СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– А што ты за яго тады пнешся? Каліся, дзядзька. -Неожиданно раўнуў сяржант. Арутун адскочыў назад. -Яна за цябе запрагаць, як за роднага, а ты?

– АА, Апчхі, я яго ведаю, але вельмі дрэнна і тое, толькі дзякуючы яго жонцы.

– Што? -улыбнулся Пента.

– Я сплю з яго жонкай! -утвердил Арутун. Сяржант ухмыльнуўся і пайшоў страляць дакументы на піва.

– А калі яго выпусцяць? -эхом разляцелася па фае.

– Як сарцір домоет і адказ на яго прыйдзе. Так што сутак трое я маю права яго займець.

– А можна яму дапамагчы? -предложил на ўсё фае Арутун.

– Унітаз памыць?

– Ды, каб яго хутчэй выпусцілі.

– Не, не пакладзена.

Арутун сумна апусціў галаву: Мдаа.. трапіў і грошай няма і блашчыц апусцілі.

– Грошы ёсць? -кто то шапнуў просты ў вушную ракавіну яфрэйтару. Той здрыгануўся ўсім целам і павярнуўся. За ім стаяў тоўсты прапаршчык у паліцэйскай форме і старанна жаваў гамбургер.

– Не.

– Чаму? Ам ням ням.

– А грошы, Апчхі, -Арутун заблытаўся ў думках і, выцягнуўшы паказальны палец, па шукаючы зрэнкамі, паказаў на дзверы паста міліцыі. -А грошы ў майго, Апчхі, шэфа, там, у абяз'янніку У блашчыц.

– Какого блашчыцы? Гэта мянушка?

– Не, яго прозвішча, Апчхі, ён затрыманы да высвятлення асобы.

– Аааа! Ам ням ням., Так пойдзем, возьмеш ў яго грошы, быццам сабе, а аддасі мне.

– Аааа. У яго, Апчхі, картка.

– Шкада. – І паліцай пайшоў у глыб прывакзальнай плошчы.

Праз тыдзень блашчыц выпусцілі з 78-га аддзялення міліцыі. Гэта было ўжо пятым аддзяленнем па ліку, пачынаючы з прывакзальных Мянтоў і ўсюды ён мыў сарціры. Больш ніхто да яго на гэта не пагаджаўся. І гадавую бруд прыйшлося адмываць яму.

Арутун стаміўся яго чакаць на вакзале тыдзень, добра лета было. Ён звязаўся з мясцовай гапаты і бамжамі. Вопратка яго ператварылася ў палавую анучу. Яго апухлы твар ад «ільдзінкі» – чысціць сродкі для шыбаў на этылавым спірце, што п'юць бамжы і ім падобныя – пачырванеў, як задніца шымпанзэ. А вочы вільготныя, не толькі ад гора, але і ад найстрашнейшага пахмелля. Ён сядзеў у пераходзе Метро Маскоўскага вакзала. Капялюш яго была перавернутая і ляжала на падлозе. У ёй былі відаць капейкі годнасцю: у адну, пяць і дзесяць манет. Ён сядзеў на каленях і злёгку рыдаў. Фінгаламі з цяжкасцю прапускалі слёзы.

– Арутун? -окликнул Оттила -что з табой?

– А? Апчхі, -поднял павольна вочы яфрэйтар.

– Уставай, ты што тут сядзіш? -Клоп падышоў і падняў капялюш.

– Не чапай, Апчхі,. -заорал істэрычна Арутун і выхапіў капялюш. Некаторая дробязь выскачыла на мармуровы падлогу і зазвінела. Звон пачулі бамжы, якія стаяць непадалёк. Яны выглядалі па прыстойней і па маладзей.

– Гэй, пацан, а ну адвалі ад няшчаснага. выгукнуў адзін з іх

– Не перашкаджай яму на хлеб зарабляць, чмо. -припугнул другі.

– Валі, валі. -поддержал трэці, -пока жывы.

– Гэта вы мне кажаце, маладыя людзі? -раскрыл вочы ад здзіўлення ўчастковы шпік генерал Клоп.

– Аб? Ды гэта не пацан зусім.

– Гэта карлік?!

– Ды яшчэ і негр. Хе. -І яны сталі падыходзіць да клапы.

– Патрон, -хныкнул Арутун, стоячы на каленях. -бегите, Бос. Я іх затрымаю. Яны ўсё роўна мяне ўжо білі і прымусілі мяне жабраваць.

– Не бойся, я ім растлумачу па Саракабалатанаяксыдоёбски, што нельга крыўдзіць старых. -уверено адказаў Оттила і закаціў рукавы.

– О, Зёма, ды ён на нас наехаць вырашыў, -за балдзелі самы здаровы з іх і лысы.

