СтаВл Зосимов Премудрословски - Вар'яцкі сышчыкаў. смешны дэтэктыў

– Так уся вёска ведае і ведае ад каго. -заявіў ўпэўнена бабка.

– І ад каго ж? -спросил Жаба, адрываючы дошку ад сцяны.

– Дык ты што, ня вкурсе, ці што? -удивилась бабка.

– Так не стамляй, назаві імя, сястра, імя, адказаў стары.

– Так сынок ваш, Ізя. -уверено ў голас адрапартавала старая.

– Опа, ні храна сабе, прыкол! -за балдзелі Идот.

– А ты наогул маўчы, ахвяра аборта. -наехала бабка на пацана.

– Ціха! -застрожился Клоп. -с чаго ты, бабка Клавка, гэта ўзяла? Хто табе сказаў гэтую ерась? -отупел Оттила і пацямнеў, так як быў смуглы.

Клавка збянтэжылася і стала выглядаць страшней, гадоў на дваццаць старэйшы за сваіх сямідзесяці гадоў.

– Ну, я так думаю, -насторожилась Клавка і змяніла выразы асобы, і стала выглядаць як трынаццацігадовая дзяўчынка, якія паглядзелі ў люстэрка пасля страты сумлення. Шкура яе нацягнуўся і выдаваў яе рэальнасць толькі бяззубы рот, дзе тырчаў адзін толькі чорны, як вугаль, зуб і недабітыя карыесам пянькі. -Ведь з усіх самцоў, яе наведваў толькі Ізя… і Вы? -бабка папярхнулася. -но вы яе бацька! Я думаю.

– У сарціры думаць будзеш, а тут, давай, ары. -наехал Идот, -Что мужыка ў фарбу ўганяе? Хочаш на тэлебачанне трапіць? Сенсацыя! Брат займеў сястру і нарадзіўся гуманоід? Да ты здохнеш хутчэй, чым хтосьці зверне на гэта ўвагу.

– А можа ты яго бацька? -с яхіднічае бабка Клавка.

– Каго, участковага, ці што? Ты гоніш, старая. -і Идот шпурнуў у яе знойдзены кавалак гною.

– Гэта ты гусей па гнаў. Гаворка, па-мойму, пра зародку Сары ідзе, а не маці клапы. -пояснила бабка.

– Па-першае, не зародак, а эмбрыён. Зародак – у бязмозглай стварэньню. А ў чалавека – эмбрыён. У школе трэба было вучыцца … -заявіў Жаба і глянуў скоса на Идота.

– А па-другое? -напомнила бабка.

– А па-другое.. -і Стары перавёў свой погляд на блашчыц, але таго нідзе не было. -А дзе Клоп? -спросил ён у Клавки.

– Толькі што тут быў. -пожала плячыма бабка.

– Ды ён зваліў. Каму прыемна, калі пра цябе гавораць. Чё там: па-другое? -спросил Идот.

– Дык гэта. Оооо?! -что-то здзівіў Жаба. -Я тут дзірку ў сцяне знайшоў.

– Дзе? -спросил Идот і накіраваўся да Жабы ў глыб хлява.

У сцяне знаходзілася дзірка, з выгляду паходам на студню печы. Уся ў сажы і кулі.

– Ды гэта печка старая… А можа ў ёй скарб закапаны? -обрадовалась старая і прыняла свой першапачатковы выгляд сваіх гадоў. Жаба сунуў руку ў дзірку.

– Ці капкан ад пацукоў. Хе-хе. -прикололся Идот.

– Я смерці не баюся. -І Жаба пагрузіў руку па локаць ўглыб.

Раптам нешта зашебуршало.

– Ааааа!!! -заорал стары і паспрабаваў выцягнуць руку.

– Што,..капкан? -прослезилась бабка. Жаба вылупіў вочы. Рука затрымалася. На лбе ў Жабы пратачыўся пот і шалёныя вочы былі падобныя на тапельца ў апошнія дзве хвіліны.

Праз імгненне рука зноў завибрировала, ды так, што ў Жабы затрэсліся шчокі і ён рэзка вырваў руку вонкі. У пэндзля была заціснутая сухая мумія дохлай ўсмешлівай кошкі.

– Во, мець мяне ў член! -удивился Жаба і працягнуў, дражнячы пысай трупа, да дряблой мордзе Клаўдзіі.

– Уой бай! -дёрнулась бабка і, отпрыгнув на зад, нацешыць на свой неабсяжны зад прамы на цвік сто пяцьдзясят памеру даўжыні ў міліметрах, які тырчыць з дошкі, кінутай ёю самой раней. У валлі дыханье ў спёрло…

– Ха, што я казаў?! што дупай пасаджу цябе на кол. -заржал Идот.

І на ветлыя Идотовы словы, бабуля гаркнуў ва ўсё старое горла.

– Пайшоў на хутар, бабуль лавіць. -взбесилась старая і, прыпадняўшы левую параненую ягадзіцу, выдрала прыбітую дошку да цела. Цвік быў іржавы і з рыфленай паверхняй як у пілы. З канца капнула кроў. Клавка агледзела яго з усіх бакоў і, адчуўшы боль, моцна закрычала.

– Што ржёшь, вырадак? -зарыдала яна і шпурнула дошку з акрываўленым цвіком у Идота. Той, адскочыў і стаў уцякаць. У догонку паляцелі і цэглу, пушчаныя ў след. Адзін з камянёў трапіў вуглом па патыліцы дзецюку. Той упаў і затросся.

– Ты што, гоніш? -испугался Жаба.

– Ні што, ня здохне. -успокоилась бабка Клавка і слінамі памазала рану. Идот крыху пазней ўстаў хістаючыся і прысеў побач, трымаючыся абедзвюма рукамі за балючае месца.

– Я цябе ромбну. -у падлогу галасы прогундел Идот.

– Аб? Глядзіце! У яе ў бруху скрутак з мешкавіны. -Жаба выцягнуў з жывата кошкі гэты скрутак і паказаў усім.

– Разгарні яго -попросил сумны Идот.

– Можа там брюлики? -предположила, забылася боль бабка Клавка. -А ты, шчыгол, ідзі, працуй. -рявкнула яна на Идота. -твоя прозвішча Мухін і ты пралятаеш над долях ад скарбу, як муха над Парыжам.

– Ды што ты кажаш? А можа ты пойдзеш на хрэн, А? -на ехаў Идот. -Сейчас як стукну па цыцкі!

– Эээ, добры! -рыкнул Жаба.– бузу спыняйце абодва. Хочаце, каб Пента адабраў? Дзелім на траіх.

– Во! А гэта уважуха табе Жаба. Даруй. Я не да канца разумеюць цябе … -обрадовался приблатнённый Идот.

– прабачэнне не прасі, я не красна дзяўчына. Ты не зразумеў іншае. Палова мне і палова нам.

– З чаго гэта дзеля? -возмутилась бабка.

– З таго! -оскалился Жаба. -Я б мог наогул адзін забраць усё.

– І як гэта, калі тут ўвечары ўсіх даглядаюць, а ты наогул тут жывеш без выхаду?

– Ды добры вам кусацца, дзядкі. Выкрываем, а то можа там наогул ні храна мела б вартасць. -вступился Идот. -і аўчынка выраба не варта.

Жаба паглядзеў на саўладальнікаў скарбу і разарваў без працы гнілую вяроўку і стаў павольна раскрываць скрутак. Відавочцы на вартаўніка.

– Хэ, бутэлькі. Гліняныя…

– чарачкамі…

– Па сто мілілітраў кожны…

– Шэсць штук…

– А што напісана?

– О, яны запячатаныя?!

– ні зробіш. Старадаўнія, наверное…

– А што напісана, дай паглядзець? -Идот паспрабаваў ўзяць адзін чарачкамі.

– Ня Трошаў, фанатык! -шлёпнула па руцэ бабка пацана.

– Ах, ты ссука … -взорвался Идот і пхнуў бабка Клавку.

– Добры, кажу! прашыпеў Жаба і ўзяў адзін сто міліметровы чарачкамі. Ачысьціў этыкетку аб свае грудзі і зноў прыгледзеўся … -Что неяк не па-руску…

– Дай ка сюды. -протянул руку Идот і ўзяў адзін чарачкамі. -Смотри, лічбы: тысяча.. восемсот.. дзевяноста сёмы.. ці проста сёмы… Незразумела.

– А давай паспрабуем?! Віно, ідзі … -предложила Клавка.

– Не ведаю, не ведаю. Давай, спрабуй, ты баба, цябе і чорт не зваліць. -согласился Жаба.

– Навошта? -Вмешался Идот -лучше ў Піцеры ў антыквар здаць як ёсць.

– Ды па адной паспрабуем, ну,.. обмоем, а астатнія здадзім у антыквар… Так, Жаба?

– Ну, давай, хто першы? -спросил Идот.

– Клавка. прашыпеў Жаба. -Яна прапанавала.

– Ну так, калі не здохне, піць можна.

– Што б вы без мяне рабілі, мужычкі. А мне і паміраць не страшна. Я своё…

– .. Ад шоркалась. -вставил Идот і, развітваўся, за балдзелі.

– Жывёліна! -Шлёпнула па плячы далонькай пацана старая і, іклом падчапіўшы, выдрала корак з бутыльки. Нюхнуў. -Вино.. -заулыбалась яна і глытком высматкала змесціва. Праглынула і кракнула. -Кряааа! клёво.