СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Чӣ, бачаи?

– Номи марди пир, apchi, – Toad.

– Баха? Ҳей. Бигзор лӯлаи ғилоф бошад… Бахши сафед ба шарафи скани сафед.

– Чӣ? apchi.

– Не, ҳеҷ чиз. Хуб, чӣ рафтан?!.. Аммо не. Интизор шавед… Биёед, якҷоя хӯрок мехӯред?!

Харутун чашмонашро кушод ва забонашро каме ба ҳайрат овард.

– НЕ муқобили? – пурсид вай ва бо чашмони бад ба Оттил нигарист. – Шумо мувофиқи шабу рӯз, шабу рӯз нахӯрдаед?

– Бале, apchi, маҳз. – дастонашро канда, Харутун якбора давид ва дар курсии дигар нишаст.

– Чӣ нишаст? – Оттила ронд.

– Чӣ, ман.. ман, ва ман чӣ ҳастам? – Корпарто ғусса хӯрд ва хомӯш шуд.

– Бирав, инро бигир: шӯрбо ҳаст, зарфҳо, табақҳо, яхдон ҳастанд, – бобояш бо дастони худ ишора кард, ки ошхона аст. -… ошпаз ҳаст. Хуб, шумо медонед… Як тиҷорати ҷиддӣ паҳн шудааст.

– Чӣ? Дар бораи анаша? – шӯрборо ба воситаи шӯрбо пахш кард, Харутун ғамгин шуд.

– Танҳо нафаҳмед. Онро фурӯ гиред ва иштиҳои худро вайрон накунед.

Харутун ба маслиҳати сартарошхона пайравӣ карда онро ба худ фурӯ гирифт.

– Набудани назорат ва ташкили тамоми нашъамандон зарур аст.

– Танҳо, apchi, мо рӯзи кории ҷомеаро дар деҳа мегузаронем.

– Маҳз! Ва маршал тамоми хароҷоти моро мепардозад. Ва тавсиф ва нест кардани ҳама доруҳо…

– Ва он гоҳ мо ин ниқобро нест мекунем.

– Оё ин қонунист? Апчи

– Чӣ?

– Хуб, дар бораи хук, апчи.

– Шумо хафа мекунед, ҳамаи инҳо дар гузориш ҳамчун бонус барои саги расмии Полкан, барои забти Idot ва Toad дохил карда мешаванд.

– Аммо ман, апчи, онҳоро кӣ дастгир кард?

– Шумо, аммо шумо ба ҳар ҳол аз ман қарздоред, дар хотир доред?

– Бале, apchi, ба ёд.. Бигзор Полкан бошад.

– … Ва мо ҳисоботро тавассути Интернет ба Маршалл мефиристем.

– Оё шумо ягон бор Маршалро дидаед, apchi. -Арутун қошуқро суст кард.

– Не. Гарчанде ки ман як вақтҳо адвокати ӯ кор мекардам.

– Пас, ҳуҷҷатҳоро кӣ имзо кардааст? – Арутун ба гом наздик шуд ва даст ба қабати равғани борщ ламс намуд. Дари вай тирезае дорад, ба мисли дар кассаи амонатӣ: коғазҳо ва пинҳонҳо мавҷуданд, ки ба шумо сирри онро мегӯям, ман якчанд маротиба туф кардам.

– Ва ӯ намедонист? apchi.

– Агар ӯ эътироф намекард, пас ман дар ин ҷо намебудам.

– Ман намефаҳмам, ту дар онҷо мисли панир дар равған зиндагӣ мекардӣ, чаро ба туф кардан лозим будӣ?

– Дар ин кишвар туф кардан таҳқир аст ва дар ватани ман ин нишонаи салом ва муҳаббат аст, мисли бӯса. Дар поёни кор, вақте ки шумо бӯса мекунед, шумо ба доми ғуссаи шарики худ месарояд. Ва ин бӯса дар масофаи дур аст… Касе чеҳраи ӯро надидааст. Хуб, хуб, бихӯред ва рафта dime тамошо кунед.

– Ва шумо? apchi.

– Ва ман фикр мекунам. Агар чӣ?!.. – Клоп ғавғо кард. Ман зери зинка ҳастам.

– Дар хоб?

– Дар ҳоҷатхона, рама, албатта. Беҳтараш онҳоро дар гараж пӯшед. Аз он ҷо, онҳо то ҳол саҳар берун нахоҳанд баромад.

– Ва мошин? apchi.

– Кадом мошин?

– Хуб, азбаски гараж, apchi, пас мошин ҳаст?

– Боре буд, аниқтараш, мотосикл. Изя шикастааст, акнун танҳо пораи шикаста дар атрофи он…

– Хуб, ман рафтам, Босс?! apchi.

Субҳи рӯзи қиёмат пирамард омада, дастур гирифта, ба тоза кардани анбор рафт. Дар анбор муддати тӯлонӣ дасти усто ба кор бурда нашуд ва ҳама чиз дар ғусса буд. Оттила, маъмулӣ, ба ҳамвор кардани нохунҳо нишаст. Ман мехоҳам қайд кунам, ки ҳама детективҳо як маҳфиле доранд, ки онҳоро ба фикр кардан водор мекунад: Холмс бозии скрипка дорад, Пуирот ба ҳуҷайраҳои хокистарии худ бе дахолат эътимод дорад, Агент Кэй пирог дорад ва Klop нохунҳоро рост мекунад. Ва ҳангоме ки онҳо ба итмом расиданд, ӯ онҳоро даровард ва боз мекофт, то онҳоро боз ислоҳ кунад ва дар айни замон ғавғои фикрро ҳис кунад.

