СтаВл Зосимов Премудрословски - Детективи девона. Детективи хандовар

– Пас, Томи, номатро гӯед, хоҳар, ном, ҷавоб дод пир.

– Ҳамин тавр писари шумо Иззӣ. – Албатта зан бо овози баланд хабар дод.

– Оҳ, хиҷил ба худ нест, шӯхӣ! – барои Idot мӯй.

– Ва шумо умуман хомӯш ҳастед, қурбонии исқоти ҳамл. – набера болои кудак омад.

– Хомӯш! – Бедбуг ба ҳайрат афтод. – Чаро шумо, бибии Клавка, инро гирифтед? Инро ба шумо кӣ гуфтааст? – Оттила чун тира-пара тира шуд ва тира шуд.

Сафҳаи клавиатура часпид ва бадтар ба назар расид, бист сол калонтар аз ҳафтодсола.

– Хуб, ман ҳам ҳамин тавр фикр мекунам, – Клавиатураро сарфи назар карда, қиёфаи ӯро дигар кард ва ба духтари 13-солае, ки пас аз виҷдон гум шудан ба оина нигарист, шурӯъ кард. Пӯсти вай кашида шуда буд ва воқеияти он танҳо даҳони дандон ошкор карда шуд, ки дар он танҳо як сиёҳ мисли ангишт, дандон ва нолозима бо кариес тамом нашудааст. – Аз байни ҳамаи писарон, танҳо Изя ба ӯ ташриф овард… ва шумо? – бобояшро пахш кард. – аммо шумо падари вай ҳастед! Ман чунин мешуморам.

– Дар ҳоҷатхона шумо фикр мекунед, аммо инҷо биё, Паша. – Идот омад, – Шумо мардро ранг мекунед? Шумо мехоҳед дар телевизор истед? Эҳсос! Бародар хоҳарро таҷовуз кард ва гуманоид таваллуд шуд? Бале, шумо ба зудӣ хоҳед мурд, зеро касе ба он аҳамият намедиҳад.

– Ё шояд шумо падари ӯед? – бо бобоям Клавка бераҳмона.

– Кӣ, корманди ноҳиявӣ ё чӣ? Шумо ронед, зани пир. – ва Идот як пораи поруро ба он партофт.

– Ин ки шумо гозҳоро рондаед. Ин, ба андешаи ман, дар бораи ҷанини Соро аст, на модари кӯдак. – фаҳмонд бибӣ.

– Аввалан, на ҷанин, балки ҷанин. Ҷанин дар махлуқи беасос аст. Ва одам ҳомила аст. Дар мактаб таҳсил кардан лозим буд … – Бӯд ба паҳлӯи Идот эълом карда, ба паҳлӯ нигоҳ кард.

– Ва дуюм? – ба ёд овард бибӣ.

– Ва дуввум.. – ва Одами кӯҳна чашмонашро ба Клоп нигарон кард, аммо ин дар ҳеҷ куҷо набуд. -Ва Бедбуг куҷост? ӯ клавиатураро пурсид.

– Танҳо дар ин ҷо будам. – бобояшро такон дод.

– Бале, партофт. Ки хушнуд вақте ки онҳо дар бораи шумо гап мезананд. Он ҷо чӣ ҳаст: дуюм? Идот пурсид.

– Ҳамин тавр аст. Оҳ?! – Чизе ҳайронро ба ҳайрат овард. – Дар девор як сӯрохи ёфтам.

– Дар куҷо? – пурсид Идот ва ба назди чӯб ба амбор рафт.

Дар девор сӯрохие мавҷуд буд, ки ба мисли кӯраи оташдон буд. Ҳама дар гулӯ ва тирҳо.

– Бале, ин як бухори кӯҳна аст… Ё шояд ганҷ дар он дафн карда шудааст? – зани пирамард шод шуд ва ба намуди аслии синну соли худ тасаввур кард. Бахор дасташро ба сӯрохи кард.

– Ё дом аз каламушҳо. Ҳе. – пиндошт Идот.

– Ман аз марг наметарсам. -Вад қоида дасташро ба оринҷ чуқур кард.

Ногаҳон чизе саросема сар кард.

– Аххх!!! пир ба дод зад ва кӯшиш кард, ки дасташро берун кашад.

– Чӣ,.. доми? – бобояш ба дарун даромад. Ба чашм часпак. Дасташ часпидааст. Худ аз пешони Toad варам карда шуд ва чашмони пурхашм мисли марди ғарқшуда дар ду дақиқаи охир буданд.

Пас аз лаҳзае, даст боз ба ларза даромад, ба тавре ки ришҳояш ба тахт афтиданд ва ӯ ногаҳон дасташро берун кашид. Як хасаки хушкшудаи гурбаи мурда табассум карда шуд.

– Вой, ба ман як узви! – ба ҳайрон ҳайрон шуда чеҳраи ҷасадро ба чеҳраи дағалонаи Клаудия масхара кард.

– Вой харед! – бибияш саросема шуда, ба қафо ҷаҳид ва мустақиман ба қафаси азими худ мустақиман ба мехи саду панҷоҳ дарозии миллиметр ҷойгир шуд ва аз тахтаи худ, ки пештар партофта шуда буд, монд. Дар goiter, нафас пурра…

– Ҳа, ман чӣ гуфтам?! ки хари шумо шуморо ҳисоб мекунад. – ситонида Idot.

