СтаВл Зосимов Премудрословски - ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар

© СтаВл Зосимов Премудрословски, 2019

ISBN 978-5-0050-8779-9

Создано в интеллектуальной издательской системе Ridero

Баъд аз он ки ман ба модарам навиштам: «Салом, салом модар!», Ман ба сӯи хобгоҳи омӯзишгоҳи гуруснаам рафтам ва фикр кардам:

– Фарқияти байни русҳо ва амрикоиҳо ва аврупоиҳо чӣ гуна аст?

– Ва бо он, ки онҳо зиндагӣ мекунанд ва фикрҳои мантиқӣ доранд, мо абстракт ҳастем. – Ман ба худ ҷавоб додам ва рафтам. Ман нӯшидан мехостам – дахшатнок ва газидан. Ман меравам, бинобар ин ман аз хиёбоне дар масофаи девори оҳанпӯши як корхонаи саноатӣ мегузарам. Ман мебинам, ки торик шуда истодааст. Ман шунидам, ки дар паҳлуи девор касе ором, аммо ҷароҳат мебахшад ва овози худро қодир нест. Ман ҳам ҷавоб додам. Ман мебинам, ки як халтаи картошка аз чизе дар тарафи дигари девор мерезад ва бо чизе дар болои ман низ гузошта шудааст. Ман саҷда кардам ва халта ба рафтани саги зоти номаълум, ки чанде пеш аз ман гузошта шуда буд, бархӯрд кард. Ман ба назди ӯ рафтам, кунҷкобона ӯро таҳқиқ кардам ва ҳеҷ чизро дар гумон надоштан ё фикр накардан, воз кард ва дар онҷо …, дар он ҷо?! Дар он ҷо вай ба таври қатъӣ печонида шуда буд, ва ҳатто бо ҳасиб дуддодашуда фишор медод. Бе фикр дар бораи чизе, ман якеро берун кашида, халтаи себи онро гирифтам ва ба китфи ман партофта, ман бо суръати Феррари ба меҳмонхонаи худ суръат додам ва ин чӯбчаи фаромӯшнашавандаро дар роҳ фурӯ бурдам.

Ман фавран мехостам таҳсил кунам ва зиндагӣ кунам.

Пас чӣ шуд?! Кузя. Ли: вай шубҳаовар аст, вай як халтаи картошка, инчунин сокини Сыктывкар аст, ба дӯсташ ва рафиқаш омад: сокини дараи Алдирбагуй, фермаи «Маро хӯрок деҳ», ки нақши ман дар асирӣ буд ва ба забони русӣ гап намезанад.

– Халта дар куҷост? Кузя пурсид.

– Ва шумо ӯро партофтед? – Командири ибрӣ ба савол ҷавоб дод.

– Ва шумо шӯхӣ кардед?

– Ва шумо..??

Сипас ҷанги беихтиёр ба амал меояд. Аммо ростқавлона, ҳасиб талх-лоғар ва болаззат буд…

P.S. Мо фарши болиштро ба хонавода фурӯхтем ва ба баҳри ғарқшавӣ ва беақлӣ ғарқ шудем… Ба сессия иҷоза дода шуд…

Рӯзи дигар, барои таслим нашудан, маро ба сафи қувваҳои мусаллаҳи Иттиҳоди Шӯравӣ, яъне дар артиш гирифтанд. Он ҷо, дар як моҳ, ман ҳама чизҳоеро, ки ман дар марказҳои рӯзона, кӯдакистон, дар мактаби миёна ва дар ду омӯзишгоҳҳои касбӣ таҳсил кардам, фаромӯш кардам: ҳафтсад ҳашт ҳазору нӯҳ саду чилу се нуқта бисту чорсаду ҳафтод, ки дар тарафи чапи хиёбон аз риш то ҷои думбардор мондаанд. метро.

Мо истодем, бинобар ин мо қариб дар назди даромадгоҳи қисми ҳарбӣ посух дорем ва дар даромадгоҳ сигор мекашем. Он гоҳ дар кишвари осоиштаи мо бӯҳрон ба вуқӯъ омад. Вақт вазнин буд, дар як моҳ се халта сигор мекашид. Ва қисмати мо дар паҳлӯи совхози «Бут удар» ҷойгир аст ва ин дуруст аст. Ҳамин тавр, мо истода, сигор мекашем ва Баба Яга аз паси дарахт медавад. Дуруст аст, ки номи ӯ Ҷадвига буд. Хуб. – мо фикр мекунем, – чӯҷаи кӯҳна ва бо вуҷуди ин, мо дар бораи бех бо BlackBerry орзу мекунем. Ва ӯ фарёд мезанад, ба фикрҳои мо халал мерасонад. Вай кару кӯрон аст.

– Оҳ, сарбозон, ҷавоб диҳед, аwww?!

– Б, аҳмақ, ту бо чӣ фарёд мезанӣ, пир? Мо ҳаштсаду ду сантиметр аз шумо дурем?! Дар паси девор!!

– Тавре?

– Бес! – боз посух дод посбон. – Ба шумо чӣ лозим аст, бигӯед ё рафтан сабзӣ?

– Ман, мегӯяд модаркалони хеле пир. – ба шумо лозим аст, ки ба фурӯш равед, – ва табассум кард, – каме хук, Борюсенка. Ман moonshine-ро дар сари суфра мегузорам, ҳатто онро ба ман медиҳад.

