СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

Я пачуў галасы па той бок кабінкі, але гэта не дапамагло знізіць галаўны боль пахмелля.

– -Хто тут? – спросил хто-небудзь з іх.

– – Тут я, а ты хто? – спросил я.

– – Я? зараз даведаешся…

– – Ламай замак!! – попросил іншы першага і ствалом аўтамата гэта зрабіць не было вельмі складана. Дзверы адчыніліся. Перада мной стаялі трое здзіўлена малалетніх, адзін, дарэчы, касавокі, у форме, падобнай на ментовско. Далей яны павезлі мяне ў бліжэйшы аддзяленне міліцыі, а туалетны храп так і не сціхаў.

Доўга думаў паставой, як выкласці ў рапарце прычыну затрымання дзяжурнаму. І выклаў так:

«… Затрыманы, пры спробе рабавання змесціва бія туалета знутры, схаваўшыся ад правасуддзя навясны замок, з вонкі».

Усім было весела, тым больш, папярэдні затрыманы, якога прымусілі прыбіраць нейкі кабінет, паспрабаваў збегчы і затрымаўся зверху паміж потолочным вушаком вокны і якія тырчаць рэбрамі кратаў васемнаццатага стагоддзя кавання. Выклікалі пажарных, дакладней сказаць, змагароў з агнём, а пажарныя – гэта тыя, хто падпальвае. На жаль, МЧСа тады яшчэ не вынайшлі. Тыя спыталіся ў яго:

– – Чым затрымаўся?

– – Лабко і яйкамі!! – ответил ён са слязамі на вачах. Яго таксама выратавалі і адправілі прыбіраць сарцір, які быў без вокнаў. Я ж наадварот, пайшоў у адмову, заявіўшы, што пакончу сваё жыццё, калі яны будуць і далей парушаць мае канстытуцыйныя правы і прымушаць мяне прыбіраць іх дзярмо ў сарціры. Яны пасмяяліся над Канстытуцыяй і замянілі маё пакаранне, на біццё мяне па нырках, пасля чаго я стаў сцаць па начах, на пачатку крывёю, а потым газаванай вадой. Затое сарцір ня мыў!! І я ўжо, праз гадзіну, баразніў абшары начнога Неўскага праспекта, у пошуках жыцця…

Занесла мяне лёс часова ў горад герой. Санкт-Пецярбург, у дабрачыннае інтэрнат, у простага народа названая як бамжатнікам. Далі мне шконарь, то бок ложак, якую я пал месяца адбіваў у мясцовых алкашоў-аўтарытэтаў, паклаўшы штук пятнаццаць ў бальніцу, перш чым яны ад мяне адсталі. Трафеямі з'яўляліся матрацы. Іх у мяне назапасілася штук дзевяць. Я іх склаў адзін на іншы і спаў амаль пад столлю. Былі і свае нязручнасці: вельмі ўжо перпендыкулярна даводзілася ліслівасць, і я прыхінуў лесвіцу з дрэва. Жыццё пайшло сваім парадкам: Раніца – вечар, абед – туалет і так кожны дзень. Плацілі мне і майму таварышу бакланаў Лёхе Лысаму, які за пятнаццаць гадоў у зоне скончыў дзьве вышэйшыя адукацыі, за спакойны стан нашага другога паверха. Зрокам ён не адрозніваўся і меў свае васемнаццаць ў мінусе з яго слоў. А так як ачкоў дастаць складала працы з такімі флянцамі, то ён склаў з наяўных, шляхам прыбытку, трох Опра са шкламі і паміж сабой звязаў іх медным провадам. Так ён дамогся стопрацэнтнага гледжання. І стаў я і ўсе яго зваць з прыколам васьмі глазиком. Жылі мы з ім сямейна, як у зоне, карацей кажучы, кореш і дзялілі хлеб па Палам, праўда, ён мне аддаваў чамусьці большы кавалак, альбо паважаў мяне, альбо адкормліваў мяне для галодных блакаднага часоў, каб падоўжыць сваё жыццё, шляхам паглынання маёй плоці. Кожную раніцу я, прачынаючыся, знаходзіў на сваім стале правізію на ўвесь дзень і больш. Старыя і насельнікі іншых узростаў, усё практычна якія сядзелі ў месцах, не гэтак аддаленых і ня з малымі тэрмінамі: самы малы быў гадоў пятнаццаць, добраахвотна дзяліліся з намі сваімі Пайк, набытымі рознымі шляхамі дробных крадзяжоў і падачак багацейшых слаёў насельніцтва, так званымі – хатнімі. Я заўсёды быў супраць і вяртаў дадзенае назад і таму яны падносілі даніну тады, калі я спаў. Лысы ж быў рады гэтаму увазе і таксама стаў жиреть.

