СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– І вось самае цікавае, мае за мэту працягнуць дыктар – … адна настаўніца з Іркуцка была прыхільніцай Мікалая Васільевіча Гогаля і проста падабала яго творчасць, асабліва твор «НОС». Усё жыццё збірала грошы на паездку ў Ленінград (цяпер Санкт-Пецярбург), дзе быў усталяваны помнік-шыльда з выявай на медным палатне доўгі нос, падобны на гогалеўскага. Але Перабудова перапыніла ўсе планы; яна ўклала ўсе зберажэнні ў ААТ «МММ» і, як мільёны ўкладчыкаў, засталася з дзірку ад абаранка. Пабедаваўшы і перанясучы шырокі інфаркт міякарду, яна зноў пачала адкладаць грошы на паездку ў Піцер і нават у таямніцы, замаскіраваўшыся, збірала пустыя бутэлькі і банкі па начах у смеццевых бочках і па ходніках. І вось доўгачаканая мара спраўдзілася праз дзесяць гадоў. Яна прыехала ў стольны горад герой С-Пб. І, пазнаўшы ў даведачнай, дзе знаходзіцца шуканы і доўгачаканы помнік, з рэчамі рванула на гарадскім транспарце з трыма перасадкамі, чаму з перасадкамі? Проста ў даведачнай сядзела Масквічка, а Масквічы, у адрозненне ад піцерцаў, любіць пасылаць у іншы бок, як і ў гэты раз. Дабраўшыся праз пяць гадзін да доўгачаканага месца, яна агледзелася і, нічога не знайшоўшы вакол падобнага, вырашыла спытаць у непадалёк стаялі патрульных, якія пільна выглядвалі ў якія праходзяць у натоўпе гастарбайтэраў, што б садраць з іх бабкі:

– Паважаныя, -окликнула яна іх, адзін з іх адгукнуўся і павярнуўся да яе, – вы не падкажыце, дзе знаходзіцца помнік «носе» Гогаля?

– А вось, -покрутил галавой супрацоўнік, -где-то тут. -і паказаў на голую сцяну і офанарел: ад памятнай дошкі засталіся толькі дзіркі на сцяне і ня закрашенный трафарэт, памерам з скрадзеную пліту з выпуклым чалавечым носам. Бабуля тут жа памерла з-за засмучэнні ад сардэчнага прыступу. На гэтым наша перадача падышла да канца. Усяго добрага. да

Оттила дапіў чарговы шклянку і пайшоў спаць.

У цемры ля ложку ён распрануўся і палез пераадольваць бок сваёй жонкі, якая хроп у захлёб. Яна нават не па зварухнулася. Калі ён пералез цераз жонку і апынуўся паміж сцяной і жонкай, яго аглушыў храп і вецер з вуснаў цудоўнай паловы. Оттила глыбока ўдыхнуў паветра і прыўзняў верхнюю грудзі, памерам крыху больш яго галавы, прасунуў сваю башку патыліцай да соннаму сплецены жонкі. Вухам лёг на ніжнюю і зачыніў верхняе вуха верхняй яе грудзьмі. Храп знік, і ён задрамаў як немаўля, у цяпле і камфорце.

Раніцай ён прачнуўся, скруціўшыся абаранкам на падушцы. Жонкі не было. Ён прайшоў да ўмывальніка і, памыўшыся, пераапрануўся ў парадную форму. Падышоў да дзвярэй ўваходу ў Апорны пункт, узяўся за ручку, і… Дзверы адчыняліся ад яго ў дадзенай сітуацыі і рэзка тузанулася, у момант яго націску дзвярной ручкі, зацягнуўшы Оттилу ў прастору апорных пунктаў, як без важкае паветранае істота. Той уляцеў і прыцiснуўся да гару Жонку. Жывот з грудзьмі з амартызаваць і адкінуў ўчастковага таму.

– Ты Што? Изольдушка!? -удивлённо спытаў ён на лета і пасля адчуў боль на патыліцы, стукнуўшыся аб падлогу.

– Ногі выціраць, я там памыла. -рявкнула яна і працягнула мыць падлогу, сагнуўшыся ў паясніцы, задам да яго. Участковы абышоў яе зад, выцер ногі, абуў тапачкі з трусінай вушкамі і ўвайшоў у кабінет. Першае, што ён зрабіў, залез на крэсла, потым на стол падышоў пешшу да тэлефона і падцягнуў яго да свайго краю. Зняў трубку, сеў на край стала і прыклаў яе да вуха. Набраў тэлефон свайго начальніка і, матаючы нагамі, стаў чакаць, лічачы гудкі.

