СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– А можна апошняе слова? -спросил дзед.

– Валяй!

– А камандаваць хто будзе?

– Толькі я. Ідзі. І пра дзіка не забудзься…

Инцефалопат праводзіў старога да выхаду з апорнага пункта і хуценька пайшоў да боса.

– Што, курнём? Апчхі!

– Што? Вы што, калега, наркаман?

– Не, што вы. Але я падумаў, што, Апчхі, трэба правесці экспертызу?! І неадкладна.. А то … -Арутун замяўся.

– А то што? Прокиснет? -разглядывая баш з усіх бакоў перапытаў Оттила.

– Не. Але экспертыза. Бо прысуд ужо вынесены?!

– Кім? Суддзём?

– Не, Апчхі, Вамі, а вы маеце права дасудовага вэрдыкту асабліва дробных правапарушэнняў, тым больш перад сном як раз…

– Ну, давай, але толькі дзеля працоўнага зняволення.

Яны забілі па цыгарэце і селі паліць.

Набліжалася раніцу і яны сядзелі за сталом і разважалі, як Холмс і Ватсан, тым больш што Холмс пакурваў опіум і гэта яму не перашкаджала рабіць дэдуктыўны зняволення. А Ватсан толькі піў віскі, черрі, карацей бухаў, як і Лестрейд, і па гэтым тупили і былі на галаву ніжэй Шэрлака. Спіртное тупіць розум, па гэтым Урад свету дазваляе, бухло і забараняе прарастае на Зямлі. Але дурню наогул не трэба нічога ўжываць. Ён таму што дурань і не ведае меры. Але гэтыя абодва былі іншадумцы і па гэтым яны разважалі так.

– Походу тут у вёсцы, хтосьці высадзіў Чуйскую каноплі і з блатовал вёску. -начал Клоп.

– Але хто? Апчхі, Идот або Стары? мае за мэту працягнуць Арутун.

– А можа быць трэцяя асоба? А гэтыя можа быць толькі сталі сведкамі таго, што адбылося і вырашылі апярэдзіць, рассмакаваць.

– Жаба, Апчхі.

– Што, жаба?

– Старога клічуць, Апчхі, – Жаба.

– Жаба? Хэ. Хай будзе Жаба… Белая жаба ў гонар белага лебедзя.

– Што? Апчхі.

– Ды няма нічога. Ну, што, ідзі?!.. А няма. Пастой… Давай, па жрём разам?!

Арутун расплюшчыў вочы і вываліў злёгку мову ад здзіўлення.

– Не супраць? -спросил, прыжмурыўшы яхідна вочы Оттила. -ты ж ня еў увесь дзень і ноч па планах наркаманаў ганяў?

– Ды, Апчхі, дакладна. -хлопнув ў ладкі, Арутун рэзка падбег і сеў на іншы крэсла.

– Што сеў? -наехал Оттила.

– Што, што.. я, а што я? -ефрейтор за мітусіўся і пачырванеў.

– Ідзі, бяры: там суп, там лыжкі, талеркі, халадзільнік, -начал ўказваць рукамі Клоп, прадстаўляючы кухню. -… там поварёшка. Ну, ты ведаеш… Сур'ёзнае справа закруцілася.

– Якая? Пра анашу? -хлебая суп скрозь жов, просопливел Арутун.

– Толькі не чхаць. Всоси яе й не партэ апетыт.

Арутун услед радзе шэфа і усмактаў яе ў сябе.

– Трэба ўсталяваць сачэнне над пятак і пералавілі ўсіх наркаманаў.

– Якраз, Апчхі, суботнік правядзем у пасёлку.

– Точно! І маршал пакрые ўсе нашы выдаткі. А ўсю наркату апісаць і знішчыць…

– А потым мы знішчым гэты пятак.

– А гэта законна? Апчхі

– Што?

– Ну, пра дзіка, Апчхі.

– Крыўдзіш, гэта ўсё ў справаздачу будзе ўносіцца, як прэмія службовым сабаку Полкану, за злоў Идота і Жабы.

– Але гэта я, Апчхі, злавіў іх?

– Ты, але ты і яшчэ павінен мне, памятаеш?

– Ды, Апчхі, успомніў.. Хай будзе Полкан.

– … І справаздачу отошлём па інтэрнэце Маршалу.

– А ты Маршала бачыў калі-небудзь, Апчхі. -Арутун замарудзіў ход лыжкай.

– Не. Хоць я калісьці працаваў яго ад'ютантам.

– Так, а дакументы хто падпісваў? -Арутун пацягнуўся за селядцом і рукавом зачын тоўсты пласт баршчу. У яго ў дзверы акенца, як у касе: туды кладуць і сакрэтныя паперы, і жратву, у якую я, скажу па сакрэце, не раз пляваў.

– І ён не ведаў? Апчхі.

– Калі б ён не даведаўся, то я б тут не быў.

– Не разумею, вы там жылі як сыр у масле, навошта трэба было пляваць?

– Гэта ў гэтай краіне пляўкі – абраза, а ў мяне на радзіме гэта знак прывітання і любові, як пацалунак. Бо калі цалуеш, то сосешь сліны партнёра. А гэта пацалунак на адлегласці… Ні хто не бачыў яго твару. Ну ды добра, Даядай і ідзі вартаваць пятак.

– А вы? Апчхі.

– А я пайду думаць. Калі што?!.. -зевнул Клоп. -Я пад Жынкоў.

– У спальні?

– У прыбіральні, баран, вядома. А лепш закрывай іх у гаражы. Адтуль яны ўсё адно не вылезуць да раніцы.

– А машына? Апчхі.

– Якая машына?

– Ну, раз гараж, Апчхі, значыць машына ёсць?

– Была калісьці, дакладней сказаць – матацыкл. Ізя разбіў, цяпер толькі змятыя кавалак кідала, валяецца…

– Ну, я пайшоў, Бос?! Апчхі.

На раніцу прыйшоў стары Жаба і, атрымаўшы ўказанні, пайшоў прыбіраць у хлеў. У хляве даўно не прыкладваліся рука гаспадарская і ўсё там парасло лайном. Оттила, як звычайна сеў выраўноўваць цвікі. Хачу заўважыць, што ва ўсіх сышчыкаў ёсць хобі, якое іх наводзіць на разважанні: у Холмса гэта гульня на скрыпцы, у Пуаро – давяраць сваім шэрым клеткам без ўмяшання свядомасці, у агента Кея – ёсць пірог, а ў блашчыцы – выпростваць цвікі. І калі яны заканчваліся, то ён іх забіваў і выдзіраў назад, каб зноў іх выраўнаваць і пры гэтым адчуваць кайф разважанні.

Цюк, цюк, цюк, цюк. І так кожную гадзіну, дзень за днём, год за годам і… Раптам з хлява з'явілася адваротная рожа Жабы і ўтаропілася, усміхаючыся на ўчастковага.

– Што табе, вонючка? -спросил Оттила.

– Пакурыць можна, начальнік? -неуверенно спытаў стары.

– Што, сьмярдзіць?

– Не тое слова. Ты, паходу, развярнуў ня Згнілыя труп дыназаўра?

– Ды не, проста пёрнул, пусціў галубка, што аж самому не кісларод.

– Добра, куры.

Стары выйшаў і дастаў папяросу.

– Стой!

– Што, начальнік?

– Толькі дупу ў хляве пакінь.

– Хе-хе, прыкол зразумеў. -сел каля хлява на кукішкі і хацеў было подкур папяросу…

– … Касяк, ці што? -наехал Клоп.

– Не, начальнік, проста Беломор.

– А ну-ка дай сюды.

Стары працягнуў папяросу. Оттила узяў і подкур. Папярос апынулася чыстай, без дадаткаў.

– На, куры. -отдал Оттила папяросу Жабе.

– А вы на доўга да нас?

– Я ўжо тут шэсць гадоў і думаю на вечна. Я змірыўся. Плюнуў на кар'еру. Прамяняў на гэты дзівосны свет, ад якога нясе гноем і дзярмом… Калі б ён быў пракляты. Карацей, што я ўжо надакучыў?

– Ды не, калі я да адсідкі апошняй тут жыў, то ўчастковыя мяняліся як пальчаткі.

– І чаму?

– Прычыны былі розныя: то співаліся, то кралі праз мерна.

– Ну, мне гэта не пагражае. Я лічуся ў начальства як непітушчы і прадае. Ты мне вось што скажы, ці магу я да восені дабудаваць хлеў?

Стары агледзеў будынак, якое на палову было з цэглы. Разваленыя прабелы ў сценах былі залатаць: то фанерай гнілы, то руберойдам, то мяшкамі.

– Можна. Толькі гэта ўсё трэба замяніць. Ды і сцены сваё аджылі.

– А колькі ім гадоў?

– Оооо! начальнік, ды я колькі сябе памятаю, гэты будынак стаяла. Тут жа раней быў двор купца нейкага. У рэвалюцыю, кажуць, злавілі які ўцякае ад краснопёрых і там жа скончылі з усёй сям'ёй.

– Дзе?

– Што дзе?

– Ну, скончылі.

– А, так тут у хляве. А потым было складам, а пасля вайны – апорным пунктам.