СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

– – Добры, у натуры. – пытался супакоіць іх малады баклан, то бок я. – Эй, бамжару, распусьціўшы іх па ложках. Кажы, Мяфодзій, што бузить пачаў?

– – Я!! – Ці не адпускаючы Лысага, пачаў абгрунтоўваць дзед. – Я сплю, у натуры, адчуваю хтосьці тыкае Вострая, адкрываю вочы – снег. Я паварушыўся і пачаў ўставаць. Абгортваюся, а перада мной стаіць цётка і трамвай, сантыметраў дзесяць ад мяне. Ноч, холадна, з пахмелля, а яшчэ і Лісій, скаціна, кінуў, ай!! Яй!! Яй!! – три разы усклікнуў Мяфодзій.

– – ёп!! Ёп!! Ёп!! – три разы ўдарыў Лысы яго ў вока.

Праз падлогу гадзіны мы ўжо замаўлялі дзвесце грам і сабраліся абгрунтоўваць свае непаразуменні. І так цэльны месяц, пакуль Мяфодзій не згалеў. Добрая рэч – банкаўская картка. Эканомна…

– – Было гэта, у тыя далёкія без законныя часы, калі тундра была чалавекам. Падыме падпаху тундра-чалавекам, паўгода дзень, апусціць падпаху тундра-чалавек, паўгода ноч. І жылі на ім вошки. А прыгледзецца сто адсоткавым зрокам, гэта былі і зусім не вошки, а маманты, белыя мядзведзі, алені на канец і чушка. А звалі чукч тады ўсё – людзі, бо былі яны адзінай пародай, якая жыве ў тундры. Ідзе неяк тундра-чалавек з паднятай пад пахай і чухае яе, а чукчы ў ярангах перажываюць страшную буру. Перастаў чухаць тундра-чалавек падпаху, і бура сціхла. І выйшлі чукчы з свайго жылля ў тундру і адразу аддзячылі яго за чысты белы снег сваёй жоўтай мочой. І тундра стаў падобная на недахоп вітаміна ў арганізме, як вугры на целе. І ўсё гэта з'явілася і ўсе пачалі скакаць, але па паціху жоўтыя ледзяшы сталі знікаць, хтосьці іх краў і пакідаў ямкі. І тады, – продолжал свой аповяд мясцовы чукча-бомж Сярожа, якога ўсе называлі «жоўты снег», – тундра-чалавек загадаў знайсці зладзюга і зжэрці яго сырым. Усе чукчы закапаліся ў гурбы і, пазіраючы чакалі і здзівіліся. Аказваецца, злодзеем апынуліся іх дзеці, па якія лічылі гэтыя ледзяшы за пеўнікі, якія прадаюць на базары. І з таго часу, як нараджаецца немаўля, яму кажуць:

– – Ня еж, падла, жоўты снег!! – і б'юць яго, б'юць загадзя, асабліва па галаве.

Наогул Сярожа-Жоўты Снег выглядаў молада, гадоў на дваццаць сем, астатняе ўсё, як у чукчы. Хадзіў ён у Цэнтральную бібліятэку, а па шляху бутэлькі збіраў. Як-то раз ён стаў знікаць суткамі. Усім было без розна, але цікава. Калі ён з'явіўся, яго распытвалі. Ён маўчаў. Але адзін раз яго напаілі і Сярожа Жоўты Снег прызнаўся, што хутка ажэніцца.

– – А на кім? – последовал пытанне.

– – Так, ёсць адна палова майго сэрца, у галіне жыве, праўда ёй ужо шэсцьдзесят адзін год, за тое і дзяцей рабіць не трэба, ужо цэлых восем ёсць. Вось кармлю іх і выхоўваю, як мяне бацька выхоўваў, а бацькі яго бацька, а бацькі – бацькі яго маці таму, што безбацькоўшчына быў. – Сережа пакалупаў у ноздры ў, выкаціў Казюля, разглядзеў яе і зжор. – Люблю Чупа-чупс, аднак, разумныя думкі дае. Вось, ці не даўно дом знайшоў ні чый. Залез туды, паглядзеў, усім месца хопіць: і жонцы, і мяне, і дзеткам. Праўда, старэйшага шкада, пасадзілі на дванаццаць гадоў. А бо малады яшчэ, дурны, толькі сорак стукнула. Вучыў я яго, а ён не паверыў маю вопыту. Ну а лета яшчэ, вось і вырашыў еўра рамонт у доме зрабіць, шпакляванне ўжо купіў, колор, пэндзля. Праўда, нейкія цёткі заходзілі: «Што робіце?». – спрашивают. «Рамонт». – говорю, а сам я адразу зразумеў, што яны спазніліся, хата ўжо мной заняты. – Сережа Жоўты Снег дастаў з-пад ложка сухар, пстрыкнуў па прусакоў, які не ведаў, як саскочыць з пайкі, абмазаў жоўтай вадкасцю і, зморшчыўшыся, адкусіў. Сухар хруснуў, але не зламаўся. Чукча павольна расплюшчыў вочы, гледзячы на абламаны ікол, які тырчыць з расколіны сухара.

