СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

– – Гэты хам, збіваў даму!!

– – Супакойцеся, супакойцеся! – вежливо ўпрошваў сяржант міліцыі. – Никто няма каго не збіваў. Вунь, паглядзіце туды. – вдали відаць была кінакамера і укамплектаваная здымачная група.

– Гэта фільм здымаюць камедыйны дэтэктыў-блокбастэр! – добавил другі мент.

– – Хе хе хе!!! – заржал трэці. – І скандал понарошку! Хю хю хю!!! І бойка!

Пухліна пасталеў і чагосьці, прамармытаўшы, скоса паглядзела на артыстаў, пасля перавяла погляд на мянтоў, узяла венік і дурная пайшла па той бок вуліцы Фурштатской.

А ў гэты час у кандейке, дзе раней дрыхла гоп кампанія, а цяпер прачнуўшыся з похмелюги дворнікі, убачылі, што адзін з інвентароў адсутнічае або прапаў, выгадаваў ногі і збег, сталі рыхтаваць змову выкрыцця зладзейкі або яе ног. Здаўшы пакінутыя з учорашняга ўік-энду бутэлькі, яны набралі чысціць сродак пад назвай «Сняжынка» і, развёўшы яе вадой з унітаза, па прычыне адсутнасці крановой, у сувязі з рамонтам трубаправода, паволі прыступілі папіваць, закусваючы з'едкамі салаты, паднятага ўчора з смеццевага кантэйнера пад назвай – пухта і моцна пракіслага.

Набліжаўся поўдзень. Мадам Пухліна насвістваючы сваю каторжанскую дзявочую песню, вярталася ў кандейку, несучы, у адной руцэ – інвентар, а ў другой – мех з набранымі банкамі алюмініевымі з-пад піва і бутэлькамі. Ні пра што не думаючы і не падазраючы, яна адчыніла дзверы і ступіла ва ўнутр кандейке, насустрач свайму лёсу…

У пачатку яе сустрэлі касымі поглядамі.

– -Ну што? – начала канцэрт жахаў, чорная ўдава, якая ў мінулым, забіла сваіх трох мужоў, ад сядзела ў зоне для забойцаў 15 гадоў і па імі Кампучыі, а па нацыянальнасці – калмычка і без пярэдніх зубоў.

– – Што? – испугано злёгку і не разумеючы, спытала мадам Пухліна і паставіла інвентар на месца.

– -Што што? – добавил больш жорстка яе хахаль па мянушцы – Баламут з формай адкрытага сухотаў. – У дупу хуй, ня горача??

– – Я, – догадываясь прычыну наезду, вымавіла мадам Пухліна. – Я прыбірала тэрыторыю.

– -І як? – спросил трэці персанаж гэтай камічнай драмы, фраер па мянушцы – Ліс.

– – Усё чыста?! – заявіў яна.

– – А нам похрену!! – заорала Кампучыі. – Ці табой належыць, не табой будзе ўзята, ты гэта на парашы ў зоне не засвоіла, а, ссука??

І панеслася: спачатку яе страшна збілі і испинали ў тру ногі і кулака. Пасля ўваход пайшлі прадметы: тры градусніка, зламаных ў яе паражніны рота, два ўдары абухом сякеры па цемечку, жорсткія парэзы ружанькай ад разбітай бутэлькі вачэй і шчок, сем нажавых ран па целе нажом, разбіванне піўных, ёю прынесеных, бутэлек малатком, якія запіхвалі ў напачатку ў непрыстойныя месцы інтым. І пры гэтым паспяваючы спяваць «сняжынку» і рабіць тосты. У рэшце рэшт, пасля задушэння, нежывое цела пацягнулі ў пухту, але сустрэўся сусед і ў таямніцы выклікаў міліцыю і хуткую медыцынскую дапамогу.

Гэтыя да раніцы дапытвалі кулакамі прычыну разбою і на раніцу павезлі ў СІЗА, а мадам Пухліна адпампавалі лекары. Ходзіць зараз па раёне метро Чарнышэўскага, свішча, гаворыць з багамі і дужа многа п'е. Жывучая апынулася сяброўка дворнікаў суровых. А ў іншай кандейке наогул за дзёрзкае згвалтаванне хатняй жанчыны-маці, яе сыны малаткамі і нажамі пакаралі дворнікаў ды так, што ў аднаго ажно вачэй вылез, а другога на пёры пасадзілі, астатнія абышліся ўдарамі малатка па галаве. І адбылося гэта ў навагоднюю ноч, але гэта ўжо іншая песьня Садома і Гамора…

