СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Уваходзь і сядай… У нас справа… Заўтра едзем у Піцер. – Оттила прыўстаў, разгарнуўся і сеў на крэсла.

– Навошта?

– крадзенага помнік Носу Гогаля шукаць.

– Ааааа … -Инцефалопат зайшоў і сеў на крэсла для падначаленых і наведвальнікаў, закінуўшы нагу на нагу. -Я ўвесь пад увагу, Бос…

АПУЛАЗ 2

Выглядаў Арутун Карапетович худым і доўгім. Твар быў тыповага каўказца. Воласа сівыя, доўгія да плечы роўныя як салома. На цемечка відаць была салідная лысіну, заробленая на ранейшай працы дворнікам гастарбайтэрам. Раней працаваў ён даглядчык, пасля дзесяці гадоў адседкі, як палітычны вязень. Анекдот распавёў пра Леніна, правадыра пралетарыяту, ды яшчэ і матершинный, рэвізору ў сельсавеце, вось і загрымеў. Ленін б прасцей адрэагаваў, проста засмяяўся, а вось тамтэйшая ўлада – не. Але гэта было ў пост савецкі час. І па гэтым са знікненнем савецкага ладу, знікла і судзімасць. Яго рэабілітавалі і далі льготы на газ. Але з выхадам на пенсію ён хацеў быць карысным для грамадства, а тут яшчэ і жонка новага ўчастковага павабіў сваімі блакітнымі вачыма і… остальное всё ЗАД… Так, я думаю, не матершинно… Вось ён і пайшоў у яфрэйтар да ўчастковаму, а званне засталося яшчэ з вайсковай службы.

Яму падабаўся англійская шпік Пуаро і па гэтым ён паліў трубку як Холмс, проста ён іх блытаў. Насіў капялюш і вусікі, як у Элькьюля, толькі грузінскія. Нават кій купіў падобную і фрак ў работнікаў сцэны Марыінскага тэатра Оперы і балета за скрыню самагонкі. Чаравікі яму сшыў на заказ сусед, які ў зоне адбываў абутнікі. Ён нават падбіў іх шпількамі і калі ён ішоў, асабліва па асфальце, ён цокал як конь ці дзяўчына з Брадвея. Нос быў у яго, як у арла і вялікія вочы, як у лемура.

– Значыць так, -начал Оттила і сеў на спец крэсла. Ізя ляснуў дзвярыма і ўвайшоў у кабінет. На падносе ён нёс смажаную яечню з рыбай і яго любімы свежевыжатый чесночный сок. -давай хутчэй, а то пітон ўжо бурчыць.

– Фуууу! -сморщился Инцефалопат, -Як ты яго п'еш? Здохнуть можна…

– Што б ты разумеў ў вытанчанай гурманствам? Не пі. Мне асабіста падабаецца. -ульк.. -отпил Оттила глыток і.., -Ээээээ, -отрыгнул яго ў бок. Той ускочыў і адбег у далёкі кут кабінета. Глыток туманна-вобразна клубнямі пакінуў горла ўчастковага і імгненнем, як слёзатачывы газ, апанаваў увесь пакой. Арутуна схапіў астматычны спазм і калі ён пракашляўся, то выкінуў сваё не да ўменне.

– пасаромеўся б ці што?! Я табе ў бацькі падыходжу.

– А можа маці? -Оттила перажываў яечню і з поўным ротам, выплёвывая крошкі, строга раўнуў: -у кожнага свой густ, сказаў індус, злазячы з малпы і выціраючы член бананавай лістом. Хочаш ў вока?

– Ой! Выбачайце, патрон, я нешта забыўся … -засуетился Арутун Карапетович і сеў на крэсла.

Раптам рыпнулі вулічная ўваходныя дзверы і ў кабінет увайшла старая бабка гадоў сто.

– Хто не зачыніў дзверы??? Я заняты, бабка!!! -заорал Клоп і падавіўся…

Кашаль пачула жонка і прыбегла да яго з аркушам і ручкай, каб той напісаў завяшчанне. Але убачыўшы яго бескарыснасць, размахнулася і пляснуў мужу па кастлявыя лапатак. Оттила харкнул і выплюнуў жаўток.

– Ух, Арутун, стары хрыщ, чаму не зачыніў за сабой дзверы на кручок, калі прыйшоў? А вы, бабуля, выйдзіце, у нас нараду.

– Ась? -переспросила глухая бабка.

– хрась! прейдя пасля абеду!! -громко вымавіў Клоп.

– Кушай, кушай, мілок з кіпцік… Я пачакаю. -улыбнулась бабуля і прысела на кукішкі, так як крэслаў больш не было, а саступаць месцы тут было не прынята, ды і на розум ні каму не прыйшло з прысутных.

