СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Што?

– Не сабраў чамадан. Ды яны нам і не патрэбныя. Па прыбыцці купім, што трэба. У мяне картка банкаўская.

– А калі грошай не хопіць?

– Ён падкіне. -і зноў ўчастковы ткнуў пальцам у столь і па-пигмейски заскочыў, пры дапамозе сальта, на стол, махнуўшы перад носам калегі нагой. Ўстаў на ногі і перасёк стол пешшу ў кірунку ад Арутуна да крэсла свойму. Слёз і накіраваўся да выхаду.

– Што сядзіш? паехалі! -і узмахнуў рукой, -і нібы ўздоўж па Піцерскай, пранёсся над Зямлёй…

Яны выйшлі з апорнага пункта, пакінуўшы толькі запіску мелам на дзверы:

«Не хвалюйцеся. З'ехалі па тэрміновым задання ў Піцер. Застаешся ў месца Инцефалата, а Ізя – замест мяне.. Я!»

І ў нізе дадатак іншым почыркам:

«Прабач, Пупсік, вярнуся, як прыйдзецца! Пакуль твой Блох Выгуляецца. Чакай мяне і я вярнуся. Можа быць і адзін…»

Ізя прачытаў запіску і, перапісаўшы на лісток почыркам бацькі і Инцефалопата, схаваў яе ў кішэню і стёр з дзвярэй надпіс.

– Ну, стары казёл, ты трапіў. -взял мабільнік свой і адаслаў SMS бацьку. Потым пайшоў у дом і аддаў запіску маці. Яна прачытала і паціснула плячыма.

Хай едзе. Мы яго заменім. А пра працяг бацьку ні слова. Зразумеў?

– Вядома, маці, я разумею… А давай ў дырэктара школы адбяром свінню, ааа? -предложил ён.

– Ты што? Мы павінны рабіць усё па статуту і па справядлівасці.

– А ён крычыць на мяне па справядлівасці?

– Ён дырэктар. Яму добра бачу. І ён сам будзе перад Богам адмазвала.

– Гэта які на сцяне ў кабінеце вісіць?

– Амаль. Там вісіць Жалезны Фелікс, яго намеснік. Добра, ідзі ўрокі рабі.

– Я зрабіў. Мам, можна я пайду на рэчку пагуляю?

– Ідзі, але памятай, шчанюк: патонеш, дамоў не прыходзь. Прыб'ю… Зразумеў?

– Так. выгукнуў Ізя і знік за дзвярыма…

– Ух, -покачала галавой контролёрша, ураджэнка якога то латвійскага калгаса, прапускаючы прыезджых. -Совести няма, відаць жа рожа не руская, а яшчэ генеральскі мундзір памчаўся.

– І на гэта маецца адміністрацыйнае пакаранне.. -пояснил сяржант Голытько, родам з Львова.

– А вось мой пашпарт, з яхіднічаў Арутун Карапетович і працягнуў яго Пента. -российский. Я рускі, свой!

– Як і я, -добавил Пента

– І я. -выпучив вочы, дадала контролёрша.

– Ну, з вамі ўсё ў парадку. -Листая пашпарт вымавіў Пента, -хотя, секундочку, -посмотрел з пад лобья, -Ты артыст? -у вочы рознакаляровыя, пасля апусціў вывучае погляд на Калошы, -или зоофил?

У Оттилы вылупіліся вочы і ён заржаў, як конь, гледзячы на Инцефалопата. Яфрэйтар пачырванеў.

– Ну, каліся, з якой скатабазе ты, ці дома культуры? -дежурный працягнуў пашпарт Арутуну.

– Які я артыст? Я не штатны памочнік участкаў пасёлка Сакалоў ручай, Ленінградскай вобласці.

– Ой, забадае, ідзі адсюль. -предложил дзяжурны.

– Вось маё пасведчанне.

– Яфрэйтар, кажаш? -сержант пачухаў шчаку і паклаў семачку сабе ў рот. -ладно, ты вольны, а гэты пойдзе са мной.

– Што значыць, «пойдзе са мной»? -возмутился Клоп. -Давай вось зараз пазваню свайму шэфу? Ён табе ўправіць мазгі…

– патэлефануюць, там патэлефануеш, у мяне ў кабінеце, а ў пачатку я на вышук цябе праб'ю, можа ты тэрарыст чачэнская або ўцёк ад сваіх бацькоў. Давай, пайшоў. -осерчал службака і проста за пхнуў: то прыкладам, то ствалом даверанай яму аўтаматам Оттилу ў дзяжурку ж.-д. вакзалу. Инцефалопат прайшоў за ім і хацеў было нават пайсці на агонь са сваім Оттилой, як здавалася блашчыц, тут жа знік за калонай і зрабіў выгляд, буд-то не ведае клапы.

