СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

– Шумо маро партофтед, Балд!! – Аккос мисли граммофон ва ба гиряву ғусса хӯрдан, бобокалон, аллакай дар замин хобидааст, пушташ ба поён.

– Чӣ хел? – пурсид, гулӯи Мефодийро кашид ва мисли хук ба Балд бо устухонҳои дастҳояш нишаст.

Он вақт, cormorant-и кӯҳна, кӯшиш мекард, ки аз зери cormorant-и миёна берун барояд, гӯши чапи худро кушода ва чӯбро аз бинии худ фишурдааст. Марди ҷавонмард ҷавоб дод, ки дастҳояшро озод накунад ва сарашро ба оғӯш кашад.

– Хуб, дар шакли натуралӣ. – Ман кӯшиш кардам, ки ситораи ҷавонии онҳоро ором кунам, дар назар дорам. – Ҳей, мардуми бехонумон, онҳоро дар катҳо партоед. Ба ман гӯед, Мефодий, ба чӣ шӯриш сар кард?

– Ман!! – намегузорад Болд, бобояш асоснокро сар кард. – Ман хобидаам, дар шакли натуралӣ, ман ҳис мекунам, ки касе пилла мекунад, чашмамро мекушоям – барф. Ман ба ҷунбиш омадам ва бархезам. Ман гардиш мекунам ва дар пеши ман як амма ва трамвай ҳастанд, ки даҳ сантиметр аз ман аст. Шаб хунук аст, бо мурури замон ва инчунин Лизи, чорпоён онро партофтанд, ах!! Яай!! Яай!! – се бор фарёд мезад Мефодий.

– Ҳа!! Ҳа!! Ҳа!! – Лисо се бор ӯро ба чашм зад.

Пас аз ним соат, мо аллакай ба дусад грамм фармоиш додем ва мехостем нофаҳмиҳои худро сафед кунем. Ҳамин тавр як моҳ тӯл кашид, дар ҳоле ки Мефодий заиф нашуд. Чизи хуб корти бонкӣ аст. Иқтисодӣ…

– Ин дар он замонҳои дурдаст бе вақти қонунӣ буд, вақте ки тундра одам буд. Нимрӯз камарбанди тундра-мардро баланд кунед, ним рӯз камарбанди тундра-мардро паст кунед. Ва шапалакҳо зиндагӣ мекарданд. Ва ба бодиққат ба сад дарсад диққат додан, инҳо на умуман мориҳо буданд, балки мамонҳо, хирсҳои қутбӣ, охуи марра ва хукҳо. Ва он гоҳ ҳама Чукчи – мардумро меномиданд, зеро онҳо ягона зот буданд, ки дар тундра зиндагӣ мекарданд. То чӣ андоза марди тундра бо камарбанди баланд бардошта онро харошида истодааст, дар ҳоле ки Чукчи дар яранга аз тӯфони даҳшатбор зинда мемонад. Артрит харошидани тундра-мардро бозмедорад ва тӯфон ба поён фаромад. Ва Чукчи хонаҳои худро дар тундра тарк карданд ва фавран ба ӯ барои барфи тозаи сафед бо пешобаш зард изҳори ташаккур карданд. Ва тундра ба монанди норасоии витамин дар бадан, ба монанди акне дар бадан табдил ёфт. Ва ин ҳама пайдо шуд ва ҳама ба рақс шурӯъ карданд, аммо оромона icicles зард нопадид шуданд, касе онҳоро дуздид ва сӯрохиҳо партофт. Ва он гоҳ, чокчии маҳаллӣ Сережа, ки ҳама онро «барфи зард» меноманд, ҳикояи худро идома дод, марди тундра ба ӯ амр дод, ки дузд пайдо кунад ва онро хом хомӯш кунад. Ҳама Чукчиҳо дар барфи барф дафн карда шуданд ва мунтазир буданд ва дар ҳайрат монданд. Маълум мешавад, ки фарзандони онҳо дуздоне буданд, ки ин яхмосро барои кокерелҳо, ки дар бозор мефурӯшанд, меҳисобиданд. Ва чун кӯдак таваллуд мешавад, ба вай гуфтанд:

– Бихӯред, сарбоз, барфи зард!! – ва ӯро латукӯб карда, ӯро пешакӣ зада, хусусан дар сараш.

Дар маҷмӯъ, барфи Сережа-Зард ҷавон, бисту ҳафтсола буд, боқимонда ҳама ба монанди Чукчи. Вай ба Китобхонаи марказӣ рафта, дар роҳ шишаҳо ҷамъ кард. Боре вай рӯзҳои дароз нопадид шуданро сар кард. Ҳама гуногун буданд, аммо кунҷков буданд. Вақте ки ӯ зоҳир шуд, вай пурсида шуд. Ӯ хомӯш буд. Аммо вақте ки ӯ маст буд ва Сережа Зард Барф иқрор шуд, ки ба қарибӣ издивоҷ хоҳад кард.

– Ва ба кӣ? – аз паи саволе.

– Бале, нисфи қалби ман аст, вай дар минтақа зиндагӣ мекунад, гарчанде ки ӯ аллакай шасту яксола аст, азбаски вай ҳеч гуна кӯдаконро талаб намекунад, аллакай ҳашт ҳастанд. Инҷо ман онҳоро хӯрондам ва таълим медиҳам, чунон ки падарам маро ба воя расонд ва падари ӯ падар ва падараш – падар, модараш, зеро падарӣ буд. – Серёжа дар бинии худ ғелонда, бузро берун овард, ба он нигоҳ карда, хӯрд. – Ман Chupa-chupҳоро дӯст медорам, аммо ин фикрҳои оқилона медиҳад. Хуб, чанде пеш ман хонаи касеро наёфтам. Вай ба он ҷо фуруд омад, нигоҳ кард, барои ҳама ҷой кофӣ буд: занаш, ман ва кӯдакон. Дуруст аст, ки пири калон пушаймон аст ва дувоздаҳ сол зиндонӣ аст. Аммо ҳоло ҳам ҷавон, беақл, танҳо чил нафар кӯфтанд. Ман ба ӯ таълим додам, аммо ӯ ба таҷрибаи ман бовар накард. Хуб, тобистон ҳоло ҳам мондааст, бинобар ин ман қарор додам, ки дар хона таъмири евро гузаронам, ман аллакай лой, ранг ва ҷӯра харидаам. Дуруст аст, ки баъзе холаҳо омада буданд: «Шумо чӣ кор карда истодаед?». – мепурсанд онҳо. «Таъмир». – Ман мегӯям, аммо ман фавран фаҳмидам, ки онҳо дер мондаанд, хона аллакай аз ҷониби ман ҷойгир шудааст. – Сережа Зард Барфи як тахтачаро аз зери кат гирифта, як таракчаро пахш кард, ки чӣ тавр аз дегҳо ҷаҳида рафтанро намедонист, онро бо моеъи зард шарҳ дода, онро ба рӯйи худ халос кард. Руск пора кард, вале шикаста нашуд. Чукчи оҳиста чашмонашро кушод, ба чеҳраи шикастае, ки аз тарқиши крек берун меистод, нигарист.

– Оооооооо!! вай гирья кард ва дандонашро бо хурмо гарм кард…

Тобистон гузашт. Чукчи бо Финголс бе дандонҳои пешин расид. Дар сари вай косахонаи хуни пӯшида буд.

– Чӣ Серёжа, соҳибхоназанро ҷашн гирифт, торик шуд, рӯшноӣ хомӯш шуд? – одамони бехонумон.

– Не, ин аммаҳо бо соҳибони ин хона омаданд, аммо ман таъмирро аллакай ба анҷом расонида будам, ман мехостам бо оилаам биравам. Ҳамин тавр онҳо маро бо клубҳо мезаданд. Сагон. Анҷоми…

Офтоб медурахшид. Осмон равшан буд ва ватандӯстони ватандӯсту бесомон дар утоқҳои баҳрӣ нишаста, картон бофтанд, шишаҳои дигарро гузоштанд, дигарон бошанд, банкаҳои алюминийро барои коктейлҳо ва пиво пазмон карданд. Ҳамааш хуб мебуд, аммо дар яке аз манзилҳои истиқоматӣ ду УАЗ буданд, ки чароғҳои кабуд буданд ва «падарон» аз дар баромаданд ва зан ва «бачаҳо» дар тан либосҳои либосӣ доштанд, ки дар одамони оддӣ «зард» меномиданд. Сокинони маҳаллӣ то ҳол сабаби боздоштро намефаҳманд, зеро ин трио ба таври қатъӣ дар партовгоҳҳо ғайб мезад ва ҳавлиро ҳар рӯз тоза мекард. Ҳар кадоми онҳо инвентаризатсияи худро дошт, ки ба дастҳояш аллакай одат карда буданд ва ҳар яки онҳо бо шӯбка, халта ва сумка қайд карда шуда буданд. Ин асбобҳо ба сифати тимис ё тӯмор, ҳамчун хона ё косибӣ барои хона ба назар мерасиданд. Ва Худо нигаҳ дорад, ки ягон шахси бегонаро гирад. Ҳама чиз, марг. Кранти. Аммо дар ин сегона қабл аз ин ҳодиса ва Мадами чорум Тумор пайдо шуданд. Ва мо меравем.

Як рӯз пеш. Дар арафаи саҳар, Мадам Тумор аввал бархост ва тасмим гирифт, ки алтернативаи дигареро пешниҳод кунад, кори муфид кунад ва майдонро тоза кунад, вақте ки ҳама бо тӯфони хомӯш, яъне бақайдгирии оила дар хоб буданд. Ҳама аъзои ин «гурӯҳ» як бор маҳкум нашуда буданд. Азбаски худаш надошт, вай инвентаризатсияи ягон каси дигарро ба даст оварда, умедвор буд, ки мегӯянд онҳо ҳамааш худашанд?! Роҳ меравад, шӯрида истодааст, қуттиҳои сигорро ҷамъ мекунад, ҳама намудҳои қандҳои конфетиро нест мекунад ва ношукрӣ намекунад, дар дохили қуттиҳо нигоҳ мекунад ва партовҳои парокандаеро дар атрофи кулчаҳо ва обанборҳо ҷамъ мекунад. Ӯ қабати ҳудудро аллакай тоза кардааст ва ногаҳон мебинад, ки дар паҳлӯи роҳ марду зан чӣ гуна ба таври қатъӣ ҷудо шуда истодаанд.