СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– За што? -удивился Идот і зарыдаў.

– Арутун, вазьмі ў яго падпіску пра не выездзе. -Клоп ўстаў і выгнуліся спіну.

– А можа, дамовімся? -предложил Идот, адразу спыніў плакаць. -завтра прыйдзеш са свіннёй, паглядзім. Усё, ідзіце абодва вон. Я стаміўся. Працоўны дзень скончаны.

– Пайшлі, Апчхі, Ідыёт. -предложил Арутун і рушыў услед да выхаду.

– Идот я. -последовал за яфрэйтарам пацан.

– … І са свіннёй, барана прынясеш, мне. Зразумеў? -Арутун спыніўся і прапусціў Идота ў перад. Калі Идот прайшоў у перёд, то Арутун штурхнуў яго па задніцы і пхнуў у спіну, гучна смеючыся…

Яны неўзабаве адышлі і Оттила пайшоў у дом вячэраць…

АПУЛАЗ 2

Оттила адкрыў прыжмураныя вочы і ў непаразумелках агледзеў кухню. Наступіў отходняк і яму жудасна захацелася жэрці, але стол быў пусты.

– Што гэта было? -подумал ён. -Во, накрыла!

Оттила слёз з крэсла і толькі было хацеў пачаць збор прадуктаў на стол, як яго насцярожыў ціхі і блажэнны стогн, які зыходзіў з спальняў жылой часткі бараку.

– Сара? -мелькнуло ў яго ў галаве. -Но яна ж …?!

Сара з'яўлялася першай дачкой Оттилы і Ізольды, але яна мела прыроджаны парок, гэта значыць, яна была з нараджэння глухая на абодва вуха, сляпая на абодва вочы і нема, прасцей кажучы, слепа глуха нямая і па гэтым раней небыло патрэбы яе прадстаўляць. Але цяпер час прыйшоў, тым больш, што стогны, якія зыходзілі з глыбіні бараку, належалі ёй. Дарэчы, бог яе ўзнагародзіў выдатнай фігурай і гладзенькая тварыкам.

Але яго збянтэжыла і яшчэ адна навіна, перададзеная лекарам з Піцера, напярэдадні пасля агляду, калі Сара захварэла і пра яе ў сур'ёзе задумаўся бацька.

– Яна, Сір, цяжарная, па гэтым яе і ванітавала. -быстро заключыў лекар.

– А хто бацька? Бо да яе ні хто не прыходзіць?! -удивился Клоп. -кроме дамачадцаў.

– Невядома. Можна правесці экспертызу на ДНК, але гэта ўмяшанне можа чым тое перашкодзіць развіццю дзіцяці. Калі народзіцца, тады і ўбачыце: бацька негр або кітаец. -ответил доктар і хутка выдаліўся прэч. Ізя рушыў услед за ім.

– Доктар, дзякуй, што не здалі мяне.

– Па-першае, на дзякуй не разживёшься…

– Ой, даруйце, док. -і Ізя дастаў з кішэні чэкавую кніжку і адарваў чэк з паказанай раней лічбай і перадаў доктару.

– Але ведайце, -доктор працягнуў руку да чэку. -кровосмешение, гэта небяспечная справа. У васьмідзесяці дзевяці выпадкаў плод можа з'явіцца вельмі не правільным.

– Гэта як?

– вырадка можа нарадзіцца.

– Хто??? -заорал па той бок Клоп і выбег да суразмоўцаў.

Што было? Аказваецца Ізя і Сара сталі дарослымі адначасова. Але жыццё, ёсць жыццё.

Оттила змірыўся з гэтым на наступны дзень, бо ён сам – сын людаеда. І што?

…Раптам пачуўся рэзкі бавоўна дзверы апорнага кабінета і Оттила здрыгануўся.

– Зноў не замкнулі дзверы ў апорку. -Возмутился Клоп.

У той палове бараку былі адрозныя гукі сілком цягнучы каго то Арутуном.

– Арутун зноў некага цягне. -пробормотал Клоп сам сабе і паглядзеў на гадзіннік. -Ой, ё-маё! Ужо тры ночы?!

Арутун з'явіўся ў праёме кухні і ўсклікнуў:

– Во! Злавіў! -і шпурнуў на сярэдзіну старога, які адседзеў па зонах трыццаць восем гадоў. Гэта было бачна па наколкі на ўсім целе. Наколкі яго грэлі, як кашуля і па гэтым ён хадзіў толькі ў майтках і нават зімой. Стары замёр у чаканні біцця.

– Што гэта? -спросил Клоп.

– Вух, Апчхі, гэты Шнырев той жа каноплі цёр на памыйніцы, ды яшчэ і бабку Клавку падпісаў. -Арутун абапёрся аб вушак локтём.

– Дааа?! -удивился Клоп. -І чё, яна таксама церла?

– Ды яшчэ як, яна такой баш накатанай, -і выцягнуў з кішэні більярдны гашишный шар.

– Гэта, што, усё гашыш? -протянул руку і ўзяў шар. Круціў яго перад тварам, панюхаў, падкінуў. -Лет на пятнаццаць пацягне. Канфіскаваць. Ну, чё скажаш, дзядуля?

– хлусіць ён усё. -скорчился на падлозе стары. -Гэта ня маё.

– А чыё? Апчхі.

– Твоё, гэта ён сам.. і вешае на нас, а мы з Клаўдзіяй проста гуляю ў кустах. І наогул гэта конскае дзярмо.

– Што? -взорвался Инцефалопат. -Интересно, што конь рабіў на памыйніцы, траўку шчыкаў, якая там не расце? Або шасцярэньку? А, каноплі жор, жыццё запарыць, гаспадар – чмо, вось і вырашыў забыцца. А тут прыспічыла.

– Не, ўспомніў. Праязджаў які то чабан. Нарваў мяшок або на цёр і з'ехаў. А што? Яна народная, без аховы, а грошай няма на пойла. А так хочацца забыцца. Вось і заехаў чабан.

– трахал, кажаш? -Клоп залез на крэсла. -Гэта не цяжка праверыць у паліклініцы раніцай.

– Каго вы слухаеце, Бос, Апчхі, -ухмыльнулся Арутун. -Всё было так: бабка Клавка голая, уся размаляваная вазелінам, табой, бо спіну яна не магла сабе нашмараваць? Бегала па памыйніцы, губляючыся аб кусты канапель.

– Бегала? -ухмыльнулся стары.

– У пачатку ты ёй паказаў, але ты смярдзючы, а яна ўсё ж такі жанчына, хай і старая. І ў кустах вы не гуляю, а ты саскрабаць нажом з яе цела прыляплю да шчаслівай пыл, Сліп яе ў шар. А нож ты кінуў там і мы раніцай яго знойдзем і на ім твае адбіткі пальцаў, а на джале нажа – гаш, то ёсць наркота.

Стары моўчкі ляжаў і здзіўлена глядзеў. Бо ўсё было так, як прапанаваў версію Арутун?!

– І як яна яшчэ сабе нагу ня накалоў, дурніца старая. Бо там усё пасялковага дзярмо ляжыць з сов Дэпоўскага часоў.

– Па сказаў! -возгордился Клоп сваім падначаленым. -і ад куды ты гэта вылічыў, калега?

– Хе, сам бачыў, хацеў на мабілу зняць, але батарэя села.

– Шкада. -вздохнул Клоп.

– Што менавіта? Апчхі. -спросил Клоп.

– Шкада, што вёскі батарэя. -Оттила слёз з крэсла і прайшоўся па пакоі. -Ці не трэба было б мазгамі варушыць.

– Ды лухта ўсё гэта, начальнік. Дзярмо гэта конскае, а калі не так, то на месцы злачынства я не злоўлены і ўсё тут проста наезд, для квартальнага справаздачы для прэміі. -заключил стары і пачаў ўставаць.

– Сядзі, Апчхі, падла! -пихнул Арутун старога. -что будзем рабіць, Патрон?

– Гэта перавышэнне паўнамоцтваў! -возмутился Стары.

– А ты маўчы! -рявкнул Оттила. -экспертиза пакажа. Ты вінаваты і калі хочаш у зону, то пасядзіш да раніцы, калі прыедзе экспертная лабараторыя. Альбо, я прызначаю табе сто гадзін працы ў гаспадарчай. двары апорнага пункта.

– Гэта дзе? -спросил які ляжыць на падлозе кухні стары ў труселя.

– Устань і атрасіце, затрыманы. Арутун табе па дарозе ўсё растлумачыць. Так, Арутун, ледзь не забыўся: вазьмі з яго чыста сардэчнае прызнанне на выпадак не яўкі на працы гадзіны і знайдзі нож, толькі рукамі яго не чапай, у пакет загарні. А ты, стары, калі будзеш хвалебна адпрацоўваць, то абыйдзешся усяго цэнтнераў дзіка.

– Во, яшчэ? -возмутился стары. -а дзе я яго вазьму?

– Заткніся, Апчхі, калі Бос выносіць вердыкт.

– Эээ, дарэчы можна ў апрацоўчыя выглядзе. Ідзі, заўтра а шостай гадзіне пачынаецца адпрацоўка. Так, і вазьмі з сабой зубную шчотку, а міску я табе знайду. Вунь, з сабачай па чарзе будзеш есьці. Калі Полкан дазволіць. Спаць будзеш у лазні.