– Які абедаць? А? я снедаю… Хряп-хряп. А потым на парадку дня: праца з падначаленымі. -махнул рукой Оттила і, якая трымала лыжка з кавалкам яйкі, пульнула смятку прям ў вока Арутуну, -а вы? -вскочил на крэсла, -Ці удзячныя бездар, -далее ўскочыў на стол, -можете толькі самагонку жэрці, ды рожы адзін аднаму біць. Я не збіраюся хадзіць, як каёт.. -і як акрабат, пры дапамозе сальта, саскочыла са стала на падлогу, -і мірыць вас.. Пішыце заяву і кропка!

– Якое заяву? Што орёшь? – перапыніла крыкам Кінг-Конга яго Ізольда Фифовна.

– А? -встрепенулся карлік здрыгануўшыся.

– Ты што орёшь? -более спакайней і цішэй спытала яна, -Ці не бачыш ці, яна спіць ужо даўно.

– Так што ж, тут, цяпер, ночлежка? Инцифалат, выведзі гэтую пенсіянерку вонкі, -Оттила акрыяў ў пакет і палез на крэсла абедаць далей.

– Я Инцефалопат, патрон, а не Инцифалат. -поправил Яфрэйтар і падышоў да спячай старой. Злёгку ткнуў яе кіем, як у Пуаро або Ватсана. -Уважаемая, алё?! -повернулся да боса, які ўжо сеў за стол і за чвякаў.

– Бос, яна, па-мойму, кракнула.

– Што? Хряп-хряп.

– Ну,. Не дыхае,. Здох. -опять са страхам у голасе вымавіў Арутун. Яго вусны задрыжалі. Ён прадставіў, што і яго чакае тая ж доля. Арутун заплакаў сьлязьмі.

Оттила замер з поўным ротам ежы. Паглядзеў на жонку і папрасіў:

– Жынкоў, ідзі, правер.

Фифовна падышла і за каўнер прыўзняла бабульку. Ступні ад падлогі адарвалася, а каленкі не выпрасталіся. Яна падышла і паставіла труп, як вазу перад рожай, тупа таго, хто глядзіць з поўным ротам пережёванной яечні, мужа.

– Глядзі сам, чмо, здох яна ці не?! -і сабралася сыходзіць. -Хе, жонка. Адкажаш за Жынкоў. -бормотала яна…

– Прыбяры яе са стала, дура!!! Ты што,.. зусім, ці што? Я гаспадар тут, і начальнік, а ты?…

– Ну, зноў пачалося. -промямлил паднос Инцефалопат.

– А ты на халяву карыстаешся фондам Оттилы Алигаджиевича блашчыц!!! -крошки са рота паляцелі паасобку, -І наогул… цьфу, бля, -выплюнул ўсё змесціва з рота ён i закрычаў, перш забраўшыся на стол. -Ты служанка тут. Зразуметая?

– Так, мой спадар. -поникла Изольдушка і ўстала на калені. Яе галава размясцілася ўпоравень з галавой які стаяў на стале мужа. І памеры іх галоў проста ўразілі б любога песіміста: Яе галава была ў пяць разоў буйней яго.

– Добра, хе хе хе, дарую, вынесі гэтую бабку за дзверы на ганак. Не, лепш далей ад хаты. Зараз раніца і хто-небудзь яе знойдзе.

Жонка ўзяла труп і забрала, куды загадаў гаспадар. Бо яна працавала таксама ў апорку на пасады тэхнічкай, дворнікам і сакратаром-рэферэнтам ў званні старшага матраца. Праз хвіліну вярнулася і падышла, маршыруючы да стала.

– Я яе выкінулі за агароджу.

– Ты, што, дурніца, ці што? Гэта ж ветэран завода. Праўда, якая сядзела. Карацей – бомжиха.

– Ты ясі. -жена падсунула талерку.

– Не хачу. Ты б яе ў талерку яшчэ мне паставіла. Які тут ежа? Прыбяры, вунь, няхай дзеці даедзем. Толькі ім не кажы, што я еў. А то яны грэбуюць.

– Правільна, калі ў цябе з рота говнищем прэ. Зубы то чысціць трэба, калі ты іх апошні раз чысціў, сто гадоў таму? -жена сабрала посуд са стала і пайшла ў жылую палову бараку.

– Маўчы, жанчына! Чаго б ты разумела ў пахах? Добра, -Оттила рукавом стёр дробкі і кроплі са стала. -Что я хацеў сказаць. А?.. Значыць так, рыхтуйся камандзіравацца у Піцер.