– Ҳоло бо ту чӣ ҳаст? Ман пурсидам, марде, ки хукҳоро танҳо дар зоотехникӣ дидааст, аммо бо баъзе сабабҳо онҳоро ба теппаҳо меноманд.

– Тавре?

– Dras!! Бо ту чӣ овард? Ман дар як овоз такрор кардам.

– Ман ба шумо гӯшти хук медиҳам … – бе шунидан ва намефаҳманд саволи ман, яке аз онҳо ҷавоб дод.

– Вай, дар роҳ, шишаи агарик дошт. – Ман таклиф кардам, ки дар назди рафиқонам.

– Ва дар куҷо зиндагӣ мекунед? – пурсид як дӯст

– Ва шумо ба деҳа омада, Яду мегӯед, кӯчаҳои мо гунг ҳастанд.

– Чӣ? Арсенал, ё чӣ? Ман ба гӯши ӯ нидо кардам, ба мисли садопардоз.

– Не, азизи ман! Хе.. Аз Яд Вигу пурсед!!

– Ва кай меояд? – пурсид рафиқ.

– Ва дар охири ҳафта, дар нимрӯз! Ман ӯро на танҳо ғизо медиҳам. – ҷавоб дод бибиям ва ба ҷамъоварии буттаҳои сабз хушхӯю рафт.

Дар охир, ман аз ҳамкорам пурсидам.

– Комрон, шумо хукҳоро куштед?

– Албатта. Ман дар шаҳри колхоз зиндагӣ мекардам.

Якшанбе расид. Мо аз як гӯшаи дуртари девор ба АВОЛ фиристем. Мо бе мушкилӣ ба деҳа расидем ва ёфтани хонаи ӯ барои мо мушкил набуд, хусусан аз он ки дар деҳа танҳо панҷ хона ва хобгоҳе бо коргарони муҳоҷир, дона донаҳо буданд. Биё ба вай маънои. Ва ӯ ва нонрезаҳо ва намак ва ҳатто goof ёфт шуданд. Мо хӯроки табиӣ мехӯрдем ва бештар менӯшидем.

– Хуб, зани пир? – рафиқ оғоз кард. – хук дар куҷост?

– Бале, ӯ хук, дар анбор маҳбуб аст. вай ҷавоб дод ва ба ҳуҷра даромад. Вай як бастаи ним метрро мегирад. Он шамшери асри 5-уми пеш аз милодро меомӯзонад ва кашад. Ранг, зангзадагӣ ва дастак ба лентаи барқ печонида шудааст.

– Ана, писарон, ин дер Юсуфи ман аст, баргашта дар Ҷанги Якуми Ҷаҳонӣ. Вақте ки дар корхонаи гӯштӣ, ӯ ҳамаеро ишғол мекард ва бурид: ҳатто гов ва мурғ.

Ман ба нигоҳи шаффоф, ба стахановскийи вай нигарон будам. Як дӯстам кордро аз дасти хонумаш гирифтааст…

– Биёед, ба ман гӯед. – Дар куҷо рама кард, А?

Вай моро ба анбор табдил медиҳад.

– Он ҷо, – мегӯяд, – Борисенка маҳбуби ман.

Ростқавлона ман ба ин Борусенка нигоҳ мекунам ва чашмони ман аз паси гӯши ман ҳастанд.

Роҳравии ӯро аз тахтачаҳо ва сиккаҳои пояш ду-се бор карданд. Ва аз ҷои кандакориҳо пӯшишҳо ва асо ба тағйирёбанда овезон мешаванд. Эҳтимол, ин piglet Boryushishche нисфи ҳаёт аст ва дурӯғ намегӯяд.

– Оҳ, азизам, ман ба назди теппа меравам. – бобояш ғуссаи даҳони дандонашро бо кунҷҳои шарф пӯшонд. – Ва шумо бо борюсенка эҳтиёткор бошед. Ман танҳо аз хешовандонам. Ҳеҷ каси дигаре нест, ман ӯро аз таваллуд нигоҳубин мекунам. Хуб, чорвои калони ман. Яйййй!! – зани пир гиря кард ва дарҳол гиряро якбора қатъ кард ва овози худро аз тобут ба басс иваз кард. – Ва фаромӯш накунед, бачаҳо, ман онро барои фурӯш дорам…

– Ҳама чиз фарёд хоҳад зад, набера!!! – Комрон ташвиқ кард ва ба ман рӯ овард. – Ва ту, дӯсти ман, ба ман кӯмак кун, дарро кушо.

Ман бо истироҳат ба назди ӯ рафтам ва гардишгарро гардондам, дарвоза калон шуд ва хук ҳатто гӯшашро нарасид. Саркашро мекушад. Хуб, дӯсти ман фавран ошуфта нашуд ва бо тамоми қувваташ чӣ гуна як хукро дар никел бурид, нимарӯз хобида ва ба боло баромад. Никел, андозаи табақ. Пас аз чанд сония, хук чашми росташро ва баъд чапро кушод. Сипас садои баланде пайравӣ кард ва «мамонт» -и Файтинг ба думҳояш ҷаҳида афтод, ки аз шикамаш баромада, пойҳояш мушоҳида нашуданд.