СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Ай, пазваню я сам. -бросил з левай рукі цвік, а з правага – малаток на кавадла, дзе раўнуюць цвікі, для другаснага выкарыстання. Ён страпянуўся ад «званарнага» перазвону і здрыгануўся … -а калі ён мяне пашле? -Оттила агледзеў свой хоз.-двор, дзе перад ім знаходзіліся: перад тварам – вароты, ледзь направа – лазня з дваровым вартавым сабакам, таго, хто глядзіць тупа на гаспадара з дзіркі, прыбудаванай будкі да бакавога адрыны.

– Полкан! -окликнул Оттила. Пёс закрыў вочы. -Кель, -пёс тузануў вухам, -Джят, джят! -пёс зачыніў лапай свае вочы, -Кель Манда, катагым джемеса! -пёс залез у будку. Вось, ссука! -па-руску засмуціўся Клоп. Менавіта засмуціўся, а не пакрыўдзіўся. Бо крыўдзяцца жанчыны, а засмучаюцца мужыкі, думаў ён і яго бацька. Але знерваваўся і ўзяў камень з агароджы кветкавай градкі.

– Полкан. -бумс, узяў другі, і прыкаціў першы – Палькань!! – бумс, бумс, -Полкан!!! -бумс, бумс, бумс, -Вылазь падла!!!! -бумс, бумс, бумс, бумс, бумс, і г.д., пакуль не скончыліся камяні ў бардзюры цветочника.

– АААААААААААА!!!!!!!!! -заорала сабака ад болю і заскуголіў. Скул пачулі нават суседзі. Оттила задаволена сеў і выдыхнуў кісларод з лёгкіх. Далей агляд яго угледзеў за спіной плот, а злева -вход ў жылую частку бараку.

– Оттила, да цябе прыйшлі! выгукнуў з парога Ізольда. Клоп павярнуўся. Жонка стаяла каля па стойцы смірна ў дзвярным праёме. З пад спадніцы нечакана з'явілася мілая мордачка Ізі. Яму было ўжо семнаццаць. І міла ўсміхнулася каўказскімі вачыма.

– Ты што там робіш? -спросил офонаревший татка – біялагічны айчым.

– А ну вылез з-пад спадніцы! -шлёпнула далонькай па цемечку і пхнуў галаву ў сябе. Башка знікла.

– Кліч іх сюды. -ответил Оттила і, узяўшы цвік у левую руку, стаў выпростваць яго малатком.

Здалёку ў бараку пачуўся жудасны тупой тупат. Неўзабаве з'явіўся Инцефалопат, які валок злачынца за каўнер. Выцягнуў на ганак і шпурнуў яго ў цэнтр хоз.-двара. Злачынец прокатанной як мяч у цэнтр.

– Хто гэта? -спросил, забіты сонцам Оттила.

– Вось, вось, патрон. Іі-аа! Злавіў, Апчхі, на месцы злачынства. Іі-аа. Іі-аа.

– Што ён нарабіў? -нехотя спытаў ўчастковы.

– Ён, ён, Апчхі, на сметніку каноплі цёр, Апчхі, понимашь ці што.

– Як цёр? -Клоп прыўзняў свае вочы на хлопца і машынальна ўдарыў малатком сабе па вялікім пальцу. -Ай, бля!

– хлусіць ён усё. -Хныкнул затрыманы Идот, па прозвішчы Коломияйцо, сын Панкрата – Атамана Мясцовага казацтва і Аховы Дзікай Прыроды.

– Ты, Идот, ня бузуй, поле ўзарана было. Кались, раз трапіў. -рявкнул Клоп.

– Ды не цёр я! -зарыдал Идот. – «піпец мне ад чым Тату будзе.» -пролетела ў яго галаве мысля.

– Ну, што, бацькі выклікаць будзем? Апчхі, -Спросил аддыхацца Инцефалопат.

– Ты, што, яго з суседняга раёна цягнуў? спытаў Клоп і загрукаў малатком, выраўноўваючы цвік.

– Не, Апчхі, -замотал галавой потны Арутун Карапетович. -Яна тут, на памыйніцы цёр.

– Ну, дык што ж будзем рабіць? А, Идот?? -Клоп сціснуў зубы і зноў заехаў па тым жа пальцу малатком. -… Устань!!! Калі з табой я кажу. Чарвяка не лад з сябе, казурка, што, на планы ходзіш?

– Не. -перестал галасіць Идот, але яшчэ баяўся.

– А што ты там рабіў? -ехидно спытаў Оттила, нацягнуўшы на вачніцы павекі і звузіў іх, як у кітайца. -Дрочил? -растянул ўсмешку Клоп. -Отвечай! -через імгненне зноў крыкнуў Оттила.