– Улы! -послышалось на тым баку провада пасля пяцідзесятага гудка.

– Таварыш Маршал? Гэта тэлефануе спадар участковы генерал Клоп.

– Ааааа,.. гэта ты? -недовольно узрадаваўся таварыш Маршал, -Як справы на новым месцы? Доўга ты не тэлефанаваў, забываць стаў, хто цябе е… э..хм, корміць.

– Не, што Вы, Ексимендий Джэніс аглы Снегирёв. Проста не было падставы дарма турбаваць Вашу пажылую башку.

– Башку, кажаш, карлік?

– Эээ.., не, прабачце, башку.

– Добра, разбярэмся пасля, аб этыкі падначаленых і гаспадароў. Ну, што ў цябе, ліліпут, што нешта важнае?

– Да!!!

– Што орёшь, пігмей не рускі?

– Прабачце, дааа.

– Добра, аб межах гукавой дапушчальнай нормы размовы па тэлефоне, прынятага ў першым чытанні заканадаўчага сходу Масквы і Расіі, мы гэтак жа пагаворым пазней.. І так, што ў цябе, Клоп смярдзючы? І давай хутка, я спазняюся на нараду.

– Вы глядзелі ўчора ноччу чарговы выпуск дзяжурныя часткі?

– Не, у мяне ДиВиДишка. А што?

– У Піцеры скралі помнік Носу.

– І што?

– Я б хацеў заняцца расследаваннем гэтай справы, калі Вы дазволіце, аб шаноўны спадар Маршал.

– Якога яшчэ носа, мне ні хто не дакладваць, кажы больш зразумела. У якога помніка адрэзалі нос?

– Ну, у Гогаля..

– У гогаля адрэзалі нос?

– Не, у Гогаля ёсць расповед пра НОС.

– І што?

– У гонар гэтага аповеду ў Піцеры ўсталявалі памятную дошку і яго спёрли. І я ведаю, прыкладна, хто гэта зрабіў.

– Бамжы ці што? Больш няма каму. Ён жа медны. І што ты ад мяне хочаш?

– Заняцца гэтай справай, патрон.

– Так займіся, у чым жа справа? Але толькі ў вольны час.

– Але мне патрэбныя будуць выдаткі, камандзіровачныя, харчаванне, пражыванне ў гасцініцы, праезд на таксі.

– М-да. З гэтага і трэба было пачынаць. Вось толькі даехаць да Піцера ты можаш і на электрычцы зайцам, Справа бомжовскую, па гэтым гасцініца няма да чаго. Перайначваць можаш і на вакзале ці, на благі канец, у бамжоў у склепе. З імі ж і пожрёшь. А па горадзе і пешшу можна прагуляцца, заадно і паглядзець на славутасці Піцера. Грошай у бюджэце няма да таго часу, пакуль я дачу ня дострою. Ну, ты мяне разумееш?

– А з касы майго апорных пунктаў? Я накалупаць тут малось на штрафах ў калгаснікаў.

– І шмат?

– Ды так, хопіць на першы час.

– Добра. Бяры з рахунку. Раскрою справа – загашу затраты па таварных чэках, а не?! Не мне вырашаць, бо грошы казённыя.

– Добра, Ексимендий Джэніс аглы Снегирёв. Вядома, у мяне часу ў абрэз, але я прыдумаю што-небудзь. -Оттила паклаў трубку і лёг задаволены на стол, выцягнуўшы рукі.

– Вось яно, новае справа! Цяпер пра мяне пазнаюць на Пятроўцы 38.

Рыпнулі дзверы, і з'явіліся неабсяжныя габарыты Ізольды Фифовны, яго асноўнай паловы.

– Жэрці будзеш? -паскудно спытала яна, -і не валяюцца абуты на стале, я яго таксама працірала.

– Я буду снедаць тут!

– Што значыць, ТУТ? Я што табе афіцыянтка, ці што? Ідзі на кухню і жары як усе. Я цягаць не буду.

– Я б з задавальненнем, але мне павінен патэлефанаваць Маршал.

– Маршал? Так бы і сказаў. Тады чакай. Сын прынясе зараз, што засталося. І злезь са стала, Шэрлак Хольмс… Хахаха … – засмяялася яна і сышла ў другую палову бараку.

Ўваходная вулічная дзверы рыпнулі, і ў праёме з'явіўся яфрэйтар Инцефалопат.

– Можна, патрон?