– Арутун, патэлефануй Ізольду, хай прывязе дакументы! выгукнуў Клоп.

– І па быстрей, -добавил сяржант, -а то ён на доўга ў нас затрымаецца.

– А калі яго выпусцяць? -спросил Арутун.

– Як асоба ўсталюем…

– Тры дні? -улыбнулся стары.

– А можа і тры гады. -ответил дзяжурны. -Калі не будзе супраціўляцца уладам. -і зачыніў дзверы знутры.

Инцефалопат, пальцамі левай рукі, абняў свой тонкі падбародак і, мяукнув сабе пад нос, вырашыў выканаць даручэнне, якое задавальняла і яго, і яго Боса. Ён хуткім крокам выйшаў з вакзала на вуліцу і тут жа спыніўся.

– Куды я іду? -спросил сам сябе Арутун.

– Да Ізольду, дурань. -ответил яхідна ўнутраны голас.

– Так грошай жа няма? На што я паеду?

– А ты, дзеля каханай, крадзі, вунь, у таго таўстамордыя мужыка, які сядзеў у чорным джыпе.

– Ня, рожу наб'е. І не паложана, я ж Пента?!

І пакуль Арутун раіўся са сваім унутраным голасам, Клоп, даўшы свае дадзеныя, сціпла задрамаў седзячы ў абяз'янніку.

– Гэй, бамжару, добры пердеть! Выгукнуў дзяжурны. Оттила здрыгануўся і адкрыў свае выпуклыя вочы. Почавкал ротам і, адчуўшы золь ў роце, паспрабаваў сабраць мовай сліну, але волкасці бракавала ў паражніны рота і ён папрасіўся ў прыбіральню.

– Калега, у туалет можна?

– Можна, -добродушно адказаў старолей, -но калі ты яго прыбярэш.

– Чаму? -возмутился Оттила, -Я жа затрыманы, а ў вас па штаце прыбіральшчыца ёсць і яна павінна мыць падлогу.

– Павінна але не абавязаная пасля такіх смярдзючых бамжоў дольняк мыць. Ну так як?

– Я не буду мыць ачко! -Категорически заявіў генерал Клоп.

– Ну, тады сри ў штаны. А калі на падлогу, што-то патрапіць, то ты будзеш Підарасы ўсё аддзяленне.

– Гэта супрацьзаконна, вы абавязаны мне даць туалет і тэлефон.

– А яшчэ што я абавязаны? Ааа? -наехал сяржант.

Оттила прамаўчаў. І адчуўшы, што вось-вось обдрищется, усё ж такі пагадзіўся. Тым больш ніхто не бачыць.

– Добра я згодны.

– Вось і добра. -обрадовался сяржант і павёў блашчыц ў туалет. -тряпка, парашок там, пад ракавінай. А за тэхнічку я атрымліваю. Крызіс, Хахаха.

– А вядро і туалетная папера дзе?

– Анучу ў ракавіне всполоснёшь, а дупу пальцам вытрешь. -заболдел сяржант.

– Як гэта? -удивился Клоп.

– Як навучышся, У мяне ў прынцыпе ёсць наждачная папера, магу прапанаваць, а так з простай паперай у нас напружанка. Крызіс у краіне. Тым больш мы бюджэтнікі.

Оттила зрабіў Кісляк на мордзе і, узяўшы прапанаваную паперу, залез на ўнітаз. Пачуўся гучны дриз, Пента павярнуўся і выйшаў вонкі, зачыніўшы пост. А Оттила паслабіўшыся глянуў сабе паміж ног і зморшчыў рожу. Мала таго, што смурод Кісляка вочы рэзала, так і ўсе калашыны з вонкі былі обдристаны дробнымі, адваротнымі на колер, смярдзючым дрисняком. Пра ўнітазе не было і гаворкі. Нават на сцяне мігцелі кроплі паноса.

Инцефалопат стаяў ля калонкі і, згледзеўшы сяржанта, які выйшаў з паста, хутка падбег да яго.

– Здравствуйте! Апчхі, -под ліслівіў ён.

– Што, ўнука чакаеш? -ехидно спытаў Пента.

– Какого ўнука? Апчхі, -отупел Арутун Карапетович.

– Што ты мне тут грымасы будуеш? Ці ён табе змоўшчык? Што задумалі, гастарбайтэры?

– Хто? Апчхі, -испугался Арутун.

– Што дурнічку будуеш? Твой дружбан ў вышуку федэральнай. Ты з ім?

– А? Апчхі, -затряс щёками Инцефалопат. -нет. Я ўвогуле яго не ведаю. Першы раз бачу.