У адно марозную раніцу я прачнуўся. Падаў снег за акном. Ўставаць як звычайна было лянота, ды і планаў на набыццё грошай не было ні якіх, тым больш з учорашняга, і галава перестывала. Лысы як звычайна, нешта чытаў у розуме, рухаючыся толькі ніжняй губой. І ўсё так і працягвалася б, калі не з'явы старога сямідзесяці гадовага баклана-рэцыдывіста, матроса далёкага плавання, пенсіянера і бамжа Мяфодзія з фінскімі каранямі. Хачу заўважыць, што зэкі звычайна маюць зносіны кастамі, як і ў гэтым выпадку. І казаў ён больш з каўказскім, чым з фінскім акцэнтам.

– – Ну што, дармаеды, дрыхнем? – начал ён з пляча. Я павярнуўся, Лысы прыпусціў кнігу. Прайшла хвіліна.

– – Што трэба, стары? – спросил Лысы і ўткнуўся ў раман.

– – Кідай разглядаць дасье, бяры шчыгла, гэта значыць мяне, і пайшлі бухаць. Я за чатыры гады пёнсию атрымаў.

Пасля яго слоў прайшло каля двух хвілін і ў нас пад нагамі ўжо храбусцеў свежы снег. У далі віднеўся магазін з разливухой якога то грузіна. Мы зайшлі ў яго і замовілі па дзвесце. У мазалі і пад тосты Мяфодзія:

– – Татары без пары не жывуць! – мы замовілі яшчэ па сто. Далей, пасля тоста старога:

– – Бог любіць тройцу! – мы асушылі і гэтыя чаркі. Далей размаўлялі мы моўчкі, кожны сам з сабою і толькі Мяфодзій несціхана стаяў і распавядаў сам сабе, як першы тэрмін атрымаў з пяці наяўных. Мы былі не вольнымі слухачамі.

– – Прыйшоў наш карабель з К'юбі. Я паехаў да брата ў вёску. Пілі тыдзень. Вось па раніцы сабраліся да ключніцай, за дэнатурату і пшли міма дома, дзе шля вяселле. Я павіншаваў іх, а яны мяне паслалі на тры літары… Я агледзеўся і ззаду сябе ўбачыў кучу цэглы, пакуль мой брат хадзіў за самагонкай і сякерай, я ўсіх камянямі заняў у хату, былі раненне, ды, нявесце просты ў лоб трапіў. Пасля, пачаў абстрэл вокнаў. Куча не паспела скончыцца, як мяне ўжо пасадзілі ня тры гады. Што, яшчэ будзеце піць? – закончил ён і пайшоў да барнай стойкі шырспажыву.

Пілі мы шмат і доўга, нават закусвалі. Пад вечар ля Лысага сарвала дах і ён пачаў наязджаць на навакольных. Я паглядзеў на гэта беспонтовое занятак і павёў упившегося кореша на хату. А Мяфодзій ў гэты час, атрымаўшы ад Лысага, выпадкова ці не, пад вока, ужо драмаў на стале, стоячы на падлозе.

Раніцай мяне разбудзіў глухі гук і шалёнае буянства Лысага. Аказалася, калі ён спаў, раз'юшаны Мяфодзій заляцеў кульгаючы ў пакой і костылём ўдарыў прама ў лоб спячаму Лёхе. Той падскочыў на ложку і ўпаў на падлогу, падняўся з матам і накінуўся на старога. Потым памятаю скрозь дрымоту, была бойка, пакуль іх не разнялі. Высветлілася, што калі я адвёў Лысага з карчмы, п'яны Мяфодзій страціў прытомнасць. Яго выкінулі культурна на вуліцы перад закрыццём, і ён папоўз дадому, абапіраючыся на свой інстынкт.

– – Ты кінуў мяне, Лысы!! – заорал як грамафон і перастаўшы картавасць і шепелявить, дзед, ужо лежачы на падлозе, спіной ўніз.

– – Як? – спросил, сціскаючы горла Мяфодзія і заседлав, як свінню, Лысы сваімі косткамі рук.

Стары баклан ў гэты час, спрабуючы выпаўзці з-пад баклана сярэдніх гадоў, адкручваў яму левае вуха і выціскаў сліву з носа. Лысы адказваў, не адпускаючы рук, ударам лоб у лоб.