт. Чанде аз каме чизе ба ошёнаи мармар афтид ва занг зад. Одамони бехонумон дар наздикӣ садо доданд. Онҳо ба назар шоиста ва ҷавонтар буданд.

– Ҳей бача, хуб, халос. – дод зад яке аз онҳо

– Ӯро барои ба даст овардани нон ташвиш надиҳед, schmuck. – тарсид дуюм.

– Вали, Валӣ. – сеюмро дастгирӣ кард, – дар вақти зинда.

– Шумо ба ман ҷавонон мегӯед? – детективи маҳаллӣ генерал Клоп дар ҳайрат монд.

– Оҳ? Бале, ин умуман кӯдак нест.

– Оё ин мурғ аст?!

– Бале ва Негр. Ҳей. -Ва онҳо ба назди Бедбуг шурӯъ карданд.

«Картриҷ,» Ҳарутун пичиррос зад ва зону зад. – мегурезад саркор. Ман онҳоро ба таъхир меандозам. Ҳама, ҳоло онҳо маро заданд ва маро маҷбур карданд.

– Не ssy, ман дар Саракабалатанайксойодбски ба онҳо мефаҳмонам, ки шумо пиронсолонро хафа карда наметавонед. Оттила бо итминон посух дод ва дастонашро дароз кард.

– Оҳ, Зиёма, ӯ қарор кард, ки ба сӯи мо дарояд, – барои сарбозон, саломатии онҳо ва кӯдаки хурдсол.

– Грей, онро ба сатил кашед. – дастгирӣ лоғар ва дар tattoos, ишора ба урна.

– Ман фавран мегӯям, ҷавононро ором кунед, ман бори охир шуморо огоҳ мекунам. – бо меҳрубонӣ пурсид Клоп, ба чашмони солим нигарист. Вай онро бо хасу калони худ аз гулӯ гирифта, онро бардошта ба чашмонаш овард. Ӯ ehidno табассум кард ва якбора нафас кашид. Ӯ чашмони худро, гӯё бо қабз кушода, даҳони худро калон кард, гӯё, ки мехоҳад лампаи Ильичро ба даҳони худ гузорад. Гӯсфанд аз хасу рехт ва хам шуда, ҷиянашро бо ду дасташ гирифт.

– Ахххх!!!! – ҳамаро ғарқ кард.

Оттила ба пойҳояш афтид ва даст ба замин зада, бори дуюм ба зарба задааст, вале бо мушти худ.

Вай як дақиқа тирро бо мушт ба зону мезад, чунон тез, ки фарқ кардани дастонаш мушкил буд ва дар ниҳоят, пошнаи онро дар себи Одам бо пошнаи пояш зад. Рангеҳ оҳиста ба пеш афтид ва ба пояш қабати мармар афтод, ҳама чизро ба худ часпид. Оттила ба як тараф хам шуда, афтишро гум кард. Хонаҳояшро боди вазида мевазад. Ва дар маҷмӯъ, гузариш аз ҳама гуна мошинҳои боркаш – мастҳо тоза карда шуд.