СтаВл Зосимов Премудрословски - Луд детектив. Смешен детектив

Имаше дупка во идот што добро личеше на печка. Сите во саѓи и куршуми.

– Да, ова е стар шпорет… Или можеби богатството е закопано во него? – старицата се радуваше и го претпостави својот оригинален изглед на својата возраст. Theабата ја стави раката во дупката.

– Или стапица од стаорци. Хехе – закачен на Идот.

– Не се плашам од смрт. – И жабата ја втурна својата рака во лактот длабоко.

Одеднаш нешто почна да шушкава.

– Аххх!!! старецот викна и се обиде да ја извлече раката.

– Што,.. стапица? – се качи бабата. Toолчка надуени очи. Раката е заглавена. Пот што излегоа од челото на Тоад и неговите бесни очи беа како давење во последните две минути.

По еден момент, раката повторно вибрираше, толку многу што му се тресеа образите на жаба и тој одеднаш ја извади раката. Сува сума мумија на мртва насмеана мачка беше стегната во четката.

– Леле, имај ми член! – ја изненади жабата и се држеше надвор, задевајќи го лицето на трупот, до матното лице на Клаудија.

– Воа купи! – баба се одвикна и, откако скокна на задната страна, се смири на нејзината огромна задна страна директно на ноктот од сто и педесет големина во милиметри, држејќи се надвор од таблата што самата ја фрли порано. Во гушавост, здив во полн…

– Ха, што реков?! тој газ ќе ве стави на пребројувањето. – наплатувал Идот.

И, според зборовите на пријателскиот Идот, бабата лаеше пред старото грло.

– Отидов на фармата, да фати баби. – старицата се разбесни и, кревајќи го левиот ранет задник, го искина прикован табла на телото. Ноктот беше «рѓосан и со брановидна површина како пила. Крв капеше од крајот. Тастатурата го прегледуваше од сите страни и, чувствувајќи болка, викаше насилно.

– На што се смеете, копиле? – се откина и ја фрли таблата со крвав лак во Идот. Затајуваше и почна да бега. Тули започнати во патеката влегоа во потрага. Еден од камењата удри во агол на задниот дел од главата на дете. Падна и се дупна.

– Дали возите? – жаба исплашена.

– Ништо нема да умре. – баба Клавка се смири и ја помаза раната со плунка. Ајдот подоцна се крена како се ниша и се караше покрај него, држејќи ги со обете рани место.

– youе те треснам. – Идот се сопна во подот на неговиот глас.

– О? Гледајте го! Таа има еден пакет на сноп во стомакот. – Theабата ја повлече оваа пакетче од стомакот на мачката и им ја покажа на сите.

– Свртете го, го праша тажниот Идот.

– Можеби има брулики? – посочи, баба, која ја заборави болката, беше тастатурата. – А ти, Голдфинш, оди на работа. таа лаеше на Идот. – презимето Мухин и леташ над долја од богатство, како мува над Париз.

– Што велите? Или можеби ќе одите во пекол, А? – Идот се возеше на. – Сега ја удрив титулата!

– Ах, добро! – adолчката е ortичкана – Бузу запре и двајцата. Сакате одземена пенкало? Поделете на три.

– Внатре! И ова е почит кон вас жаба. I’mал ми е Те разбрав погрешно … – се радуваше платениот Идот.

– Не барајте прошка, јас не сум црвена девојка. Вие погрешно разбравте друг. Половина за мене и половина за нас.

– Зошто е ова? – се налути бабата.

– Од тоа! – жабата жаба. «Можев да го однесе сам тоа».

– А, како е ако навечер ги проверат сите тука, и дали живеете овде без излез?

– Да, добро сте да каснете, стари луѓе. Отворете го, или можеби таму нема проклета работа таму. – влезе во Идот. – и играта не вреди за свеќа.

Toабата ги погледна сосопствениците на богатството и без проблеми ја раскина скапаната јаже и полека почна да го отвора пакетот. Сведоци на стража.