запіска 7

праваслаўныя будні

У гэтым нехуцавым бамжатніку, доме для бяздомных, на Сінопская набярэжнай 26, пад назвай РДГА «ночлежка» пражывалі, не толькі крымінальнікі-нулікі, чукча і тры хахла, гэта значыць, жыхары з Данецкай вобласці. Астатнія ўкраінцы – гэта бандэраўцы-фашысты, але і жыла два манахі Праваслаўнай царквы, якім ужо надакучыла верыць у Бога, і яны вырашылі зрабіць сабе летнія вакацыі ад, дадзенага імі абеду паслушэнства і забароны некаторых мірскіх спакусаў, выконваючы, зразумела, галоўны абед бясшлюбнасці, дадзенага пры пострыгу. Вядома, яны, у таямніцы ад іншых па начах, калупаліся пальцамі адзін у аднаго ў дупе, і, па ўсёй бачнасці, яны не мелі патрэбу ў адмене гэтага абеду, па прычыне ня стаяння некаторых стаячых частак цела, у раёне пахвіны. Збегшы з манастыра Аляксандра-Неўскай лаўры, горада Санкт-Пецярбурга, яны свядома забыліся ўсе статутныя законы і падпарадкаваліся сьвецкаму бязмежжу: палілі, бухалі, мацюкаліся і, у рэшце рэшт, пасля гэтага перад сном, каяліся свайму Госпаду. Вядома, іх можна было зразумець, бо бацька Серафім, ужо монашествовал гадоў дваццаць, з спрадвечных савецкіх часоў і нават сядзеў у зоне, для крымінальнікаў, за рэлігійныя перакананні. А бацька Фіёна, служыў на ніве сьвятым па менш – гадоў дванаццаць, але пострыг атрымаў толькі нядаўна і ад гэтага раптоўнага манаха Серафіма, з Кіева-Пячэрскай Лаўры, ад куды яго пасадзілі яшчэ ў Саўдэпіі і ў яго пачаліся тулянні па манастырам і цэрквах. Як Серафім не аднаразова казаў, што яго душа даўно ўжо на нябёсах, а вось плоць ўсё не супакоіцца і не здохне. І ён жа чакаў гэтага моманту кожны вечар, молячыся перад сном. Іх Бог мабыць таксама разумеў, што яны не жалезныя, бо асноўны абед бясшлюбнасці яны шанавалі, выконвалі, ня прыступаючы яго і наогул не звяртаючы ўвагі на жанчын, як на інтым. А грошы ў іх вадзіліся без працы і гэтак жа знікае, як і прыходзілі.

У «ночлежка» у іх адразу з'явіліся шмат ілжэ сяброў-сабутэльнікаў, і манахі па няволі сталі, свайго роду, карміцелямі некаторых дармаедаў-блатных, якія раз-пораз занявольвае інвалідаў і старых свайго паверха, а таксама да іх прыроўнівалася і бездапаможныя небаракі жабракі, сваёй штодзённай мздой. Але манахі паступова дапетрылі гэтую халяву з іх боку і вырашылі змяніць круг зносін і месца ночевания, звярнуўшыся да звароту да мяне і начлезе ў склепе інтэрната Семінарыі Аляксандра-Неўскай лаўры, дзе калісьці вучыўся і Аляксашка Няўзораў. Я тады яшчэ не згубіў навыкі і вопыт вулічнай бойкі і карыстаўся сярод блатных асаблівым аўтарытэтам. Мяне называлі без вежавым і спрачацца часам не вырашаліся. Карацей кажучы, са мной не звязваліся і я, выслухаўшы Серафіма і Фіёна, якія ведалі аб маім аўтарытэце рэальна, а не па чутках, з нагоды зносін і заробку, прадбачліва пагадзіўся. Сутнасць заключалася ў тым, што я быў свайго роду кошелёк-ахоўнік. Яны, у вопратцы падрасніку, заходзілі ў любой краме прапаноўвалі памаліцца за здароўе родных, напярэдадні, нібыта, ад'язджаючы ў нейкія Пскоўскія пячоры. Адно імя варта было зноў у суме дваццаці рублёвая. Грошы перадаваліся мне, а квіткі, узятыя ў Казанскім саборы, спальваліся пад іх малебен. Я быў, у адрозненне ад іх, апрануты ў грамадзянскую вопратку, але з барадой. Гэта рабілася на выпадак, калі мянты хапнуць нас, то я па тыпу левы, а ў іх у наяўнасць не капейкі. І ўсё ішло выдатна. У дзень мы «секлі», гэта значыць, атрымлівалі проста так, не па адной тысячы рублёў і пасля працы блукалі па карчмах, дзе разлівалі па сто грам, нажираясь да свінячаму выгляду. І цягнуліся да сябе ў келию, семінарскай інтэрната, пры Аляксандра-Неўскай лаўры, сытыя і п'яныя, задаволеныя і стомленыя, ад пройдённого дня, але дарога дадому была і небяспечная, і цяжкая. Прачыналіся па-рознаму, бывала і ў выцвярэзніку. І вось ізноў нас вязуць ўжо ладна п'яных ў аддзяленне міліцыі. Фіёна зусім окосел. Ўбачацца ён быў хударлявы, вельмі добры, начытаным і наіўны. Выраз твару, асабліва п'янага, было падобным на аблічча тупарылага барана з касымі вачыма. Серафім, наадварот, быў раскосымі і тоўсты, як свіння, прагны і хітры. Пастаянна даводзілася яго абшукваць, аж да анальнага адтуліны, дзе хаваюць звычайна гераін, какаін і траўку. Праўда ў анальную адтуліну лазіў бацька Фіёна, ён жа і быў ініцыятарам ператрусу ўсіх па чарзе, зразумела, акрамя мяне, бо грошы былі ў мяне, ды і мог я ўрэзаць па сопатке або па печані, для даверу і веры ў маё слова, таму яны заўсёды верылі ў маю канкрэтнасць. І пасля выяўлення грашовых купюр, айцец Серафім каяўся і прасіў прабачэння, ставілі на каленкі, здзіўлена не разумеючы, як яны туды закаціліся, мармычучы: