СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Хуб, биёед, кӣ аввалин аст? Идот пурсид.

– Калид. – гуфт Toad. – пешниҳод кард.

– Хуб, агар шумо намемиред, шумо менӯшед.

– Шумо бе ман чӣ кор мекардед, кишоварзон. Ва ман аз марг наметарсам. Ман худам…

– .. аз дурахшидан. – Идроро муаррифӣ кард ва бо назардошти рухсатии худ ба саробон.

– Чорво! – Зани пир ба китфи тифлаки бачагона ба зарба задааст ва тапиши худро гирифта, тӯрро аз шиша канда партофт. Хуршед. «Шароб..» ӯ табассум кард ва мундариҷаро дар ҷуръа фурӯ бурд. Гирифт ва гиря кард. -Крааааа! сард.

– Хуб, чӣ? – пурсид Бӯри, оби даҳонашро фурӯ бурд.

– Хуб. Чизе аллакай дар сари ман бозӣ карданро сар кард.

– Ҳа булшит. – Идот бо шубҳа ҷавоб дод, шишаашро нӯшид.

– Бале, ҷаҳаннам медонад. Аммо он пир аст?! – гуфт, ба атрофи шишаи холии худ менигарад, – Бӯса.

– Ва биёед боз як чиз диҳем.. – бибии хушбахт пешниҳод кард. – Татарҳо бе ҳамсар зиндагӣ намекунанд.

– Ҳамин тавр, танҳо се нафар мондаанд. – Идот хашмгин шуд. – Мо чиро месупорем?

– Гӯш кун, чӣ?! Нӯшидан, ҳамин тавр менӯшидан, роялти. Боре мо зиндагӣ мекунем. Ва машки аллакай антиқа. Онҳо холӣ ё пуранд. Зарфҳо қадр карда мешаванд, на шароб.

Ва онҳо се шишаи дигарро менӯшиданд. Онҳо ба тахтача нишаста, сигорро сӯзониданд: Идот – Марлборо, Бача – Беломор ва бибии Клавка дар шакли кӯҳна – пои буз. Ҳамин тавр онҳо бе тамокукашӣ ва нишастӣ баромада рафтанд…

АПУЛАЗ 4

– Аххх!! Ахх!!! – шунида шуд аз ҳавлӣ.

– Ин чист? – аз ҷой бархеста Оттила, аз худ пурсид. Ақли ӯ ҳанӯз дар хоб буд ва ӯ оҳиста ба болишт афтод ва фавран хуршед.

– Аххх!!! -Блоп аз ҷой бархеста, аз ҷойгаҳ ба зер афтид. – Оҳ, лаънат. – Ӯ пешонаи худро бо хурмоаш бардошт. – Чӣ фарёд мекунӣ, аҳмақ?

Пале Изолда Фифовна бо чашмони васеъ ба ҳуҷра даромада, даҳонашро бо ду даст пӯшид.

– Аа, аа. вай ғусса хӯрда, ангушти худро ба дари хона ишора кард.

– Боз чӣ? – дар курсии нишаста пурсид Клоп.

– Ана, дар анбор…

– Он чӣ дар анбор аст? муфассал сухан гӯед…

– Як гурба мурда аст…

– Кадом гурба? Оттила боз пурсид, ки пешони варамкардаро ғарқ мекунад. – Шумо дар бораи чӣ мегӯед?

– Модар! – чашмонашро ба замин овехта, гуфт вай.

– Ҳозир, биё бубинем. – Оттила ба пойҳояш хест ва пойафзоли худро дар зери пояш ба анбор бурд.

Дирӯз, вай субҳи барвақт баргашт, вақте ҳама хоб буданд ва аз ин рӯ дар бораи ҳиллаҳои маҳбусон напурсиданд. Зинка аз паи вай рафтанд.

Анбор ба хайрат афтод. Ҳама пароканда кардашуда бетағйир монданд. Остероид Одноглазович дар мобайни партовҳо нишаста буд: нафақахӯр, собиқадори меҳнат, чорводори категорияи шашум, ки дар рӯзи астронавтика таваллуд шудааст. Шавҳари Бибиям Клавка, аниқтараш, Клавдиус Алдаровна фон Шлюченберг, духтари Барон, писари ғайриқонунии Ленин. Вай инро ба ҳама нақл кард.

– Шумо дар ин ҷо чӣ кор мекунед? пурсид Отил, марди пире, ки гирифтори дистрофия аст.

– Ман нишастаам. – бобо оромона ҷавоб дод ва телефонро сахт кард.

– Ман мебинам, ки шумо кор намекунед.

– Ва пас аз ин чӣ мепурсед?

– Чӣ гуна шумо ба ин ҷо омадед? – илова кард басс Изолда.

– Бирав, ман инро фаҳмидам. гуфт Бедбуг ба занаш ва ба бобояш рӯ овард. – Ҷавоб.

– Аз сӯрохи дар девор баромада, Остероид сарашро ишора кард.

Оттила ба воситаи партовгоҳ ба сӯрохи девор гузашт ва пушти говеро дид, ки думи онро бардоштааст. Вай ба вай нигарист ва тарсид: боми хонаҳо намоён буданд.

– Кӯча ҳаст ё чизе? бобояшро пурсид.

– Хе, албатта.

– Ва тамоми чорвои ман куҷост? – Аввалин чизе, ки ба ёд овард Клопу, ки бо биниши паҳлуӣ ва мӯйҳои ҳассосии гӯш ба атрофи анбор аз дарун нигарист. «Бале, хари худро бардоред», – фарьёд зад ва думи говро кашид. Вай, дар интиқом, ба вай сели мисли шланги оташ, бо фишори сад атмосфера рехт. Оттила аз фишор ду метр ба қафо парвоз карда, гиреҳ ба поруи хук афтид. Изолда ба назди ӯ давида, бо кӯмаки беамалии ӯ муроҷиат кард ва сарашро ба сандуқи зебои вай такя кард. Ва ӯ мехост гиря кунад…

– Фу! – вай сарашро ба қафо партофт ва бо чашми паҳлӯ вай мушоҳида кард, ки фишори Мэйи аз сӯрохи рехт: «Мууу!!!» – гов фарбеҳ кард, дартантанӯл ва думашро аз бзйк кашида, ӯро баргардонд. ва дигар ҳашаротҳо.

– Калид дар куҷост? – бобо пурсид ва як садои дудро берун овард.

– Калид чист? – ибрӣ ҷавоб дод Бедбуг, ки аз поруи поруро баланд мешавад.

– Зани ман, ки ту ӯро ба ғуломӣ маҳкум кардаӣ!!! – Остероид хам шуда, ба дастонаш зону зада, бо дастонаш бархест. Чеҳраи ӯ маргро изҳор мекард.

– Изолда!!

– Чӣ, асал?

– Дар куҷо гурбаро дидӣ?

– Он ҷо, сӯрохи. Вай аз ин ҷо баромада, кӯчид? – ба ранги Исолд афтод. – Ман мехостам ӯро фиреб диҳам, менигарам ва ӯ ба модаркалон ва ин бобою бобоям табдил ёфт.

– Зани ман, фашист дар куҷост? – хавотир шуд Остероид.

Ин муҳоҷирони меҳнатӣ дар куҷоянд? – пурсид Клоп Зани.

– Намедонам? – печонд Исолде. – Шаби гузашта онҳо дар сеҷо нишаста буданд, дар ин ҷо.

– Ва он гоҳ? – Оттила бархест. – Ва шумо – нишинед, акнун мо инро мефаҳмем.

– Ва баъд ба хоб рафтам.

– Онҳо ба куҷо рафтанд? Ин ҳарду хубанд, аммо бача?! Вай бо ҳабс бо меҳнати маҷбурӣ ҷазо дода мешавад. Онҳо гурехтанд. Гурезед!!! Интсефалата фавран занг занед. Мо гурехтем.

– Ва зани ман дар куҷост? – бобо бо овози ларзон гуфт.

– Вай ба амалияи меҳнати маҷбурӣ наомадааст. Вай ҳамон ҷо менишинад … – Бедбуг хашмгин шуд.

– Босс!!! Апчи, гуфт Интсефалопат ва дар як сӯрохи аз паҳлӯи кӯча пайдо шуд.

– Оҳ, шумо аллакай ҳозир ҳастед? – Чӣ фарёд мезанед? – аз Бедбуг баромад. – Зуд, таъриф.

– Блаблабла, апчи, сарпараст, шумо дар инҷоед? Фикр кардам, ки ту дар хона ҳастӣ, бинобар ин ман фарёд кардам.

– Чаро?

– Ҳамин тавр, ин, apchi, ман овардам…

– Кӣ?

«Химик, апчи!» Ҷавоб дод Интефалопат ва ба ҷои чеҳраи ӯ сурхе дар сӯрохие пайдо шуд, ки дар акне ва чарм пӯшида шуда буд, даҳонаки сурх ва чашми кабуду сурхе дар деҳа пайдо шуд ва фавран ба чеҳраи Арутунов тағир ёфт.

– Хуб, чӣ тавр? – пурсид корпоратор.

– Чӣ, чӣ гуна? – Оттила ҷуръатро пур кард. «Шумо онро ба ман пешниҳод мекунед?» Ман оиладорам, лутфан…

– Не, картрид, ман ӯро боздошт кардам, apchi, – Ва Инсфалопат Химикро ба сӯрохи кашид, – ҷунбед, биёед, хокистари ғафс. – Аммо вай ба ҷои зикршуда дар вай часпид. Чӣ тавре ки мегӯянд: на тудӣ ва на syudy. Ин дуруст аст, ним сентнер дар ҷои эълоншуда. Ҳамин тавр, хар ворид нашуд. Acephalopath дар паси девор монд, дар паҳлӯи хари химик дар кӯча.

– Вай чӣ кор кард? Худи ҳамон бангдона?

– Не, бадтар. Масхарабозӣ дар хона apchi, ҳайвонот. – ҷавоб дод Харутун аз паси девор.

– Чорвои ман, ман чӣ мехоҳам, пас ман эҷод мекунам.., фу, ман эҷод мекунам. – бо фил пошидан, бо химик лисос кард.

– Ва ӯ чӣ кор кард? – бобо дахолат кард.

– Бале, ман пӯсти хирсро бо занҷир, апчи, ҳамсояҳо дидам ва занг задам. – хабар дод Харутун.