– Ај, шишињата. Клеј…

– Вага…

– Сто милилитри секоја…

– Шест парчиња…

– И што е напишано?

– Ах, дали се запечатени?!

– Плута. Гроздобер, веројатно…

– И што е напишано, дозволете ми да видам? – Идот се обидов да земам едно скеле.

– Не трофеј, дивјак! – баба на детето шлаканица на рака.

– Ах, кучкаш … – Идот експлодираше и ја затресе бабата Ки.

– Добро, велам! – рече жабата и зеде сто милиметарска скала. Ја исчистив етикетата на градите и повторно погледнав одблизу … – Нешто не е на руски…

– Дај ми го сјајот. – Идот ја држеше раката и зеде една мала скала. – Погледнете ги броевите: илјада.. осумстотини.. деведесет и седми.. или само седмиот… Не е јасно.

– И да пробаме?! Вино, оди … – предложи Тастатура.

– Не знам, не знам. Ајде, обидете се, вие сте жена, вие и ѓаволот нема да паднете. – се согласи жаба.

– Зошто? – Идот интервенираше – Подобро во Санкт Петербург да се претвори во антички дилер како што е.

– Да, ќе се обидеме еден одеднаш, добро, да го измиеме, а останатото ќе го предадеме на продавачот на антички производи… Да, жаба?

– Па, ајде, кој е првиот? Праша Идот.

– Клучот. – рече жаба. – предложи тој.

– Па, да, ако не умрете, можете да пиете.

– Што би направиле без мене, селани. И не се плашам да умрам. Јас сум мојот…

– .. од трепкање. – го воведе Идот и, заминувајќи го, за копиле.

– Говеда! – Старицата удри шлаканица на рамо со дланката на децата и, кревајќи ја заangубата, ја раскина плута од шишето. Зашишан. «Вино..» се насмевна и ја цицаше содржината во заливот. Проголтан и затрупан. – Криаааа! кул

– Па, што? ја прашал жаба, голтајќи плунка.

– Добро. Нешто веќе почна да игра во мојата глава.

– Да го срање. – Одговори Идо возвишено, пиејќи го шишето.

– Да, пеколот знае. Но, дали е стар?! – рече, гледајќи околу неговото веќе празно шише, жаба.

– Ајде да имаме уште еден.. – предложи веселата баба. – Татарите не живеат без двојка.

– Значи, остануваат само три. – Идот беше огорчен. – Што ќе предадеме?

– Слушај, што?! Да пиеме, да пиеме така, авторски. Откако ќе живееме И шишињата се веќе антички. Тие се празни или полни. Шишињата се ценат, а не виното.

И ги испија другите три чаши. Седеа на дневник и запалија цигара: Идот – Марлборо, жаба – Беломор и баба Клава на стара мода – коза нога. Така поминаа надвор, без да завршат со пушењето, седеа…

АПУЛАЗ 4

– Аххх!! Ахх!!! – слушнал од дворот.

– Што е тоа? – скокна од креветот Отила, прашувајќи се себеси. Неговиот ум сè уште беше во сон и тој полека падна на перницата и веднаш се «рчеше».

– Аххх!!! – Блоп повторно скокна и падна наопаку од креветот. – ох, проклетам. – Го зграпчи челото со дланката. – Што викаш, будала?

Пале Изолда Фифовна влезе во собата со проширени очи, покривајќи ја јазливата уста со двете раце.

– Аа, аа. таа кисна и впери прст кон вратата.

– Што друго? – седејќи на подот, го праша Клоп.

– Таму, во штала…

– Што е тоа во штала? зборувајте појасно…

– Има мртва мачка…

– Која мачка? Повторно праша Отила, триејќи му го надуеното чело. – Што зборуваш?

– Мама! – Откако ги рашири очите на подот на нејзиниот глас, рече таа.

– Сега, да видиме. – Отила се крена на нозе и отиде бос во под палта до штала.