– Шэры, примочи яго да парашы. -поддержал худы і ў наколках, які паказаў на скрыню.

– Кажу адразу, супакойцеся маладыя людзі, папярэджваю апошні раз. -ласково папрасіў Клоп, гледзячы ў вочы здароваму. Той узяў яго сваёй велізарнай пэндзлем за каўнер і, прыпадняўшы, паднёс яго да сваіх вачэй. Яхідна ўсміхнуўся і рэзка впёр дыханне. Расплюшчыў вочы, як пры завале і павялічыў рот, як буд-то хоча ў рот пакласці лямпачку Ільіча. Жлоб адпусціў пэндзаль і сагнуўшыся, ухапіўся абедзвюма рукамі за свой пах.

– Аааааа!!!! -оглушило ўсіх вакол.

Оттила прызямліўся на ногі і, прысеўшы на кукішкі, нанёс тут жа другі ўдар па яйках, але ўжо кулаком.

Ён хвіліну выбіваў дроб кулакамі, ды так хутка, што цяжка было адрозніць рукі і, у рэшце рэшт, з развароту стукнуў скачком пяткай у кадык. Жлоб павольна паваліўся наперад і ўпаў на мармуровы падлогу ілбом, раскрышыць сабе ўсё тырчаць. Оттила адскочыў убок, прапусціўшы падзенне. Яго корешей, як вецер знёс. Ды і наогул пераход ачысьціўся ад усякага роду халяўшчыкаў – алкашоў.

Инцефалопат ўстаў, абапіраючыся аб плячо шэфа.

– Дзякуй, Апчхі, патрон. Я думаў, Апчхі, здохну тут.

– Як ты дайшоў да гэтага? Мяне ж усяго на тыдзень зачынілі? А ты ўжо так апусціўся.

«А сам?!», падумаў Арутун, але прамаўчаў. Оттила паглядзеў яшчэ раз на яфрэйтара і ахнуў.

– Ох, ёшкин кот, што яны з тваёй рожай зрабілі?

– Так, добра, Апчхі, -Арутун махнуў рукой і адкруціў сваё знявечанае асоба: пераламаюць нос, два фінгал – пад правым вокам і тры – пад левым і не аднаго пярэдняга зуба. Жорсткі свет бамжоў і міласэрны ў адной асобе. Старым вельмі складана выжыць у гэтым свеце на дне.

– Мда.., а ты не пазнаваў у іх пра нос?

– Не, як то ў галаву ня прыходзіла.. -Арутун плёўся павольна за Босам і жаваў як звычайна сваю мову, -хотя, стоп! -воскликнул ён, -да, я чуў, што яго на медзь Стравіце ў бліжэйшую Прыёмка, а тыя – у антиквариатный магазін здыхалі.

– Хто, тыя? -Оттила спыніўся.

– Ну, з прыёмнага пункта здалі ў антыкварную краму.

– А ў які менавіта?

– А ў цэнтральны, за Казанскім Саборам.

– Пайшлі. А то, раптам яго прадалі?

Яны ўсё ж такі выйшлі з Мос. Бана на Неўскі праспект. Дзвіжуха. Оттила падышоў да якая стаіць на тратуары цётцы і спытаў:

– А дзе нах. Казанскі сабор?

– Нах?

– Гэта значыць: знаходзіцца.

– Вы не рускі? госць або гастарбайтэр?

– Не. Я ўчастковы.

– Зразумела. Ідзіце па Неўскаму, у бок Палацава плошчы і па левай баку ўбачыце Сабор.

– Дзякуй. Здароўя Вам і Вашым дзецям … -па дзякаваў Клоп і пайшоў з Инцефалопатом ўздоўж тратуарнай.

Справа была скончана паспяхова. Помнік вярнулі на месца і паставілі пад сігналізацыю і відэа назіранне.

Клоп і Инцефалопат атрымалі ад Маршала падзяку ў выглядзе прэміі і гатоўнасць чакаць новую справу.

Клоп сядзеў у кабінеце і, размаўляючы з Инцефалапатом, з жонкай і дзецьмі, расказвалі пра прыгоды, апусціўшы падрабязнасці зневажанняў, якія адбыліся ў працэсе расследавання. Зразумела, сумнае апусцілі і замянілі геройскія выдуманымі ўчынкамі… Карацей, брахалі на ура…

Прайшло пяць гадоў сумнай калгасным жыцці і Оттила стаў співаецца з Инцефалапатом, дакладней сказаць ён падпойваў блашчыц наўмысна, каб авалодаць яго жонкай. І блашчыц ў розуме гэта задавальняла. Ды і Маршал усё не тэлефанаваў.