– Я, мне мня.., срал. -признался Идот і паглядзеў на Арутуна, які чакае загаду выканання. А гэты, -кивнул галавой, -меня за каўнер, вось я і абасраліся штаны, дупу не паспеў выцерці, вось у штаны баш гавно трапіў і растёрся па Ляшко. Цяпер пячэ.

Оттила праглынуў сліну.

– Што ты яго прывёў? Ад яго да гэтага часу лайном патыхае за кіламетр.

– Так ён, Апчхі, назапашваю, цёр …!? -ответил Инцефалопат. -на далонькі паглядзі, Апчхі, яны гашышам запэцканы..

– і срал. -добавил Идот. -Бумагу з сабой не ўзяў і дупу далонькамі выціраў.

– Які рукой? -ехидно спытаў Клоп.

– Абедзвюма. -Пацан гадоў пятнаццаці, кудлаты ў стылі панк або чмо, агледзеў далонькі і абраў больш брудную. вось, гэтай.

– А ну ка, Арутун, панюхай. -попросил Оттила.

– Што? Апчхі. -переспросил яфрэйтар.

– Руку панюхай і зрабі санэпидемиологическое заключэнне складу рэчывы, нанесенай на скуру. Зразумеў?

Инцефалопат махнуў галавой у знак згоды і падышоў неахвотна да дзецюку і грэбліва паднёс далонь да носа. У нюхаў пары, якія выпараліся з далоні і паматаў кончыкам носа, далей пераноссем, потым па інэрцыі хваля перайшла на шёки, лоб і вусны, і было відаць, як ён гэта ўсё праглынуў. Капелюшоў, і пальцы далоні Идота сціснуліся рэзка, заціснуўшы моцна доўгі нос Арутуна і пацягнуў да сябе.

Арутун схапіўся за кулак абедзвюма рукамі, зморшчыў твар і паспрабаваў адарваць ад носа, але пацан раней расслабіў пальцы і рэзка прыбраў. Инцефалопат тузануў галавой на зад і ледзь не ўпаў на зад. Акрыяў і даў па карку Идоту. Той, не раз атрымліваў падобнае, ухіліўся і Арутун, прамазаўшы, рушыў услед па інэрцыі за рукой і ўпаў у градку для кветак.

– Ну што, сьмярдзіць? -спросил Клоп і падаў сваю руку калегу, каб той змог падняцца.

– Мдаа, Апчхі. -Арутун ўстаў сам, адмовіўшыся ад прапаноў клапы.

– Што «Мдаа»?

– Ня разабраў, Апчхі, -заикаясь і трымаючы за нос, прогундел Арутун.

– А дакументы ты ў яго праверыў?

– Ды гэта прыезджы, Апчхі, з Казахстана, дзе Чуйко.

– Якая Чуйко?

– Ну, Апчхі, даліна Чуйская, каноплі там расце.

– А Што сюды прыехаў? -спросил Идота Клоп.

– А Што ты прыехаў сюды? -ответил Идот.

– Ты што, борзы? Я нарадзіўся тут.

– Ня падобны, а што ён сюды прыехаў? -показал пальцам на Инцефалопата Пацан.

– А ў лоб? Апчхі.– затрос носам і запырскала сланамі па кавказки Арутун.

– Я спытаў, Што сюды прыехаў?

– Родак пераехалі. Мне і там не Хіло жылося. -прогундел падлетак.

– І што, анашу забыцца не можаш? Прэ?

– Не разумею, пра што вы? Кажу ж, срал і далонькай дупу выціраў…

– А што ты такі пахабны? Ня Кент ж, усё ж такі з табой базар, а тэрмін… Дзесятка свеціць.. Чё ня смяешся?

– Як мінімум, Апчхі. -добавил Арутун. -плюс – супраціў уладам.

Пацан пачырванеў.

– А што, у Казахстане, за анашу не саджаюць? -Оттила змяніў тон.

– Ну як, наогул то саджаюць, -потёр нос Идот. -но я працаваў законна.

– Што, законна? Апчхі. -удивился Арутун.

– Каноплі збіраў? Ай! – Оттила зноў гваздануў малатком па пальцу таго ж.

– Як гэта? Нешта ты, Апчхі, дур гоніш, чмо. -наехал Арутун.

– Дзе ты яго злавіў? -перебил Клоп. -далеко адсюль?

– Ды не, праз дом, на памыйніцы. Апчхі, і галоўнае яна там роўна расце, як на градцы.. Ты, пасадзіў, Апчхі, сабака?

– Пачакай, Арутун,.. а ну-ка подь сюды? -приказал Клоп.

Идот неахвотна падышоў.

– Сядай. -указал Оттила на побач вартае вядро і перакуліў яго, але яно аказалася без дна. Идот сеў.