СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Ва ӯ ба ман ростқавлона хандид?

– Вай директор аст. Ӯ беҳтар медонад. Ва Худи Ӯ сафед карда хоҳад шуд.

– Ин ҳамон касе аст, ки дар дафтар дар девор овезон аст?

– Қариб. Дар он ҷо муовини ӯ Айни Феликс овезон аст. Хуб, рафта вазифаҳои хонагии худро иҷро кунед.

– кардам. МОДАР, оё ман метавонам барои рафтан ба дарё равам?

– Бирав, аммо дар хотир дор, сагбача: ғарқ шав, ба хона нарав. Ман туро мекушам… Аё?

– Бале. – Иззия фарёд зад ва дар паси дар нопадид шуд…

АПУЛАЗ 3

– Не, сарпараст, ман монда метавонистам, дили ман заиф аст…

– Ҳеҷ чиз, дар ин ҷо дар Петербург шумо бо газҳо нафас мекашед.

Ҳарутун ҳанӯз мехост чизе бигӯяд, то бо зани Клоп монад, аммо ӯ ба фикр фуру рафт ва ба думчаи думаш дар зонуи худ нигарист ва ҳашаротро ба матои болишташ бо ангушти калонаш фишор дод.

– Шумо чӣ хостед? – саросемавор чашмонашро кӯр карда, пурсид Отилла.

– Ман пул ё дору надорам.

– Хуб, ин ҳалшаванда аст. Ҳама чиз буҷаро пардохт мекунад. Агар бинем.

– Ва агар мо онро наёфтем?

– Ва агар мо онро пайдо накунем, пас тамоми хароҷот аз шумо гирифта мешавад.

– Чӣ тавр?

– Ва ҳамин тавр. Агар шумо ба ҳар ҳол саволҳои беақлро диҳед, шумо метавонед коратонро аз даст диҳед. Оё он?

– Ин дуруст аст, фаҳмо. Мо кай меравем?

– Саволи беақл. Мо бояд аллакай он ҷо бошем. Биёед ҳоло биравем!

– Ва ин чӣ зудӣ аст? Ман ҷомадонамро напӯшондам?

– Мо бояд ҳамеша онро омода созем. Шумо медонистед, ки дар куҷо кор ёфта истодаед… Бо ин роҳ, худи ҳамон чиз…

– Чӣ?

– Ман ҷомадонамро напартофтам. Бале, мо ба онҳо ниёз надорем. Пас аз расидан, чизҳои заруриро харед. Ман корти бонкӣ дорам.

– Ва агар пул кофӣ набошад?

– У мепартояд. – ва боз милисаи ноҳия ангушти худро ба шифт такон дод ва дар шакли пистонак бо кӯмаки нишонаҳо ба сӯи миз нишаста, пои худро дар бинии ҳамкасбон ҷунбонд. Вай ба пойҳояш бархӯрд ва пиёда мизро аз самти Арутун ба курсии худ гузошт. Ашкҳо ба сӯи баромад баромаданд.

– Чаро нишастаед? биравем! – ва дасташро ҷеғ зад, – ва гӯё дар Санкт-Петербург тамоми рӯи заминро ғарқ кард…

Онҳо қалъаро тарк карданд ва танҳо як хат дар болои дарҳо монданд:

«Парво накунед. Мо ба таъини фаврӣ ба Санкт-Петербург рафтем. Шумо дар ҷои Инсфалате, ва Изя – ба ҷои ман мемонед.. Ман!»

Ва дар поёни ин, илова дар дастнависи дигар аст:

«Бубахшед, Пупсик, ман маҷбурам бармегардам! Дар ҳоле ки Флёи шумо боло меравад. Маро интизор шавед ва ман бармегардам. Шояд як…»

Изя ёддоштро хонда, дар варақ ба дасти падар ва Интсефалопат навишта, онро дар ҷайбаш пинҳон кард ва навиштаҷотро аз дари хона маҳв кард.

– Хуб, бузи пир, шумо онро дарёфт кардед. – Ман телефони мобилии худро гирифтам ва ба падари худ SMS фиристодам. Баъд ӯ ба хона даромада, қайдро ба модараш дод. Вай мехонд ва меларзид.

Бигзор вай савор шавад. Мо онро иваз мекунем. Ва ҳеҷ сухане дар бораи идомаи падар нест. Ман гирифтам?

– Албатта, модар, ман фаҳмидам… Ва биёед, аз хук сарвари онро гирем, ахмақ? таклиф кард.

– Шумо чӣ? Мо бояд ҳама чизро мувофиқи оиннома ва адолат иҷро кунем.

– Ва ӯ ба ман ростқавлона хандид?

– Вай директор аст. Ӯ беҳтар медонад. Ва Худи Ӯ сафед карда хоҳад шуд.

– Ин ҳамон касе аст, ки дар дафтар дар девор овезон аст?

– Қариб. Дар он ҷо муовини ӯ Айни Феликс овезон аст. Хуб, рафта вазифаҳои хонагии худро иҷро кунед.

– кардам. МОДАР, оё ман метавонам барои рафтан ба дарё равам?

– Бирав, аммо дар хотир дор, сагбача: ғарқ шав, ба хона нарав. Ман туро мекушам… Аё?

– Бале. – Иззия фарёд зад ва дар паси дар нопадид шуд…

– Ух, – назоратчӣ, сокини баъзе аз колхозҳои Латвия, сарашро ларзонд ва меҳмононро иҷозат дод. – Виҷдон нест, маълум аст, ки чеҳраи онҳо рус нест ва либоси генералӣ пӯшидааст.

– Ва барои он ҷазои маъмурӣ пешбинӣ шудааст.. – шарҳ дод сержант Голитко, сокини Львов.

– Ва инак, шиносномаи ман, бо овози баланд Харутун Карапетович ва ба ӯ як пентаро дод. – русӣ. Ман русам, ман!

– Мисли ман, – илова кард пент

– Ва ман. – чашмонашро хира кард, – илова кард назоратчӣ.

– Хуб, шумо ҳамааш хуб ҳастед. – Шиносномаи барге пентро эълом кард, – гарчанде як сония, – аз зери пешон нигарист, – шумо рассом ҳастед? – ба чашмони рангоранг, ки пас аз он ӯ таҳсилро ба гӯши чашм кашид, – ё зофофил?

Чашмони Оттила мувофиқат карданд ва ӯ мисли гелдинг ба Инцефалопат нигарист. Корпартоӣ сурх шуд.

– Хуб, дӯхтаед, ки кадом чорворо шумо нигоҳ медоред ё дар фарҳанги хона? – дозир шиносномаро ба Харутун супурд.

– Ман чӣ гуна рассом ҳастам? Ман як ёрдамчии пурравақт дар деҳаи маҳаллии Соколов-Стрим, вилояти Ленинград нестам.

– Оҳ, ҷигар, аз ин ҷо бирав. – пешниҳод кард корманди навбатдор.

– Ин шиносномаи ман аст.

– Корпоратсия, шумо мегӯед? – сержант ҷояшро харошид ва дар даҳони худ тухм гузошт. – Хуб, шумо озодед ва ин ҳамроҳи ман хоҳад шуд.

– «Бо ман биё» чӣ маъно дорад? – Бедбуг хашмгин шуд. – Ҳозир ба роҳбари худ занг занед? Вай мағзи сари шуморо…

– Шумо ба он ҷо занг мезанед, ба дафтари ман занг мезанед ва дар оғоз ман шуморо барои кофтуков месанҷам, шояд шумо террористи чечен ҳастед ё аз волидайнатон гурехтаед. Биёед, биравем. Хизматгор ӯро таҳқир кард ва танҳо ба ӯ партофт: Оттилро бо калтак ё бо баррел ба ӯ супурданд, ки дар утоқи посбонон истгоҳи роҳи оҳан. Анцефалопат аз паи ӯ рафт ва ҳатто мехост Оттиларо ба оташ андозад, тавре ба назар мерасад, ки Клоп фавран дар паси сутун нопадид шуд ва гӯё намедонад, ки Клопро медонад.

– Харутун, ба Изолда занг занед, бигзор вай ҳуҷҷатҳоро биёрад! – фарьёд кард Клоп.

«Ва тезтар,» илова кард сержант, «вагарна вай ҳамроҳи мо хоҳад буд.»

– Ва он кай бароварда мешавад? пурсид Харутун.

– Чӣ гуна шахсро таъсис додан мумкин аст…

– Се рӯз? – пирамард табассум кард.

– Ё шояд се сол. – ҷавоб дод ҳозир. – агар ӯ ба мақомот муқобилат накунад. – ва дарро аз дарун пӯшонд.

Инцефалопат бо ангушти дасти чапи худ лоғари лоғарии ӯро ба оғӯш кашид ва зери бинии худ нишаста, қарор кард, ки супоришеро иҷро кунад, ки ба ӯ ва сарвари вай мувофиқ буд. Вай зуд аз истгоҳ ба кӯча баромада, фавран истод.

– Ман ба куҷо меравам? Харутун аз худ мепурсид.

– Ба Исолде, ту аҳмақ мекунӣ. – бо овози баланд ботинӣ ҷавоб дод.

– Пас пул нест? Ман ба куҷо меравам?

– Ва шумо, ба хотири маҳбуби худ, аз он марди фарбеҳе, ки дар ҷипи сиёҳ нишастааст, дуздӣ кунед.

– Вай, вай рӯи худро мезанад. Ва набояд гумон кард, ки ман пент ҳастам?!

Ва дар ҳоле ки Ҳарутун бо овози ботинии худ маслиҳат мекард, Клоп маълумоти худро пешниҳод карда, ҳангоми нишастан дар маймун фурӯтанона хобидааст.

– Hey bum, fart хуб! – бо овози баланд дод зад хидматгузор. Оттила дурахшид ва чашмони доғи ӯро кушод. Ӯ даҳони худро тоза кард ва як даҳонашро дар даҳони худ ҳис кард, кӯшиш кард, ки он даҳони худро бо забонаш ҷамъ кунад, аммо дар даҳонаш намӣ кофӣ набуд ва ӯ хоҳиш кард, ки ба ҳоҷатхона раванд.