СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Ну што? -спросил Жаба, глытаючы сьліну.

– Нармальна. Ужо што то ў галаве зайграла.

– Ды фуфло гэта. -брезгливо адказаў Идот, які выпіў свой бутылёк.

– Ды чорт яго ведае. Але яно ж старое?! прашыпеў, агледзеўшы свой ужо пусты бутылёк, Жаба.

– А давай яшчэ па адной.. -предложила весёлая бабка. -татары без пары не жывуць.

– Так засталося толькі тры. -возмутился Идот. -Что здаваць будзем?

– Слухай, а Што?! Піць, так піць, па-каралеўску. Аднойчы жывём. А бутыльки і так антыкварныя. Пустыя яны або поўныя. Бутэлькі цэняцца, а не віно.

І яны выпілі астатнія тры чарачкамі. Селі на бервяно і запалілі: Идот – Мальбара, Жаба – Беломор, а бабка Клавка па-старому – казіную нагу. Так і высеклі, ня дакурыўшы, седзячы…

АПУЛАЗ 4

– Ааааа!! Аааа!!! -послышалось з двара.

– Што такое? -вскочил з ложка Оттила, спытаўшы сам сябе. Яго свядомасць яшчэ было ў сне і ён павольна паваліўся на падушку і тут жа захроп.

– Ааааа!!! -опять ускочыў Клоп і зваліўся з ложка ўніз галавой. -ой, блін. -схватил ён за лоб далонькай. -Что орёшь, дурніца?

У пакой увайшла бледная Ізольда Фифовна з пашыранымі вачыма, прыкрываючы абедзвюма рукамі зазеваться рот.

– АА, аа. -прослезилась яна і паказала пальцам у бок дзвярэй.

– Што яшчэ? -сидя на падлозе спытаў Клоп.

– Там, у хляве…

– Што там, у хляве? кажы Выразных…

– Там кошка дохлая…

– Якая кошка? -снова спытаў Оттила, паціраючы свой апухлы лоб. -Ты што мелишь?

– Мумія! -Расширив вочы ў падлогу галасы сказала яна.

– Зараз, паглядзім. -Оттила ўстаў на ногі і пайшоў басанож у трусах у хлеў.

Учора ён вярнуўся позна ўначы, калі ўсе спалі і таму не пацікавіўся аб выхадках арыштантаў. Жонка паплялася за ім.

Хлеў выглядаў захламлённым. Усё недоразобранное раскіданае заставалася ранейшым без зменаў. Пасярэдзіне хламу сядзеў Остероид Одноглазович: пенсіянер, ветэран працы, даглядчык шостага разраду, народжаны ў дзень касманаўтыкі. Муж бабкі Клавки, дакладней – Клаўдзіі Олдаровны фон Шлюхенберг, дачкі барона, незаконнай сувязі сына Леніна. Яна так усім гаварыла.

– Ты што тут робіш? -спросил Оттила старога, які хварэе дыстрафіяй.

– Сяджу. -спокойно адказаў дзед і зацягнуў трубку.

– Гэта я бачу, што не працуеш.

– А што пытаешся тады?

– Як ты сюды трапіў? -добавила Ізольда басам.

– Ідзі, я разбяруся. прашыпеў Клоп жонцы і павярнуўся да дзеда. -отвечай.

– Вунь, праз дзірку ў сцяне, галавой кіўнуў Остероид.

Оттила прабраўся праз хлам да дзіркі ў сцяне і ўбачыў зад каровы, якая прыўзняла хвост. Ён агледзеў па верх яе і жахнуўся: віднеліся дахі дамоў.

– Там вуліца, ці што? -спросил ён у дзеда.

– Хе, зразумела.

– А дзе ўся мая скаціна? -Первое, што прыйшло на розум блашчыц, які бакавым зрокам і вушнымі сэнсарнымі волосинками агледзеў хлеў знутры. -Да пазбаўцеся ты сваю дупу, -вскрикнул ён і тузануў карове за хвост. Тая, як помста, яго абасцаўся бруёй, як з пажарнага шланга, ціскам у сто атмасфер. Оттила ад напору адляцеў на два метра на зад і патыліцай ўляпаўся ў свінячы гной. Да яго на дапамогу па інэрцыі падбегла Ізольда і прысеўшы прытуліла яго галаву да сваёй пышнай грудзей. І хацела было заплакаць…

– Фу! -Отбросила грэбліва яна башку назад у гавно і бакавым зрокам ўсачыла, як сціхаў напор мачи, якая льецца з дзіркі: «Муууу!!!» -прорычала карова, дристанула і павяла свой зад, адмахваючыся хвастом ад бзыков. і іншых насякомых.

– Дзе Клавка? -спросил дзед і выпусціў кольца дыму.

– Якая Клавка? -па-габрэйску адказаў Клоп, якія паўстаюць з гнаявога лайна.

– Жонка мая, якую ты ў рабства асудзіў!!! -заорал Остероид і абапіраючыся на каленкі далонькамі прыўстаў. Яго твар выказваў, змеры.

– Ізольда!!

– Што, мілы?

– Дзе ты котку ўбачыла?

– Вунь, дзіркі. Яна вылазіць сюды з яе і варушылася?! -впала ў афарбоўку Ізольда. -Я хацела яе шугануць, як бачыць, а яна ў мумію ператварылася і гэты дзед-бабай.

– Дзе жонка мая, фашыст? -перебил Остероид.

Дзе гэтыя гастарбайтэры? -переспросил Клоп Жонку.

– Не ведаю? -пожала плячыма Ізольда. -вчера ўвечары яны сядзелі ў ўтрох, тут.

– А потым? -Оттила ўстаў. -а ты – сядзь, зараз разбярэмся.

– А потым я пайшла спаць.

– Кудашь яны дзеліся? Гэтыя двое – добра, але Жаба?! Ён пакараны арыштам з прымусовымі працамі. Збеглі. Ўцёкі!!! Кліч Инцефалата, тэрмінова. У нас ўцёкі.

– А дзе мая жонка? -Дрожащим голасам вымавіў дзед.

– Яна не прыйшла на адпрацоўку прымусовых работ. Яна тое самае сядзе … -взбушевался Клоп.

– Бос!!! Апчхі, -заорал Инцефалопат і з'явіўся ў дзюры з боку вуліцы.

– Оу, ты ўжо тут? -Что орёшь? -вздрогнул Клоп. -Оперативно, хвалю.

– блаблабла, Апчхі, патрон, ты тут? Я думаў ты ў доме, вось і крыкнуў.

– За чым?

– Так, гэта, Апчхі, я прывёў…

– Каго?

– Хіміка, Апчхі, -ответил Инцефалопат і замест яго рожы ў дзюры з'явілася рудая, уся ў вуграх і вуграх, касая, блакітна-чырвона вачыма пыса аднавяскоўца і тут жа змянілася на Арутунову рожу.

– Ну як? -спросил яфрэйтар.

– Што, як? -Оттила звёрз пытальнай Кісляк. -Ты, што, мне яго прапануеш? Я жанаты, будзь ласкаў,…

– Ды не, патрон, я яго затрымаў, Апчхі, -І Инцефалопат ўпіхнулі Хіміка ў дзірку, -лезь, давай, тоўста жопый. -Но той затрымаўся згаданым месцам у ёй. Як кажуць: і не туды, і не сюды. Правільна, паўтара цэнтнера ў рэкламуемым месцы. Вось і дупа не ўвайшла. Инцефалопат застаўся за сцяной, побач з азадкам хіміка на вуліцы.

– Што ён зрабіў? Тое ж каноплі цёр?

– Не, горш. Здзекваўся з хатнімі Апчхі, жывёламі. -ответил з-за сцяны Арутун.

– Мая скаціна, што хошу, то і ствараю.., фу, ствараю. -брызгаясь сланамі, з шепелявил Хімік.

– А што ён зрабіў? -вмешался дзед.

– Ды кабану капыты адпілаваў бензапілой, Апчхі, суседзі і выклікалі. -отрапортовал Арутун.

– А что такого? Калі я захацеў квашаніна, -за апраўдваўся затрымана-захраснуў. дык мне, загадайце, усю свінню рэзаць? Тым больш у ёй яшчэ вазе замала, ды і халадзільнік згарэў.

– Ды яна ў цябе здохла бы?! -удивилась, якая стаіць за спіной мужа Ізольда і засмяялася.

– Ды не здохла бы, кажу я вам, я ветэрынар і раны апрацаваў, а потым зашыў.

– рыбалоўных лёскай, Апчхі, -добавил Арутун.

– І што такога?

– І чым жа апрацаваў? -спросил Клоп.

– самагонкі.

– Дааа, абязболіць, Апчхі, -ухмыльнулся Арутун. -что свіння на ўвесь пасёлак аралы, што нават Апчхі, наркаманы з канаплянага пятака сдриснули. А я іх, Апчхі, між іншым, двое сутак пас, без сну, без хавка, без Ізольда Апчхі, стужкі.

– Які ізаленты? -спросил дзед.

– Ну, каханай, -замялся Арутун і заплакаў сьлязьмі.

– Якой рукі звязваюць у Амерыцы. -перебила Ізольда.

– скотчам, ці што? -пояснил Оттила. -мдааа, -надул шчокі Клоп. -Гэта тэрмін.

– Які тэрмін? -Забубнил Хімік.

– За здзек над жывёламі, артыкул.. эээ?! Не памятаю. Але суддзя гады тры дасць і артыкул прыпаяе.