Дж. К. Роўлінг - Гары Потэр і Вязень Азкабана

- А ці можна яе патрымаць, Гары?

Мінула хвілінаў дзесяць, пакуль ўсе жадаючыя, якія павыскоквалі з кожнага кутку, надзівіліся на Вогненную Стралу. Калі натоўп рассеяўся Гары і Рон нарэшце заўважылі Герміёну. Яна не падбегла ў захапленні на іх, а не падымаючы вочы схілілася над працай. Толькі пасля таго, як хлопцы наблізіліся да яе стала, яна падняла вочы.

- Мне вярнулі яе,- усміхаючыся прамовіў Гары, трымаючы Стралу перад сабой.

- І ці ведаеш, Герміёна, з ёй не было анічога благога,- дадаў Рон.

- Так, але магло быць,- адказала Герміёна.- Я маю на ўвазе, што цяпер ты дакладна ведаш, што яна бяспечная!

- Дзяк, я лічу, што ты зрабіла ўсё правільна,- адказаў Гары,- а цяпер я лепей пакладу яе ў сваім пакоі...

- Я закіну!- з імпэтам прапанаваў Рон.- Мне як раз трэба даць Скаберсу, яго пацучыны тонік.

Ён ўзяў Вогненную Стралу і, трымаючы яе так, нібы мятла была шкляной, падняўся па сходах у хлапчыную спальню.

- Ці можна мне прысесці?- спытаў у Герміёны Гары.

- Мяркую што так- адказала Герміёна прымаючы з крэсла вялізную груду пергаменту.

Гары азірнуў загрувашчаны стол на якім ляжала даўжэзнае сачыненне па Нумералогіі, якое яшчэ дагэтуль паблісківала чарніламі; на яшчэ больш доўгае сачыненне па Маглазнаўству “Навошта маглам патрэбна электрычнасць” і на переклад з Рунаў над якім зараз разважала дзяўчынка.

- Як у цябе атрымліваецца ўсё гэта рабіць?- спытаўся Гары.

- Ну... ведаеш... я шмат працую,- адказала яна. Зірнуўшы на яе, хлопчык заўважыў, што Герміёна выглядае настолькі ж стомленай, як і прафесар Люпін.

- Чаму б цябе не адмовіцца ад пары прадметаў?- прамовіў Гары, назіраючы, як Герміёна перакладвае кнігі ў пошуках слоўніка рун.

- Я не магу гэтага зрабіць!- сшакавана гледзячы на яго адказала Герміёна.

- Нумералогія – сапраўдны жах,- сказаў Гары, трымаючы ў руках вельмі складана выглядаючую дыяграму.

- Аёйку, не, яна цудоўная!- шчыра адказала дзяўчынка.- Гэта ўвогуле мой ўлюбёны прадмет. Яна...

Але даведацца чым так цікава Нумералогія Гары не паспеў. Бо у гэты момант задушлівы лямант рэхам данесся з хлапчынай спальні. Усе прысутныя моўчкі ўтаропіліся на ўваход да пакою. Адчуліся таропкія крокі, гучней, яшчэ гучней... і тут з пакою выскочуў Рон трымаючы ў руках прасціну.

- ЗІРНІ!- заравеў ён, накіроўваючыся да стала за якім сядзела Герміёна.- ЗІРНІ!- залямантаваў ён трасучы прасцінаю перад яе тварам.

- Рон, што..?

- СКАБЕРС! ГЛЯДЗІ! СКАБЕРС!

Герміёна разгублена адхілілася ад Рона. Гары зірнуў на прасціну, якую трымаў у руках Рон, тая была заляпана нечым чырвоным. І гэта нешта выглядала жахліва, як...

- КРОЎ!- у аглушальнай цішыні раздаваліся ляманты Рона.- ЁН ЗНІК! І ЦІ ВЕДАЕШ, ШТО ЛЯЖАЛА НА ПАДЛОЗЕ?

- Н-не,- з жахам ў голасе прамовіла дзяўчынка.

Рон нешта кінуў ўніз на герміёнін пераклад з рун. Гары і яна нахіліліся. На пергаменце дзіўнай, востраканцовай фігурай ляжалі колькі доўгіх рудых каціных валаскоў.

Складалася ўражэнне, што сяброўству Рона і Герміёны надыйшоў канец. Абодва настолькі люта глядзелі адно на аднаго, што Гары і спадзявацца кінуў, што яны калі-небудзь памірацца.

Рон быў раззлаваны на Герміёну за тое, што яна абыякава ставілася да спробаў Крукшанса з’есці Скаберса і не пільнавала яго досыць добра. Больш таго нават зараз рабіла выгляд, што анічога не здарылася і прапаноўвала Рону ўважліва пашукаць пацука пад ложкамі ў іх спальне. Герміёна ж з адваротнага боку злавалася на Рона і абвінавачвала яго ў тым, што той ня мае надзейных доказаў супраць Крукшанса, што яго поўсць магла застацца там яшчэ з Калядаў і ў тым, што той блага ставілся да ката з тых самых часоў, як Крукшанс празямліўся яму на галаву ў Чарадзейным звярынцы.

Гары і сам быў ўпэўнены, што Крукшанс скаштававаў Скаберса, але калі ён спрабаваў паведаміць Герміёне, што ёсць ўсе доказы кацінага злачынства, у адказ Герміёна таксама абурылася і на яго.

- Добра, я ведаю, што ты на адным баку з Ронам!- пранізліва сказала яна.- Спачатку Вогненная Страла, потым Скаберс, добра я ўва ўсім вінавата! І пакінь мяне ў супакоі, Гары, мне трэба зрабіць шмат якой працы!

Рон сапраўды вельмі цяжка перажыў страту свайго ўлюбёнца.

- Годзе, Рон,- спрабаваў падбадзёрыць яго Фрэд,- ты ж сам жаліўся, што Скаберс стаў нейкім маркотным, згубіў свой колер ад узросту і пачаў чэзнуць. Мо і да лепшага, што ён памёр гэдак хутка, адзін глыток і... яго няма.

- Фрэд!- абурана ўсклікнула Джыні.

- Ты сам казаў,- дадаў Джордж,- што ён толькі і рабіў, што еў ды спаў.

- Неяк ён кусіў Гойла!- сумна прамовіў Рон.- Ці ты памятаеш, Гары?

- Так, зразумела,- адказаў Гары.

- Гэта быў яго зорны час,- заўважыў Фрэд, з усяе моцы намагаючыся захаваць спакойны твар.- Хай шнар на пальцы Гойла паслужыць трывалай данінай яго памяці. Ёйку, Рон, калі ў наступны раз будзеш наведваць Хогсмід набудзеш сабе новага пацука. Годзе стагнаць.

Нарэшце, адчаяўшыся падняць настрой Рону іншым спосабам, Гары пераканаў яго наведаць апошнюю трэніроўку Грыфіндора перад змаганнем з Рэйвенкло, каб апасля палятаць на Вогненнай Страле. Здавалася на імгненне, гэта адарвала яго ўвагу ад туге па Скаберсу

- Файна! І што ты дасі мне пакатацца?

І вось яны разам рушылі на поле для квідытча.

Мадам Хуч, якая наглядала за грыфіндорскай камандай падчас трэніяваня і ўважліва сачыла за Гары, была як і астатнія моцна ёй ўражана. Напачатку трэніроўкі яна ўзяла яе ў рукі і дала колькі прафісійных меркаванняў.

- Зірніце на яе баланс! У Німбусаў ёсць адзін недахоп, вельмі тонкая завязка на метлавішчы... таму пруткі за колькі год трэплюцца. Яшчэ яны паднавілі тронак і зрабілі яго танчэйшым, чым ў тых жа Перамогаў, яна нагадвае мне старую Срэбную Стралу... добрыя былі мётлы, шкада іх кінулі выпускаць. Я сама вучылась лятаць на адной з іх, яна была вельмі старой, але ж вельмі добрай...

Настаўніца працягвала ў гэткім жа духу яшчэ колькі часу, акуль яе не перарваў Вуд.

- Ээээ... мадам Хуч. Ці вы вы не маглі б вярнуць мятлу Гары? Нам трэ патрэніявацца...

- А... так... трымайце, Потэр,- адказала мадам Хуч,- а тут пасяжу, разам з Візлі...

Яна прысела на трыбуне паблізу ад Рона, а каманда згрудзілася вакол Олівера ў сярэдзіне поля, каб атрымаць апошнія інструкцыі перад заўтрашнім матчам.

- Так, Гары, я толькі што даведаўся, хто гуляе за Паляўнічага ў рэйвенклоскай каманцё. Гэта Цёў Чан. Яна чацвёрагодка і даволі добра грае... Але ж я спадзяюся што яна будзе не ў форме, бо мела ў апошні час колькі траўмаў...- Вуд спахмурнеў пры адной толькі думке, што Цёў Чан ачуняла, але працягваў.- З іншага боку, яна лятае на Камеце 260, а ў параўнанні з Вогненнай стралой, гэта дзіцячая цацка.- ён абдараваў гарыну мятлу захопленым поглядам.- Добра, годзе, паехалі...