СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

Анцефалопат ба китфи сарбоз такя карда, аз ҷояш хест.

– Ташаккур, апчи, сарпараст. Ман фикр кардам, apchi, ман ин ҷо мемирам.

– Чӣ гуна шумо ба ин ноил шудед? Онҳо маро барои як ҳафта баста буданд? Шумо аллакай ҳамин тавр ғарқ шудаед.

«Ва худаш?!» Харутун фикр кард, аммо чизе нагуфт. Оттила боз ба корпус нигарист ва газид.

– Оҳ, гурба Йошкин, онҳо бо mug чӣ кор карданд?

– Ҳа, хуб, apchi, – Харутун дасташро тарошид ва чеҳраи бетарафи худро рӯйгардон кард: бинии шикаста, ду ангушти зери чашми рост ва се дар зери чап ва на як дандони пеш. Ҷаҳони бераҳм аз бепарастор ва меҳрубон дар як шахс. Зиндагӣ дар ин дунё дар поёни пирӣ хеле мушкил аст.

– Мда… аммо шумо аз онҳо дар бораи бинии онҳо напурсидед?

– Не, ин ҳатто ба хаёлам наомадааст.. – Ҳарутун оҳиста аз паси Босс хам шуда, забони худро маъмулӣ шайна кард, – ҳарчанд, бас! – фарьёд зад ӯ, – бале, ман шунидам, ки вай ба қабати наздиктарин дар мис насб шудааст ва онҳо – онҳо дар мағозаи антиқа.

– Киҳо, онҳое? – Оттила истод.

– Хуб, аз нуқтаи қабул онҳо ба мағозаи антиқа супурданд.

– Ва дар кадом як?

– Ва дар як гӯшаи марказӣ, дар паси Қасри Қазон.

– Биёед. Ва ногаҳон онҳо онро фурӯхтанд?

Онҳо ҳанӯз ҳам аз Мос баромаданд. Бана дар хиёбони Невский. Двизхуча. Оттила ба назди холаи дар паҳлӯ истода истода пурсид:

– Ва дар куҷо fuck. Кафедраи Қазон?

– Наход?

– Яъне: ҷойгир аст.

– Шумо рус нестед? меҳмон ё коргари меҳмон?

– Не. Ман як участкаи интихоботӣ.

– Мебинам. Бо Невский, ба сӯи майдони Қаср ва ба тарафи чап қадам зада, Соборро хоҳед дид.

– Ташаккур. Саломатӣ ба шумо ва фарзандони шумо … – Пеш аз он ки Бедбуг ташаккур гуфт ва бо Инсфалопат дар паҳлӯи роҳ.

Парванда бомуваффақият ба итмом расид. Монумент ба ҷои худ баргардонида шуд ва зери назорати ҳушдор ва видео гузошта шуд.

Бедбуг ва Инсфалопат аз Маршалл миннатдории худро дар шакли ҷоиза ва омодагӣ барои интизории тиҷорати нав дарёфт карданд.

Бедбуг дар дафтари худ нишаста, бо Инчефалапат, бо зану фарзандонаш, дар бораи саёҳатҳо сӯҳбат карда, ҷузъиёти таҳқирҳоро, ки дар рафти тафтишот ба амал омада буданд, фаромӯш кард. Албатта, чизҳои ғамангез партофта шуданд ва бо амалҳои қаҳрамононаи қаҳрамон иваз карда шуданд… Дар кӯтоҳ, онҳо бо таркиш хандиданд…

Панҷ соли ҳаёти колхозӣ гузашт ва Оттила ба Интсефалапатом маст шудан гирифт, аниқтараш ӯ барои соҳиб шудан ба зани худ қасдан Солопро менӯшид. Ва Bug дар хотир, он мувофиқ аст. Бале ва Маршалл занг назад.

– Ҳа, ман худамро ҷеғ мезанам. – ба дасти чапи худ нохун ва гургро ба тахтаи худ партофтанд, ки дар ҷои он нохунҳо ҳамвор карда шудаанд ва бо дасти росташ барои коркард партофта шудаанд. Вай аз овози «занг» ба ҳайрат омада, ба ҳайрат афтод … – Аммо агар ӯ маро фиристад? – Оттила ҳавлии хонаи худро аз назар гузаронд, ки дар он ҷо: дарвоза дар пешаш, ҳаммом дар тарафи рост ва саги посбон ҳавлӣ ба соҳибаш аз чуқури дар паҳлӯ истода нигариста, ба соҳибаш нигарист.

– Полкан! Оттила нидо кард. Саг чашмонашро баст. -Кел, – саг гӯшашро ҷеғ зад, – Ҷят, жят! – Саг чашмонашро бо панҷааш пӯшид, -Кел Манда, Кэти Ҷеймс! – Саг ба дӯкон даромад. – Ана, бача! – Бо забони русӣ Клоп хафа шуд. Ӯ хафа шуд, аммо хафа нашуд. Охир, занон хафа мешаванд ва мардон нороҳатанд, ӯ ва падараш фикр карданд. Аммо ӯ нороҳат шуд ва сангро аз девори бистари гул гирифт.

– Полкан. – бомҳо, дуюмро гирифтанд ва аввал ғелонда шуданд – Палкан!! – бум, бум, -Полкан!!! – бумб, бум, бум, – Биё аз сарат!!!! – гулҳо, гулӯлаҳо, болиштҳо, бумҳо ва ғайра, то даме ки сангҳо дар сарҳади гулҳо тамом шаванд.

– Аааааааааааа!!!!!!!!! – саг дард хамида ва сафед шуда. Ҳатто ҳамсояҳо сӯзанҳоро шуниданд. Оттила қаноатмандона нишаст ва оксигенро аз шушҳояш хориҷ кард. Баъдтар, бозрасӣ ӯро дар паси девор ва дар тарафи чап – даромадгоҳи қисми истиқоматии теппа дидааст.

– Оттила, онҳо назди шумо омадаанд! – фарёд зад аз арафи Исолда. Хатогӣ рӯй гардонид. Зан дар назди дари хона истод. Аз зери доман як чеҳраи зебои Изи ногаҳон пайдо шуд. Вай аллакай ҳафтсола буд. Ва бо чашмони Кавказ ширинона табассум кард.

– Шумо дар он ҷо чӣ кор карда истодаед? – пурсид падари аз ҳад зиёд – падарандари биологӣ.

– Хуб, аз зери доман бароед! – Вай дасташро ба сараш зад ва сарашро ба худаш партофт. Баска нопадид шуд.

– Онҳоро ба инҷо занг занед. Оттила ҷавоб дод ва нохунро ба дасти чапаш гирифта, онро бо болғ ба мустаҳкам кардан оғоз кард.

Аз дур дар теппа як ғазаби сардие буд. Дере нагузашта, Инсефалопат пайдо шуд, ки ҷинояткорро аз ғилофаки гардан кашида мегирад. Вай онро ба саҳни худ кашида, ба маркази ҳавлии хонавода партофт. Ҷинояткор мисли тӯб ба марказ меғалтад.

– Ин кист? – пурсид, аз ҷониби офтоб Оттила кушта шуд.

– Ана, ин ҷо, картридж. Оҳ! Канда шуд, apchi, дар амал. Ооо. Ооо.

– Вай чӣ кор кард? – беэҳтиромона аз участка пурсид.

– Вай, ӯ, apchi, дар банди бангдона реза, apchi, фаҳмед.

– Чӣ қадар тер? – Хато чашмонашро ба бача баланд кард ва ангушти худро бо болга механикӣ зад. – Оҳ, тақдир!

– Ӯ дурӯғ мегӯяд. – Идои боздоштшуда бо овози баланд Коломийцто, писари Панкрат, Атаман аз казакҳои маҳаллӣ ва ҳифзи табиати ваҳшӣ.

– Шумо, Идот, бӯру накунед, кишт шудгор карда шуд. Тавба, танҳо зад. Клоп хам кард.

– Бале, ман решакан намекунам! – хитоб кард Идот. – «Куштан аз падари ман хоҳад буд.» – ба фикр фуру рафт сарашро.

– Хуб, чӣ хоҳем кард мо падарро? Апчи, – бо нафас пурсид Интсефалопат.

– Оё шумо ӯро аз минтақаи ҳамсоя кашидаед? Бедбуг пурсид ва бо зарба зада, нохунро ҳамвор кард.

«Не, apchi,» арақ кашида Арутун Карапетович сарашро пошид. – вай инҷост, дар партовгоҳ.

– Хуб, пас мо чӣ кор кунем? Аҳ, Идот?? – Хатогӣ дандонҳояшро баст ва боз дар ҳамон ангуштон бо болға кашид. -… Бархез!!! Вақте ки ман бо шумо гап мезанам. Оё аз худ як кирм сохта, ҳашарот накунед, чӣ, шумо ба нақшаҳои худ меравед?

– Не. – Идот гиря карданро бас кард, аммо ҳанӯз ҳам метарсид.

– Шумо дар он ҷо чӣ кор кардед? Оттила саросема пурсида, пилкҳоро аз ҷӯробҳои чашмаш кашид ва танг кард, ба монанди марди чинӣ. – Ҷӯрабозӣ? – табассум кард Клоп. – Ҷавоб! – тавассути як лаҳза боз фарёд зад Оттила.

– Ман, фикр мекунам …, shit. – Идот иқрор шуд ва ба Арутун нигарист ва интизори фармони иҷро буд. Ва ин, – гуфт ӯ сарашро ишора карда, – ман дар гардани гардан будам, бинобар ин шимҳоямро шарм медоштам, вақти худро барои тоза кардани хароҷот надоштам, бинобар ин ба шасти сарам дар болиштам зада, ба қурбоққаҳо пошида будам. Ҳоло фурӯзон аст.

Оттила фурӯ бурд.

– Шумо ӯро чӣ овардед? Ӯ то ҳол дар масофаи як километр аз ӯ печида аст.

– Ҳамин тавр ӯ, апчи, ман сарфа мекунам, халос …!? – ҷавоб дод Интсефалопат. – Ба хурмо нигаред, апчи, онҳо бо ҳаш тарошида шудаанд..