Ва ба суханони дӯстона Идотов, бибияш гулӯлаи кӯҳнаро хӯрд.

– Ба ферма, ба сайд кардани набераҳо рафтам. зани солхӯрда саросема шуд ва сандуқи чапи чапи худро бардошта, тахтаи мехкӯбшударо ба баданаш даровард. Дар нохун занг мезаданд ва бо сатҳи ба шакли муайян даровардашуда мисли арра буданд. Аз охири хун хун рехт. Клавиатура ӯро аз ҳама ҷониб санҷид ва дардро бо шиддат дод зад.

– Туро чӣ механдидед, сарбоз? – вай гиря кард ва тахтаро бо нохуни хун дар Идот партофт. Ӯ гурехт ва гурехт. Хиштҳое, ки ба роҳи оҳан меоянд, ба таъқиб мерафтанд. Яке аз сангҳо ба кунҷи қафои сари кӯдак зарба зад. Ӯ афтид ва ғусса зад.

– Шумо ронандаед? – Бӯса тарсид.

– Ҳеҷ чиз намемирад. – бибияш Клавка ором шуд ва захмро бо он гил дод. Пас аз он, Idot бархеста хеста дар паҳлӯяш дар паҳлӯяш афтид ва бо ду дасташ ҷои доғе дошт.

– Ман шуморо сархам мекунам. – Идот ба замин фарёд зад.

– Оҳ? Тамошо кунед! Вай дар шиками худ як бастаи ғалбер дорад. – Нӯҷа ин бастаро аз шиками гурба кашида, ба ҳама нишон дод.

– Рӯй гардонед, пурсид Иди ғамгин.

– Шояд bruliki ҳаст? – пешниҳод кард, бибияш, ки дардро фаромӯш кард, клавиатура буд. – Ва шумо, Голдфинч, ба кор равед. вай дар Идот аккос зад. – насабатон Мухин ва шумо дар болои як ганҷ аз як ганҷ парвоз мекунед, ба монанди магасе дар болои Париж.

– Шумо чӣ мегӯед? Ё шояд шумо ба дӯзах меравед, A? – Idot савор шуд. – Ҳоло ман унвонамро зад!

– Ух, хуб! – лӯлае хам кард. – Бузу ҳам истод. Мехоҳед як пент гирифта шавад? Ба се тақсим кунед.

– Дар! Ва ин эҳтиром ба шумо. Мухбири ТочикТА. Ман шуморо нодуруст фаҳмидам … – Idot пардохтшуда хурсанд шуд.

– Бахшиш напурсед, ман духтари сурх нестам. Шумо дигареро нафаҳмидед. Нисфи ман ва нисфи мо.

– Чаро ин барои? – бибиям хашмгин шуд.

– Аз он! – лахза гиря кард. «Ман метавонистам ин ҳамаро танҳо бигирам.»

– Ва чӣ гуна мешавад, агар онҳо бегоҳи ҳамаро тафтиш кунанд ва оё шумо ҳатто дар ин ҷо бидуни роҳи берун зиндагӣ мекунед?

– Бале, шумо хуб аст, ки дандон занед, пиронсолон. Онро боз кунед ё шояд ягон чизи гунаҳкоре дар он ҷой нест. – ворид шуд Идот. – ва бозӣ ба шамъ арзише надорад.

Бут ба соҳибони хазина менигарист ва ресмони пӯсидаро бе душворӣ мекушт ва оҳиста ба кушодани бастагӣ шурӯъ кард. Шоҳидон дар посбон.

– Ҳей, машкҳо. Гил…

– Тарозу…

– Ҳар як сад миллилитр…

– Шаш дона…

– Ва чӣ навишта шудааст?

– Оҳ, оё онҳо мӯҳр зада шудаанд?!

– Корк. Ангури, шояд…

– Ва чӣ навишта шудааст, бигзор бубинам? -Идот кӯшиш кард, ки як исфара гирад.

– На троч, шумо ваҳшӣ! – набераи бача ба як даст зад.

– Оҳ, ҷодугар … – Идот таркид ва ларзонд Калид бибии.

– Хуб, мегӯям! – гуфт Тоҷ ва гуфт ҷадвали сад миллиметрро гирифт. Ман навиштаҷотро дар сандуқи худ тоза кардам ва бори дигар бодиққат нигоҳ кардам … – Чизе ба забони русӣ нест…

– Ба syudy ба ман диҳед. – Идот дасти худро дароз карда, як миқёси хурдро гирифт. – Инак, рақамҳо: як ҳазор.. ҳаштсад.. наваду ҳафтум… ё ҳафтум… Маълум нест.

– Ва биёед кӯшиш кунем?! Шароб, бирав … – пешниҳод кард клавиатура.

– Намедонам, намедонам. Биёед, кӯшиш кунед, ки шумо занед, шумо ва шайтон ба поён намеафтанд. – розӣ шуд Шариф.

– Чаро? – Идот дахолат кард – Дар Санкт-Петербург беҳтар аст, ки ба дилери антиқа ҳамон тавре ки ҳастед.

– Бале, мо як-ду бор кӯшиш мекунем, хуб,.. онро шуста, боқимондаашро ба дилери антиқа супорида метавонем… Бале, ба қафо?