– – Ууууу!! – простонал ён і далонькай пачаў выграваць зубную боль…

Прайшло лета. Чукча прыехаў з фінгаламі, наогул без пярэдніх зубоў. На галаве ў пярэста была тюбетейка з запечанай крыві.

– – Што Сярожа, уваходзіны спраўляў, цёмна было, святло згасла? – прикалывались бамжы.

– – Не, гэтыя цёткі з гаспадаром гэтага дома прыехалі, а я рамонт ужо скончыў, хацеў за сям'ёй ехаць. Вось і збілі яны мяне дубінамі. Сабакі. Канец…

запіска 6

Памры, ссука, за венек!!

Свяціла сонца. Неба было чыстае і патрыёты дворнікі-бамжы сядзелі па жалязняк ці пакоях і вязалі кардон, іншыя бутэлькі ўкладвалі, а трэція мялі алюмініевыя банкі з-пад кактэйляў і піва. І ўсё бы нічога, але ў адной з рукі жалязняк жылля, стаялі два уазіку з сінімі маякамі і «бацькі» выводзілі з дзвярэй і «пакавалі» у кайданках жанчыну і двух хлопцаў, апрануты ў рукі жалязняк камізэлькі, у просты люд званы – жаўткамі. Мясцовыя жыхары яшчэ не разумелі прычыну арышту, бо гэтая тройца добрасумленна рылася ў памыйніцах, ды і двары прыбіраю штодня. У кожнага меўся свой інвентар, да якога ўжо і рукі прывыклі, а гэта: венік, савок і мяшок у кожнага пазначаныя. Гэтыя інструменты з'яўляліся для іх, як абярэг або кудмень, як дом або дача для хатняга. І, не дай Бог, што хтосьці возьме чужы. Усё, смерць. Кранты. Але з'явілася ў гэтай тройцы раней да таго, што здарылася і чацвёртая мадам Пухліна. І панеслася.

Суткамі раней. На напярэдадні раніцай ўстала мадам Пухліна першая і вырашыла праявіць альтэрнатыву, зрабіць карысную справу і прыбраць тэрыторыю, пакуль усё спяць з бурнай п'янкі, то бок, прапіскі ў сямейку. Усе члены гэтай «банды» былі не аднаразова судзімыя. За ня маёнткам свайго, яна ўзяла чужой інвентар, разлічваючы, што, маўляў, усе свае?! Ідзе, значыць, мяце, недакуркі збірае, фанцікі ўсякія прыбірае і не грэбуе, у скрынях глядзіць што-небудзь вартае і па шляху збірае раскіданы смецце вакол пухт і бачкоў. Пол тэрыторыі ўжо прыбрала і раптам бачыць, як на другім баку дарогі мужык з бабай жорстка разбіраюцца.

– – скандалы. – подумала мадам Пухліна і прыступіла далей да ўборцы тэрыторыі. Сварка напалілася і чутныя ўжо былі галасы, як раптам дама заплакала, ды так гучна, што рэха прагрымела па дварах. Мадам Пухліна падняла вочы і ўбачыла, што гэты мужык па-хамску шлёпает даму па щёкам. Мінакі не звяртаюць увагі, але прапаленыя зэчкай-зладзейка курыных яек і курэй ў мінулым, у асабліва буйных памерах, што было дададзена кіраўніцтвам птушкафабрыкі да двух яйкам, ёю узятымі на закусь, па просьбе грузчыка-сужыцеля, што зафіксавала відэа камера аховы дадзенага прадпрыемства. Не вытрымала і пусцілася з венікам праз дарогу. Машыны ў здзіўленні саступалі ёй дарогу, як вар'яткі. Яна, не звяртаючы ўвагі на сигналящие іншамаркі, ўбегла на тратуар і як каршун з нябёсаў, наляцела на мужыка, б'ючы яго па мордзе засратой венікам, ад якой адляцела сабачае дзярмо па баках. Дама ў здзіўленні вылупіўшы вочы і, прыкрыўшы далонькамі рот, шалёна засмяялася. Раптам ад куды не вазьміся. Раптам, адкуль не вазьміся, з'явіліся тры міліцыянты і адразу пачалі мадам Пухліна адцягваць. Тая аралы: