СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

– Но, јас бев, апчи, кој ги фати?

– Вие, но сепак ми должите, се сеќавате?

– Да, апчи, запомни.. Нека биде Полска.

– … И, извештајот ќе го испратиме преку Интернет до Маршал.

– Дали некогаш сте виделе Маршал, апчи. – Арутун ја забави лажицата.

– Не. Иако некогаш работев како негов ајдут.

– Па, кој ги потпиша документите? – Арутун стигна до харинга и ракавот го допре масниот слој на борш. Во неговата врата има прозорец, како во каса: има тајни документи и копачка, за што ти кажувам тајна, не плукав повеќе од еднаш.

– И тој не знаеше? апчи.

– Ако тој не го признае, тогаш јас не би бил тука.

– Не разбирам, живеел таму како сирење во путер, зошто ти требаше да плукаш?

– Во оваа земја плукањето е навреда, а во мојата татковина тоа е знак на поздравување и loveубов, како бакнеж. На крајот на краиштата, кога се бакнувате, си го цицате затапувањето на вашиот партнер. И ова е бакнеж во далечина… Никој не го виде лицето. Па, добро, изедете и одете гледајте ја парот.

– А ти? апчи.

– И, ќе одам да размислувам. Ако што?.. – Клоп про yеваше. Јас сум под џинка.

– Во спалната соба?

– Во тоалетот, овен, се разбира. Подобро затворете ги во гаражата. Оттаму, тие сè уште нема да излезат до утрото.

– А колата? апчи.

– Кој автомобил?

– Па, од гаражата, апчи, тогаш има кола?

– Имаше еднаш, поточно, мотор. Изија скрши, сега само трошка парче метал, лежејќи наоколу….

– Па, отидов, шеф?! апчи.

Утрото дојде старата жаба и, откако доби упатства, отиде да ја исчисти шталата. Во штала долго време мајсторот не се применуваше и сè што беше покриено со срање. Отила, како и обично, седна да ги усогласи ноктите. Сакам да напоменам дека сите детективи имаат хоби што ги тера да размислуваат: Холмс има виолина, Поарот им верува на своите сиви ќелии без мешање, агентот Кеј има пита, а Клоп исправи нокти. И кога ќе завршија, тој ќе ги влечеше и ќе ги кинеше назад за да ги исправи повторно и истовремено да почувствува зуи на размислување.

Бејл, Бајл, Бале, Бајл. И така, час по час, ден по ден, година по година, и… Одеднаш, од штала се појави незгодно лице на жаба и се загледа, насмеајќи се на полицаецот.

– Што сакаш, смрдлив? – праша Отила.

– Може ли да пушам, шеф? старецот праша несигурно.

– Што, смрди?

– Не е вистинскиот збор. Вие, Крстоносните, се свртевте расипан труп на диносаурус?

– Не, само го испуштив и го пуштив малиот гулаб, што сам по себе не оксигексира.

– Во ред, пуши.

Старецот излегол и извади цигара.

– Чекај!

– Што, шеф?

– Само остави го газот во штала.

– Хее, се сфати шегата. – Сквернат од шталата и сакаше да запали цигара…

– … Не може, или што? – Бубачки бубачки.

– Не, шеф, само Беломор.

– Ајде овде.

Старецот држеше цигара. Отила го зеде и го запали. Цигарата беше чиста, без адитиви.

– Вклучи, пуши. – Дадов Отил на циста цигара.

– А ти долго време кај нас?

– Јас сум тука шест години и размислувам засекогаш. Се помирив. Тој плукаше во кариерата. Тргувано за овој прекрасен свет, од кој носи измет и срање… Проклети го. Накратко, од што сум уморен веќе?

– Не, кога живеев овде до последен пат кога служев, окружните полицајци се менуваа како нараквици.

– И зошто?

– Причините беа различни: тие пиеја премногу, а потоа украдоа преку мерка.

– Па, не ми се заканува. Јас сум наведен меѓу моите претпоставени како алкохоличар и продавач. Кажи ми нешто, дали можам да завршам со изградба на штала пред есента?

Старецот ја испитал зградата, која била половина од тула. Пропаднатите празнини во идовите беа искршени: или скапана иверица, потоа материјал за покривање, потоа вреќи.

– Можеш. Само сето ова треба да се замени. Да, и вашите wallsидови се застарени.

– И колку години има?

– Ахххх! Шеф, да, колку што можам да се сетам, оваа зграда стоеше. Тука беше двор на некој трговец. Во револуцијата, велат тие, фатиле бегство од црвените пердуви и таму завршиле со целото семејство.

– Каде?

– Што, каде?

– Добро, готово.

– Ах, па еве во штала. И тогаш тоа беше магацин, а по војната – упориште.

– Забава. Дали можете да го направите тоа? Се разбира, не расклопувајте се до крај. Мелничарите се сè уште силни, исто така се и камени. Само завршете ги.

– За убав часовник нема да работи. Покрај тоа, потребен ви е асистент, а не еден, барем двајца. И, се разбира, однапред, тогаш ќе има поттик.

– Па, ќе има убав часовник на однапред место, но ќе видиме. Но, ќе платам ако вреди. Како – ќе дадам шарвонети, но не – судијата ќе даде шарвони. Така се согласивме. И во чирак, ќе ти кажам Идот. Дали го знаете ова?

– Се разбира. Ова е морон од Кизикстон. – старецот замрзна кисело.

– А што?

– Да, тој е зависник од дрога, ќе се ебам. – старецот го прсна адамовото јаболко со прсти.

– А ти?

– Јас? По ѓаволите, ова е клучната будала на овој морон што се покорува.

– А што, тие навистина комуницираат? таа е добра во него

– Ај, тој offered понуди дополнителен приход. Со пиење, се разбира.

– Во судот, се разбира, вие нема да ги посведочите овие зборови против Идот.

– Ме држиш за некого, шеф. Јас не сум кучка. Не сум бил во зоната и нема да танцувам на твојата цевка. Подобро време отколку корпа за слободни раце.

– Олади. Ова сум јас. Што ако?!

– Разбирам, шеф.

– И ќе може ли Баба Клава да работи?

– Се разбира. Иако има 65 години, таа ора како булдожер. Но, Идот?! Willе има проблеми.

– Тие нема. Willе ја привлечам и таа.

– А, парите се еднакви за сите?

– Вие повеќе, но по убави часови.

– И, ако го сториме тоа, и нема да изработиме убав часовник?

– Добијте Ширпи од мене и казната не е изречена. Многу работа.

– Но, што има да се изгради?

– pigивата треба да се зголеми. Сакам да имам свињи. Па, па, рацете?

Старецот се стекна.

– Па, ако под овие услови, три парчиња.

– Вие сте четворица и не заборавајте за терминот.

«Тоа и тоа», се заниша со главата, кривејќи се во штала, «секако дека се согласувам».

– Тогаш се договоривме. Дали ќе платите Youе ти дадам пари, но и ти си побарувачка, ја скратиш, жаба?

– Ооо, јас?! Срамота прашање, шеф, ајде да го направиме тоа!! – Старецот зеде длабок здив и запали друга цигара. – Значи, јас вид на како надзорник?!

– Се чини дека.

– И кога да се започне?

– И, дури и сега, ќе му кажам на Арутун што ја носат Идота и баба Клавка. И еве го Идот.

– Запомни го моронот, тој ќе се појави.

Идот се појави на вратата.

– Па, што донесе? – Креверот се сврте кон Кид.

– во готово.

– Колку?

– Неколку парчиња доволно?

– Доста, но тоа не се сите. Helpе му помогнеш на стариот, тој ќе ти објасни сè.

– До ова? О добро, шеф, тој е протечен.

– willе ти го избркам окото сега, ќе одговорам за чаршијата, цртај? – и жабата брзаше со Питфорк, кои не беа далеку, на Идот.