СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

Выбегшы з гаспадарчага двара, таварыш, манеўранасць зігзагам, стаў пераадольваць агародныя насаджэнні, разносячы на шматкі цяпліцы і шклярніцы, а Свіння-мамант Борюся, усё наравіў ўкусіць яго за пятку, толькі вось ручка міні мяча, васемнаццатага стагоддзя, што тырчыць з пятака, замінала ў бесподобны ўхапіцца. Дыстанцыя была кароткая і ўжо таварыш крычаў аб дапамозе і толькі рэзкія павароты, дапамагалі яму ухіліцца і выратавацца, якія паказвала натоўп азіятаў-цыган і народных разявак-суседзяў, якія пільна глядзелі за агароджай. Мамкі таджыкскія і цыганскія, сцягвалі дзетак з плота, а тыя не адчапляўся, у жаданні даглядзець жывы трылер, пад назвай: «помста і пакаранне смерцю Свінні-маманта Борюси, над байцом расійскай арміі». І было б усё трагічна, калі б не збаўчая куча гною ў канцы гарода, а ў ёй яшчэ і збаўчыя тырчаць вілы, якімі кладуць у тарпы сена ў стагі жыхары рускіх вёсак. Іх то і схапіў, спрытна таварыш-баец і ўжо праз імгненне ўсё адбывалася інакш ці наадварот: Свіння-мамант Борюся ўцякала, а таварыш-баец тыкаў яе лоевыя бакі, па самы тронак і так прафесійна хутка і тактоўна, як быццам ён на тактычным экзамене, трымае ня вілы, а аўтамат Калашнікава, са штык-нажом. І нават глядацкая публіка авацыямі падтрымлівала байца, усхваляючы і апладыруючы будучую перамогу гома сапіенса, радавога расійскіх войскаў – над прыродай, розуму над розумам і ў выніку свіння не вытрымала атакі і павалілася ўжо нежывы, прамы перад дзвярыма ў дом, на парозе якога стаяла кудлатая, якая трымала ў адной руцэ хустку і, закінуўшы другую за паясніцу, заплаканая бабка Яд-Віга. Таварыш зрабіў апошні тык ў труп свінні і вілы, пранізаўшы нежывое цела жывёлы, загайдаліся, як струна кантрабаса, бразгочучы.

– – Ну што, бабка, – героически пачаў Таварыш Спартак. – дело зроблена, налівай і накрываць на стол!!!

Бабка выцягнула з-за спіны качалку, якой раскочваюць цеста для пельменяў і піцы, і з матам пляснула яго па чэрапе. Пачуўся глухі звон, і мы ўдваіх ледзь уцяклі ад яе. Яна яшчэ й камяні, дзесяці-пяці кілаграмовыя, у нас шпурляла. І ўсё разявакі перайшлі на яе бок і пусціліся нас даганяць, але не дагналі, а вось спіна ад камянёў хварэла. Бабка Яд-Віга, потым і камандзіру палка скаргу напісала, за што мне далі дзесяць сутак, а Таварышу – два гады ўляпілі дысцыплінарнага батальёна, дзе ён ад званка да званка, чысціў дзярмо ў мясцовым свінарніку, ўручную…

Было так: за станцыяй метро вялікага палкаводца, Святога і проста Сашкі, у зоне пятака шкодных аліментаў, размясціўся бія туалет з трох кабінак, звязаных адным ланцугом, скаваных адной мэтай, два з іх служылі пад рабочую сарцір, куды скідалі кішачны баласт жыхары Санкт- Пецярбурга, а трэці быў кабінетам аператара і касіра, у адной асобе, які збіраў грошы, за паслугу прадастаўлення зборніка лайна.

Людзі стаялі ў чарзе, падціскаючы ў чаканні ўсе зыходныя месцы. А ў прамежку паміж наведвальнікамі, я трёс на грошы, і падпойваў на яе ж грошы тоўстай цёткі, якая займае пасаду аператара і касіра гэтых бія туалетаў, Клаўдзію Філіпаўну Ундершрам, патомны Ленінградка ў пятым пакаленні. Яна не адразу паддаваліся маім груба-крымінальных матершинным ўгаворам, хачу заўважыць, што я матам тады не лаяўся, а я на ім казаў. Але вынік быў на твар. Твар дваілася. Стаяў пачатак, у натуры, вечар. І ўжо народ памяншаўся ў колькасці. Я, не думаючы пра цягавітасці арганізма цёткі, вырашыў адліць па-маленькаму. Тым больш, што я меў імунітэт бясплатнага карыстання. А як зайшоў у свабодны биосортир, адчуў таксама, што і Цётка. З'едзеная ежа мяне пасадзіла на ўнітаз. Пасля я пагрузіўся ў галавакружэнне, потым рушылі ўслед размовы з іншапланецянамі і далей, вывяржэнне рэшткаў страўнікавага тракту на сцены, праз рот і сон, салодкі алкагольны сон без сноў. А ў гэты час Клаўдзія Піліпаўна Ундершрам, ачулася ад алкагольнага ап'янення, выяўленага ў перасохлым адчуванне рота і горла, гэта значыць, смагі, сербанула вадкага чагосьці і, спяшаючыся і палохаючыся змяркання, як прычыну спазнення дадому. Рэзка ўстала і закрыла, на навясныя замкі, усё біяпрыбіральні і мяне, спячага ўнутры, у тым ліку і ўцякла прэч…

Далей была ноч, поўная бурчаннем конікаў і не якія дайшлі да метро, спячых на лавачках, спадароў розных слаёў насельніцтва. Выконваючы пільнасць, трое ахоўнікаў парадку ў форме, на службовай машыне, маркі «Жыгулі» з сінімі нумарамі і надпісам па баках «МІЛІЦЫЯ», паліцыю тады яшчэ не прыдумалі ў Расіі, пад'ехалі для агляду цёмнага боку. Пераканаўшыся, што тут усё па законе і няма з каго нельга зняць левых грошай, яны ўсталявалі свой транспарт паралельна размешчаным, вакол аб'ектаў нерухомасці, куды ўваходзілі і биосортиры… Двое з аўтаматамі, дубінкамі, газавымі балончыкамі, ботамі і фуражкамі выйшлі, і накіраваліся ў бок шапікаў азіяцкіх гандляроў «шаурма», якім кіраваў грамадзян расійскай федэрацыі, з нацыянальнасцю мараканцаў, якія нават не разумелі ў асноўным руская мова, але былі грамадзяне, і менавіта да шапіка з надпісам «ГЕЙ-шаурма ДЛЯ ПУЦІНА і Трамп». Чаму такое было назву, проста, напэўна, з гумарам былі перакладчыкі. Вадзіцель з пісталетам, застаўся ў машыне ў руля і раптам?!…

Я, законапаслухмяны ня грамадзянін Расійскай Федэрацыі, па нацыянальнасці – Рускі. Які прыбыў з СССР, рэспублікі Казахстан, дзе мяне ўсё дзяцінства білі за тое, што я проста Рускі. Праўда, калі я падрос, то я ўжо іх біў. Але гэта іншая гісторыя, а цяпер вернемся да сюжэту: Я, законапаслухмяны ня грамадзянін Расійскай Федэрацыі, па нацыянальнасці – Руская, заслужаны зэк, маёр ФСБ, пенсіянер, інвалід і ўсё гэта па сумяшчальніцтве, тым больш, што ўсё гэта я спазнаў завочна, ні дзе ня пабываўшы, раптам прачнуўся ад ушераздирающего храпу, з суседняй кабінкі і бачу, дакладней сказаць, чую вакол сябе замкнёнае, начны, квадратнае памяшканне, а зверху столь. Я абмацаў усе і не памятаў ці не разумеў дзе я?! Сцены так ціснулі маё прытомнасць. Я вырашыў стаць на «міні сцэну», дзе я да гэтага сядзеў, і нага правалілася ў палонку, а там усё як у заліве. Я закрычаў і разбудзіў, пад рытмічны храп, які марыць аб генеральскай дачцы, таварыша сяржанта, па сумяшчальніцтве – кіроўцы. Той спалохаўся і нават здрыгануўся, як цыганка, пратупаў сваёй грудзьмі, але адразу, ацаніў становішча, а ў прывядзенне ён не верыў. Я, у не да ўменні, матам маліў аб дапамозе, спрабуючы выламаць хоць якую-небудзь дзірку, у навакольным адной са сцен, але мае працы былі бескарысныя, а храп не спыняўся.

А ў гэты час, па той бок сарціра таварыш кіроўца міліцэйскай калясьніцы, сяржант ужо выклікаў падмацаванне і двое, не чакаў набытых за проста так арабскіх харчовых прадуктаў з цеста і мяса курыц, катоў і сабак, ужо беглі на дапамогу калегу і согруппнику.