СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

– – А як же яны туды заматаных?

Даставіўшы нас у чарговае аддзяленне міліцыі, дзяжурны загадаў зачыніць нашу банду ў абяз'яннік, дзе ўжо вялились два туркмены і вашывы, смярдзючы, бяздомны чмо, апрануты ў зімовы, хоць спякота за бортам была плюс трыццаць, а ён яшчэ і ў зімовай шапцы. І гаворыць без попыту, што з рыбалкі, маўляў, раніцай холадна, а сам чухае то лапаткі, то ягадзіца, то шыю, то падпаху, то падэшву, не здымаючы чаравік, то пах і іншыя месцы. І гэта праўда.

Фіёна мы завялі ў клетку падпахі і паклалі на лаву чаканні. Той звольніўся на спіну і захроп, адкрыўшы рот па самае не хачу, ад куды выцякала павольна сліна і блыталася, смугу волосные барады і вусоў. Прысеўшы на слізь мухі ліплі, як да атрутнай ліпучцы ад маскітаў. Серафім подрёмывал седзячы. А я спрабаваў рэшткі грошай схаваць у падэшву, там у мяне быў убудаваны кошелёк-схованку. Нечакана рашотка адчыніліся і ва ўнутр зайшоў самы здаровы, напэўна, з усяго ГУУС, АНДРОІД з аўтаматам на плячы. Ён павольна, ядучы вачыма, агледзеў Чмыра, потым, як арол кінуў погляд на азіяцкіх двайнят рознага ўзросту, тыя аж прыліплі ад позірку ахоўніка да сцяны, раскрыўшы вочныя вузкія прощелины да пяці рублёвай манеты, абазваў зрэнкамі нас і спыніў погляд на спячым Фіёна, у якога да таго часу ў круг рота ўжо кружыў рой мух, нагадваючы варонку смерчу. Серафім прыадчыніў левае вока і прамовіў:

– – Камандзір, дабі яго! – і якія сядзелі за барнай стойкай дзяжурныя, пырскаючы ня выхавана сліной ў круг, за смяяліся. Жлоб ў бронекамізэльцы стрымана, рыпаючы косткамі шыйнага пазванка, павярнуў галаву, не чапаючыся з месца і фальцэтам, гэта значыць, голасам, як у маленькай дзяўчынкі, строга падарваў:

– – Ты, разумнік, з рэчамі на выхад.., Хутка!!

Серафім павольна пакруціў галавою, каб сваімі зрэнкамі ўлавіць погляд ахоўніка парадку, павольна ўстаў і выйшаў з назапашвальніка.

– – Прозвішча, імя. – спросил дзяжурны.

– – Я?! Айцец Серафім! – гордо адказаў стары манах і пагладзіў калючая сваю.

– – Я сказаў, Прозвішча, імя!! – наехал дзяжурны. – или ў камеру пойдзеш на трое сутак.

– – Быдло Сяргей Байтулеуович. – оскорблённо назваў сваё імя мірское Серафім. – прокляну. – прошипел ён.

– – Што?? – переспросил мент.

– – Кажу, што гэтае імя я насіў даўно, да пострыгу і прыняцця абеду бясшлюбнасці. – заявіў ён і зноў прашыпеў. – Прокляну.

– – Я табе зара дубінкай паміж ног заеду. – рыкнул другі, які стаіць па зади бацькі святога. – Правильно, зараз жа ўжо ноч?!

– – Раніцай – Быдла, а ўвечары.. – дополнил побач сядзіць.

– – Гэта не так, я ў веры ўжо дваццаць годочков. – заныл, як дзіця у якога адымаюць лядзяш.

– – Чуеш, Серафім, ён жа – Быдла..

– – Ён жа Чыкаціла. – перебив, дадаў здаровы мент.

– – А ты моцы свайго тёски бачыў?

– – Так, пра, той, хто ўзначальвае!

– – О как! – дежурный за ўсміхаўся. – І костка скраў? – все засмяяліся. – І прыехаў у Піцер яе побаще прадаць?! – гогот узмацніўся.

– – Кінь ганьбіць, антыхрыст, Ірад цара нябеснага, а то я вас всех пракляну!!!! – выпучил вочы Серафім і неспадзявана па-старэчаму пёрнул.

– – А вось пердеть тут не трэба. – заметил дзяжурны.

– – Ды гэта ён так праклінае. – добавил які стаіць па зади мент. Серафім яшчэ больш раскрыў свае раскосыя вочы, зрэнкі якіх былі: адзін – цёмна-зялёны, а другі – светла-карычневы.

– – А хочаш, я цябе зара пракляну? – спросил здаровы з аўтаматам. – короче, будзеш вунь, парашу ў хляве ў нас у аддзеле зара чысціць.

– – А я буду пракурору скардзіцца ад імя праваслаўнай царквы. – насупился таварыш Быдло.

– – Пшёл вунь, гарбуз, паказаць, ты з заходняй Украіны? Сцяпан, зачыні яго назад.

На раніцу нас выпусцілі, і мы засталіся без Серафіма, яго прымусілі чысціць туалет. Да абеду ён нас дагнаў і мы памаліўшыся, накіраваліся да бачных гандлёвых кропках…

запіска 8

Служыў я і па кантракце…

Служыў я і па кантракце, праўда завочна, са слоў насельнікаў дадзенай «ночлежка» і каб не блытацца ў апавяданнях і падзеях, я, ўсё напісанае ў гэты цыкле: (запіскі Хаджалага атожылак Мірскай Жыцця (бамжы)), прыраўнаваў да назоўнаму персанажу, па тыпу апавяданняў пра Васіля Цёркіна, зразумела, калі хтосьці чытаў пра яго. Я ж толькі наслышан пра яго подзвігі, якія здзяйснялі розныя байцы, у розны час. Увогуле, служыў я … «Я» – гэта імя галоўнага героя маіх запісак, майце на ўвазе… Увогуле, служыў я і па кантракце. Хадзілі ў дазор на два тыдні і вярнуліся на базу. Падыходзячы да яе, нас застаў, так бы мовіць, дэмбельскі акорд: чачэнцы справакавалі страляніну двух пастоў паміж сабой і мы апынуліся пад перакрыжаваным агнём і нам прыйшлося адседжвацца ў рацэ, па шыю цэлыя суткі, а калі камандзіры разабраліся, то нас сустрэлі і абагрэлі, як герояў, шкада толькі траіх з нашай групы замачылі на перавале Дзяржаўнай мяжы.. Царства ім нябеснае, хоць сярод іх быў і адзін мусульманін, тады Алах Акбар.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.