Bale, bale, bale, bale. Ҳамин тавр, бо гузашти як соат, рӯз аз рӯз, сол ба сол ва… Ногаҳон чеҳраи нохуши Бӯра аз анбор пайдо шуд ва ба милиса табассум намуд.

– Шумо чӣ мехоҳед, stinker? Оттила пурсид.

– Метавонам сигор кашам, саркор? пирамард номаълум пурсид.

– Ин чист?

– Калимаи дуруст нест. Шумо, пайроҳа, ҷасади як пӯсидаи динозаврро гардондед?

– Не, ман танҳо онро оҳиста кардам ва иҷозат додам, ки кабӯтарро каме берун орам, ки худ оксиди нест.

– Хуб, дуд.

Пирамард берун баромада сигор кашид.

– Интизор шавед!

– Чӣ, саркор?

– Фақат хари худро дар анбор гузоред.

– Ҳе, шӯхӣ фаҳмид. – Аз анбор даст кашид ва мехост тамокукашӣ кунад…

– … Кант, ё чӣ? – Хатои ишк.

– Не, саркор, танҳо Беломор.

– Биёед.

Пиразан сигор кашид. Оттила онро гирифта, даргиронд. Тамоку тоза, бе иловаҳо буд.

– Он, дуд. – Оттилро ба тамокуи сигор дод.

– Ва шумо барои муддати тӯлонӣ ба мо?

– Ман шаш сол дар ин ҷо будам ва то абад андеша кардам. Ман оштӣ шудам. Ӯ ба касбаш туф кард. Маҳз барои ин ҷаҳони аҷибе, ки аз он поруро месӯзонад ва месӯзонад… Ӯро лаънат мекунад. Хулоса, ман аз чӣ хастаам?

– Не, вақте ки ман то охирин бор хизмат мекардам, милисаҳои ноҳия мисли дастпӯшак иваз шуданд.

– Ва чаро?

– Сабабҳо гуногун буданд: онҳо аз ҳад зиёд менӯшиданд, сипас миқдорро чен мекарданд.

– Хуб, ин ба ман таҳдид намекунад. Ман дар байни сардорони ман ҳамчун нӯшокиҳои спиртӣ ва фурӯш номбар кардаам. Ба ман гӯед, ки ман як анборро пеш аз тирамоҳ ба анҷом расонам?

Одами пир биноро аз назар гузаронд, ки нисфи он аз хишт сохта шуда буд. Холигиҳои харобшуда дар деворҳо таъмир карда шуданд: ё фанери пӯсида, сипас маводи сақфпӯш, сипас халтаҳо.

– Шумо метавонед. Танҳо ҳамаи инро иваз кардан лозим аст. Бале, ва деворҳои шумо кӯҳнаанд.

– Ва онҳо чандсолаанд?

– Ох! Саркор, ҳа, то он ҷое ки ман дар ёд дорам, ин бино истод. Дар ин ҷо дар саҳни баъзе тоҷирон ҷой дошт. Дар инқилоб, онҳо мегӯянд, онҳо гурехта аз парҳоро сурх карданд ва дар он ҷо бо тамоми оила ба итмом расиданд.

– Дар куҷо?

– Чӣ, дар куҷо?

– Хуб, анҷом.

– Ах, пас дар ин ҷо дар анбор. Ва он гоҳ ин як анбор буд ва пас аз ҷанг – як қалъаи.

– шавковар. Шумо инро карда метавонед? Албатта, то ба охир тақсим накунед. Милзорҳо ҳоло ҳам мустаҳкаманд, онҳо ҳам санг мебошанд. Танҳо онҳоро тамом кунед.

– Барои тамошои хуб кор нахоҳад кард. Ғайр аз ин, ба шумо ёрдамчӣ лозим аст, на як, на камтар аз ду нафар. Ва, албатта, пешпардохт, пас ангеза хоҳад буд.

– Хуб, дар ҷои пешакӣ соате ҷарима хоҳад буд, аммо мебинем. Аммо ман пардохт мекунам, агар ин ба маблағи он бошад. Мисли – ман як садақа медиҳам ва довар ба ман як танга медиҳад. Ҳамин тавр мо розӣ шудем. Ва дар шогирдон ба шумо Idot мегӯям. Оё шумо инро медонед?

– Албатта. Ин як морон аз Қызихстон аст. – пир пир туршиҳоро пора кард.

– Ва чӣ?

– Бале, ӯ нашъаманд аст, ман масхара мекунам. – пиразан себи Одамро бо ангушташ пахш кард.

– Ва шумо?

– Ман? Гумон кунед, ин фиребгари калидии ин морон итоат кард.

– Ва чӣ, онҳо дар ҳақиқат муошират мекунанд? вай ба вай хуб аст.

– Оҳ, вай ба вай даромади иловагӣ пешниҳод кард. Албатта, бо нӯшидан.